Ὁ λόγος τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ. Ἀνδρέου, ὠς Τοποτηρητοῦ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη, κατὰ τὴν Ἐνθρόνιση τοῦ Μητροπολίτου Παραμυθίας κ. Σεραπίωνο
( Ἱ. Ναὸς Ἁγίου Δονάτου Παραμυθιᾶς )
Σεβασμιώτατε καὶ λίαν μοι ἀγαπητὲ ἀδελφέ, ἐν Χριστῷ, Μητροπολίτα Παραμυθίας, Φιλιατῶν, Γηρομερίου καὶ Πάργας κ. Σεραπίων, σὲ καλωσορίζω καὶ ἐγὼ στὴν ἀκριτικὴ αὐτὴ Μητρόπολη, καὶ εὔχομαι πολύκαρπο καὶ καλύκαρπο Ἀρχιερατεία, ὅσα χρόνια σοῦ χαρίσει ἡ ἀγαθότης τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν δική μας πλευρά νὰ εἶναι πολλὰ τὰ χρόνια αὐτά.
Ἔρχεσαι, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, νὰ ποιμάνεις ἕνα λαό, ὁ ὁποῖος στὸ διάβα τῶν αἰώνων ἔμεινε ἀδούλωτος καὶ ἀγάπησε ὑπερβαλόντως τὴν Ἐλευθερία. Αὐτὸ θὰ σοῦ τὸ ὑπενθυμίζει τὸ Σούλι καὶ τὸ Κούγκι, τὸ ὁποῖον ἀνετείναξε ὁ Καλόγερος Σαμουήλ καὶ ἔλαμψε, τότε, στὴν Εὐρώπη, ἡ ὁποία “περὶ ἄλλα ἐτύρβαζε”.
Ἀλλά, ἔρχεσαι ἀκόμη σ’ ἕνα τόπο, ὁ ὁποῖος στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς, τῆς Ἰταλικῆς πρῶτα καὶ μετὰ τῆς Γερμανικῆς, ἐδεινοπάθησε πάρα πολύ, ἐπόνεσε. Γιατὶ πέρα ἀπὸ τὰ κακουργήματα, κυρίως τῶν Ναζιστῶν, ἔδρασαν καὶ οἰ ἀνθέλληνες “Τσάμηδες”, οἱ ὁποῖοι καθ’ ὅλο τὸ διάστημα τῆς Κατοχῆς ὀργίασαν, κυριολεκτικῶς, μὲ ἀπάνθρωπα ἐγκλήματα σὲ ὅλη τὴν περιφέρεια τῆς Θεσπρωτίας. Καὶ ὅταν οἱ Γερμανοὶ ἔφευγαν, κατησχημένοι πλέον, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν κατεστραμμένη πατρίδα τους, ἀκολούθησαν καὶ αὐτοί, οἱ “Τσάμηδες” δηλαδή, ἀναλογιζόμενοι τὸ τί τοὺς περίμενε, λόγῳ τῶν ἐγκλημάτων τους. Καταδικάστηκαν, βέβαια, “ἐρήμην” ἀπὸ τὰ Στρατοδικεῖα τῶν Ἰωαννίνων, ἐδημεύθησαν οἱ περιουσίες τους, ὅμως, τώρα, τὰ τελευταία χρόνια, “ἔχουν σηκώσει κεφάλι” καὶ θέλουν νὰ ἐγκατασταθοῦν, ἐδῶ, στὴν Θεσπρωτία. Ἐσύ, λοιπόν, ὡς Ἐπίσκοπος, ἐπισκοπεύων, ἐπιβλέπων, παρακολουθών, ΔΕΝ πρέπει νὰ ἐπιτρέψεις νὰ πάτήσει καὶ νὰ στερεωθεῖ ἐδῶ “Τσάμικο πόδι”. Ποτέ δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐπιτρέψεις αὐτό, ἀγαπητὲ ἀδελφέ. Καί, βέβαια, αὐτό, πρωτίστως, εἶναι καθῆκον τῆς Πολιτείας, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἐπισκόπου καθῆκον εἶναι, γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται Ἐπίσκοπος, διότι βλέπει καὶ παρακολουθεῖ.
