Αναπολώντας την 25 Μαρτίου άλλων χρόνων περασμένων σε πιάνει μια θλίψη. Εικόνες με νεκρά τοπία και κάποιες σημαίες να κυματίζουν και να σου γεννά μια ελπίδα αυτό το ανέμισμα τους. Αυτός ο αόρατος εχθρός που άλλαξε τις ζωές μας, τις συνήθειες μας , τα ήθη και τα έθιμα είναι και εδώ και οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί! Γνωρίζω ότι πολλοί από εσας αν όχι όλοι ανησυχείτε για το αύριο.
Θέλω λοιπόν να σας πω κάτι το θέμα δεν είναι τι μας βρίσκει κατά διαστήματα στη ζωή ενός ανθρώπου μπορούν να συμβούν διάφορα από τα καλύτερα μέχρι τα χειρότερα. Το ζήτημα είναι πως χειριζόμαστε αυτό που μας συμβαίνει ότι να το ξεπερνάνε με το πιο ανώδυνο τρόπο.
Η 25 Μαρτίου δεν είναι μια τυχαία μέρα είναι μια μέρα που πάνω από όλα θα πρέπει να μας θυμίσει την αξία του Έλληνα στο χρόνο και ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να αγωνιστούμε και να νικήσουμε είτε αυτός ο εχθρός είναι ορατός ή αόρατος! Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι όμως είναι ευθύνη σου Έλληνα αν θέλεις να λες ότι σέβεσαι τον εαυτό σου και τους συνανθρώπους σου.
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
Από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονύσιου Σολωμού. Μήπως σας θυμίζει κάτι από το σήμερα; Χρόνια πολλά και καλή λύτρωση! Από ορατούς και αόρατους εχθρούς!
