Είναι 12 Αυγούστου, σε μια μικρή πόλη της σουηδικής επαρχίας, η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 15 βαθμούς και στις 8, τοπική ώρα, η μικρή οθόνη του κινητού μου, θα γίνει το κέντρο του σπιτιού μου, το κέντρο του κόσμου. Θα γεμίσει από τις φωνές των αγαπημένων μου ανθρώπων και κάπως έτσι θα νιώσω πιο απόδημη πορτινή από ποτέ (αστείο!).
Ήταν το 2013, όταν μερικοί άνθρωποι, νέοι στην ηλικία, και χωρίς κανένα μεγαλόπνοο σχέδιο ξεκινήσανε να σκέφτονται κάτι σαν χορωδία, σαν θεατρική ομάδα, μια σειρά από καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ώστε να πάρουν λίγη ζωή τα στενά που είχανε αρχίσει να γίνονται επικίνδυνα σκοτεινά και αδιάφορα. Καθώς κανείς από τους άμεσα εμπλεκόμενους δεν είχε θεατρική παιδεία, αποφασίστηκε να ξεκινήσει δειλά δειλά, με την βοήθεια του Δημήτρη που σπούδασε μουσική, μια χορωδία, στα πλαίσια του Πολιτιστικού Συλλόγου Πύλης.
Με τη στήριξη, λοιπόν, των παλαιότερων μελών του συλλόγου αυτή η ιδέα άρχισε να γίνεται πράξη και φτάσαμε στην πρώτη εκδήλωση, τον Απρίλιο του 2014 με τίτλο ” Ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ”.
Το σχέδιό μας ήταν να είναι αυτή η πρώτη μας δοκιμαστική παράσταση, να δούμε πώς θα το πάρει ο κόσμος, αν θα ανταποκριθεί και αν θα αρέσει. Ακόμα θυμάμαι το τρακ που είχαμε όλοι μας σε εκείνη την παράσταση, νιώθαμε ότι κάναμε σάλτο μορτάλε και όλοι θα μας λοιδορούσαν και μετά απλά ο κάθε ένας θα πήγαινε σπίτι του. Κι όμως, η χορωδία του Πολιτιστικού Συλλόγου Πύλης με εκείνη την παράσταση πήρε το βάπτισμα και για δέκα χρόνια τώρα συνεχίζει να είναι ενεργή και παρούσα στα δρώμενα της περιοχής.
Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια οι ζωές μας άλλαξαν. Κάποιοι πήραμε πτυχία, άλλοι έφυγαν, άλλοι έφυγαν και γύρισαν, πολλοί από μονάδες έγιναν διπλοί και κάμποσοι νέοι άνθρωποι ήρθαν στη ζωή και στις πρόβες μας.
Γυναίκες όλων των ηλικιών συντονίζονται και ξεπερνούν τον εαυτό τους σε κάθε πρόβα, σε κάθε εκδήλωση. Πριν δέκα χρόνια, ήμαστε πολύ νέοι για να καταλάβουμε αυτό που μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα, τη μεγάλη προσπάθεια που κάνει η κάθε μία. Πίσω από αυτή την προσπάθεια του τραγουδιού, είναι η προσπάθεια που κάνουν ώστε να εκτεθούν σε γνωστούς και άγνωστούς τους ανθρώπους, η προσπάθεια να συνεργαστούν και να συντονίσουν τη φωνή τους με άλλες φωνές, διαφορετικές από τις δικές τους και με τη μουσική.
Κρύβεται η προσπάθεια να ενώσουν τον εαυτό τους με την ομάδα. Η προσπάθεια να βολέψουν όλες τους τις δουλειές και όλους εκείνους τους ανθρώπους που στηρίζονται πάνω τους με τέτοιο τρόπο ώστε η ώρα της πρόβας να παραμείνει κενή και η προσπάθεια εκείνη τη μία κενή ώρα να αφήσουν τα βάρη τους έξω από την πόρτα της αίθουσας. Και όλες τους τα κατάφεραν! Πάντα τα κατάφερναν!
Η ομάδα δυναμική, με μια φίλη που ερχόταν να δει πώς είναι η φάση, με μια κόρη που ερχόταν παρέα με τη μαμά της ή μια μαμά που ερχόταν παρέα με την κόρη, αδερφές, ξαδέρφες, θείες, όλες παρούσες. Με την κυρία Μπούλη να αφήνει χώρο στις νεότερες, αλλά πάντα εκεί στο κοινό να μας δίνει δύναμη και χαρά! Με την κυρία Ναυσικά και την κυρία Μαίρη, που μπορεί να μην στέκονται μαζί μας στην εξέδρα πια, όμως κάθε φορά είναι μαζί μας μέσα από τη σκέψη μας και τη θύμησή μας (όλες θυμόμαστε πώς περιμέναμε να δούμε ποιο κολιέ και ποια βραχιόλια θα φορούσε η κυρία Μαίρη που θα κουδούνιζαν και θα έδιναν ακόμα μεγαλύτερη ένταση στο γέλιο της, και την πάντα διακριτική, σαν αεράκι, ευγένεια της κυρίας Ναυσικάς και τα γλυκά της μάτια).