Καὶ στὸν Βορρᾶ, ἄν στρέψουμε τὸ βλέμμα μας, θὰ δοῦμε κατὰ μῆκος τῶν συνόρων τῆς Θεσπωτίας, ὑπάρχει ἕνας ὅμαιμος καὶ ὁμόθρησκος λαός, οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου. Πέρασαν περισσότερο ἀπὸ τριάντα (30) χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ γκρεμίσθηκαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα καὶ ἔχει ἐγκατασταθεῖ ἕνα, λεγόμενο, “δημοκρατικὸ καθεστώς”. Ἀλλά, ὑπογείως, ὅμως, ἐκεῖνο ποὺ θέλει τὸ σημερινὸ καθεστώς εἶναι νὰ ἐξαφανισθεῖ ἡ κοινότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Γι’ αὐτό, ὅταν θὰ ἀντιλαμβάνεσαι τέτοια φαινόμενα καὶ τέτοιες καταστάσεις νὰ ὑψώνεις τὴν φωνή σου. Δὲν χάνονται οἱ φωνὲς αὐτές. Φθάνουνε στὰ ὧτα τῶν Κρατούντων ἑκάστοτε, ἀλλὰ καὶ ἄν δὲν φθάνουν ἐκεῖ, φθάνουν στὰ ὧτα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δίνει στὸν καθένα ὅ,τι τοῦ πρέπει καὶ τοῦ ἀξίζει.
Ἔρχεσαι, λοιπόν, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, νὰ ποιμάνεις αὐτὴν τὴν Ἐπαρχία καὶ θὰ πρέπει νὰ δώσεις τὴν προσοχή σου στὴν Λειτουργική ζωή, στὸ Κήρυγμα, στὴν Κατήχηση, στὴν Μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, στὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ζωή. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ ἔργον σου, τὸ ὁποῖον, θὰ πρέπει νὰ σοῦ πῶ, ὡς ἔχων καὶ κάποια σχετικὴ πεῖρα, θὰ πρέπει νὰ τὸ ἐπιτελεῖς ΕΔΩ. Γιατί, κάποιες φορές, παλαιότερα τουλάχιστον, ποὺ ἐποιμένοντο οἱ Μητροπόλεις μὲ τὸ “σύστημα τῆς τηλεποιμαντορίας”, αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ γίνει. Σὲ καμμία περίπτωση δὲν πρέπει νὰ γίνει. Θὰ πρέπει ΕΔΩ, λοιπόν, νὰ ἐργασθεῖς, νὰ δουλεύσεις, νὰ μοχθήσεις, νὰ ὑδρώσεις, νὰ πονέσεις, ἀλλά… κάποια στιγμὴ θὰ ρθεῖ καὶ ἡ καρποφορία.
Καὶ πρόσεξε : Ἐμπόδια θὰ συναντήσεις. Ὁ δρόμος σου “δὲν εἶναι στρωμμένος μὲ ροδοπέταλα”. Ὄχι. Ἄν ρωτήσεις ὅλους τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς ποὺ εἶναι ἐδῶ, ὁ καθένας θὰ σοῦ πεῖ τὸν δικό του τὸν πόνο. Δὲν θὰ εἶναι, λοιπόν, στρωμμένος μὲ ροδοπέταλα. Μὴν φοβηθεῖς, ὅμως. Ἐσὺ γιὰ τὸν Χριστὸ θὰ ἐργάζεσαι. Καὶ ἐφ’ ὅσον ἐργάζεσαι γιὰ τὸν Χριστό, θὰ ἔχεις ὑπ’ ὅψιν σου τὸν λόγο ποὺ ὁ Ἴδιος λέγει στὸ θεόπνευστο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅτι “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ” (Ἀποκ. Στ΄, 2). Καὶ ἀκόμα θὰ ἔχει ὑπ’ ὅψιν σου τὸν λόγο τοῦ Μεγάλου Ἀπ. Παύλου ὅτι “πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ” (Φιλιπ. Δ΄, 13).
Καὶ ἐπιπλέον, θὰ ἔχεις καὶ καλοὺς γείτονες, τὸν ἅγιον Ἰωαννίνων, τὸν ἅγιον Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, τὴν ἐλαχιστότητά μου, λίγο βορειότερα, καὶ ἄν σοῦ συμβεῖ κάτι, θὰ τρέξεις, κοντὰ εἶναι ὅλοι, θὰ βοηθήσουν, “ἕνα σῶμα” εἴμαστε, ἀδελφοὶ εἴμαστε. Γι’ αὐτό, μὴ φοβηθεῖς. Στήριζε τὸν ἑαυτό σου στὸν Χριστό καὶ δῶσε τα ΟΛΑ γιὰ τὴν Ἐκκλησία.
Ἐγώ, λοιπόν, μὲ αὐτὲς τὶς φτωχὲς σκέψεις σὲ καλωσορίζω, καὶ ἐκ μέρους καὶ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου καὶ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἁγίων Ἱεραρχῶν τῆς ἐνθρονήσεώς σου, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, καὶ πιστεύοντας ὅτι ἐκπροσωπῶ καὶ ὅλους αὐτούς, ἀναφωνῶ :
ΑΞΙΟΣ !
