Του Νικολάου Ιωάν. Παπαγεωργίου
Δυο κυρίες έπλεναν σε ποτάμι.
Ρώτησε η μια την άλλη: Σεντόνι πλένεις;
Εκείνη της απάντησε: Όχι. Πλένω τη μάσκα του γιου μου.
Αχ αυτά τα μασκαραλίκια, οι μάσκες. Γέμισε ο τόπος.
Μαύρες, πράσινες, κόκκινες, μπλε, φούξια, τρικολόρε, τουρκουάζ, παρδαλές. Όλες φανταχτερές.
Μεταξωτές, μερσεριζέ, από αλατζά η δίμιτο κοτλέ, βαμβακερές, σκούτινες για να μην κρυώνουμε, βισκόζ, ορλόν, δαντελένιες κ.λ.π.
Μικρές, μεσαίου μεγέθους, μεγάλες ανάλογα με τη μούρη του καθενός.
Οι παραγγελίες δόθηκαν στην ώρα τους και συμφώνα με τις προδιαγραφές. Οι κατασκευαστές έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά, προκειμένου έγκαιρα να παραδώσουν τα κατασκευάσματά τους στη χρήση. Για έλεγχο με την έναρξη και κατά την διάρκεια των εργασιών κατασκευής ούτε λόγος. Άλλωστε αν σκέπτονται όσοι σκέπτονται, έχουν εμπιστοσύνη στα ελληνικά χέρια.
Ιδού το αποτέλεσμα. Για άλλη μια φορά γίναμε του κόσμου το περίγελο.
Θα μου πείτε πως είναι πολύ αργά.
Όμως το αποτολμώ. Αν με ρωτούσαν θα τους παρέπεμπα σε εργοστάσιο όπου το “πάλαι ποτὲ” κατασκευάζονταν οι περιβόητες σκελέες. “ΕΝΑ ΥΦΑΣΜΑ, ΕΝΑ ΧΡΩΜΑ, ΕΝΑ ΜΕΓΕΘΟΣ”.
Όλοι οι κατά καιρούς στρατευθέντες γνωρίζουν τι εστί σκελέα: Το κάτω ανδρικό εσώρουχο. Τον ορισμό της μου θύμισε πριν λίγα χρόνια φίλος γνωστός-άγνωστος Θεσσαλονικιός.
Παραθέτω τον ορισμό: “ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΣΚΕΛΕΑ ΤΕΜΑΧΙΟΝ ΛΕΥΚΟΥ ΥΦΑΣΜΑΤΟΣ, ΔΙΣ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΠΕΡΙΤΥΛΙΣΣΟΜΕΝΟΝ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ, ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΟΝ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΡΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ ΟΥΡΑΙΟΥ”.
Για τους καχύποπτους και πονηρούς, κλείστρο και κινητό ουραίο είναι εξαρτήματα του όπλου.
Συμπληρώνω: Με τη σκελέα τους, όπως παραπάνω ορίζεται, οι ψηλοί με δυο η τρεις γυροβολιές πέριξ της μέσης τους κάπως βολεύονταν.
Οι κοντοί όμως; Έδεναν οι ταλαίπωροι τα πλευρικά κορδονάκια της κάτω από τις μασχάλες τους ενώ το κάτω μέρος έφθανε μέχρι το μέσο της γάμπας.
Αλήθεια, ποιος πληρώνει το κόστος της αστοχίας των μασκών;