Με τον πρώτο τενόρο, τον κύριο Βασίλη, να είναι η τελευταία μας προσθήκη στην ομάδα, να προσφέρει τον καλό του λόγο και τα καλαμπούρια του. Κάποιες φορές ένιωθα πως η πρόβα γινόταν σχολική τάξη, και ο Δημήτρης δάσκαλος που προσπαθεί να επαναφέρει τις φλύαρες έφηβες κοπελίτσες στο μάθημα, κι εκείνες καταφερτζούδες, ως μάνες, πάντα έπαιρναν κάποια λεπτά παράταση στο διάλειμμά τους.
Σε αυτά τα δέκα χρόνια, η εφευρετικότητα όλων μας χτύπησε κόκκινο, ελλείψει χρηματοδότησης και τεχνικής υποστήριξης. Κάναμε πανό στους κήπους μας, φτιάχναμε χειροποίητες αφίσες που τις βουτούσαμε σε λεκάνες με καφέ για να δώσουμε το εφέ του παλιού, γράφαμε γράμματα και κουβαλούσαμε τα σπίτια μας σε αίθουσες και πλατείες για να φτιάξουμε το σκηνικό της εκάστοτε παράστασης. Και παρόλο που οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη, με τα μέσα που ενδεχομένως είχαν, δεν ήταν εκεί, βρέθηκαν άλλοι άνθρωποι, όπου η δύναμη της αλληλεγγύης και της φιλίας τους στάθηκε πιο χρήσιμη και ουσιώδης.
Ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικοί που πίστεψαν στην πρωτοβουλία μας, ήταν πάντα δίπλα μας και εμπλούτιζαν τις προσπάθειές μας με την παρουσία, το μεράκι και τους όμορφους ήχους τους. Άνθρωποι που μπορεί να μην είχαν καταγωγή από το χωριό, κι όμως ερχόταν μέχρι εδώ, με προσωπικό κόστος, για να συνδράμουν με τις ιδέες τους το εκάστοτε εγχείρημα.
Τέλος, τα παιδιά είτε του τμήματος φιλαναγνωσίας του συλλόγου, είτε του κατηχητικού, συνέβαλαν κι εκείνα γεμίζοντας τις πρόβες και τις παραστάσεις μας με το γέλιο, την τρυφερότητα και την αθωότητά τους. Η χορωδία αυτή στηρίχτηκε τόσο πολύ από τους ανθρώπους που στο τέλος της ημέρας δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο, γιατί είχαμε ο ένας τον άλλο. Όπως είπε και ο Δημήτρης στην τελευταία εκδήσωση, οικογένειες ολόκληρες μας στήριξαν, πρώτα πρώτα οι δικές μας κι έπειτα οι οικογένειες των φίλων μας. Άνθρωποι που στάθηκαν εκεί από την πρώτη εκδήλωση μέχρι την τελευταία όλα αυτά τα χρόνια, να μας κρατάνε το χέρι με μόνο μέλημα να φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι όμορφο, κάτι που θα γεμίσει τις ψυχές μας και τις ψυχές εκείνων που θα μας κάνουν την τιμή να αφιερώσουν το χρόνο τους, την παρουσία τους και την προσοχή τους.
Όλα αυτά φυσικά χωρίς να λείπουν οι διαφωνίες καλλιτεχνικής ή ακόμα και ιδεολογικής φύσης που όμως πάντα κατέληγαν σε ένα χαμόγελο κι ένα τραγούδι. Ένα χαμόγελο κι ένα τραγούδι που έφτανε και φτάνει στο κοινό της περιοχής απλόχερα γεμίζοντας το δημόσιο χώρο με μουσικές, νοσταλγία, δάκρυα, γέλια και αγάπη για αυτούς που είναι δίπλα μας, για αυτούς που δεν τα κατάφεραν αυτή τη φορά, για εκείνους που δεν θα μπορέσουν να είναι πια εδώ, για τον τόπο.
Κι εκεί οι φωνές μας ενώνονται, κι εκεί όλοι, τόπος και άνθρωποι, φτιάχνουμε μια στιγμή που γινόμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο χρόνο.
Κατερίνα Β. Χαντζιάρα
