Την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών της Αγίας & Μεγάλης Τεσσαρακοστής (κατά την οποία τιμούμε τη μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ενός οδοδείκτη στο δρόμο της αληθινής βίωσης των ημερών που έρχονται προς την Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου μας) οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ε΄ και ΣΤ΄ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων (Δήμητρα, Σάρα, Σταύρος, Βασίλης, Βαγγέλης, Θάνος, Ευθύμης, Αθηνά, Βαγγελίτσα, Βασίλης, Βασίλης, Θάνος) ολοκλήρωσαν μια πολύ σημαντική «δράση-εμπειρία» στην εκπαιδευτική, αλλά και προσωπική τους πορεία, αρχής γενομένης του καλοκαιριού που πέρασε.
Τον Ιούνιο του 2022 συμμετείχαν μαζί με τους απόφοιτους συμμαθητές τους στην πολύ όμορφη και εντυπωσιακή γιορτή λήξης του σχολείου μας που ήταν αφιερωμένη στις αλησμόνητες πατρίδες και τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, μέσα από καταπληκτικά χορευτικά που εκτέλεσαν, τα οποία συνοδευόταν από την συγκινητική και κατανυκτική παρουσίαση θαυματουργικών εικόνων της Μικρασιάτικης Παναγίας μας, που γλύτωσαν τη σύληση από τους αλλόθρησκους και κοσμούν όλες τις γωνιές της πατρίδας μας.
Έντεκα παρουσιάστηκαν ενώπιον των καλεσμένων μας από τα παιδιά της περσινής ΣΤ’, που ήταν πάρα πολλοί και τίμησαν αυτήν την υπέροχη προσπάθεια, όμως ΜΙΑ επιλέχθηκε ΜΟΝΟ γι’ αυτά, ίσως για κάτι …διαφορετικό.
Μετά από λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε μια αξέχαστη ιστορική περιπέτεια. Με τη βοήθεια της Ομάδας Γονέων, Φορέων, των γονιών τους, παλαιών και νυν συμμαθητών τους, αλλά και συμπολιτών τους υλοποίησαν μια 2ήμερη εκδρομή που αναδύθηκε μέσα από σκέψεις για επίσκεψη σε τόπους όπου δόθηκαν και εξελίχθησαν σημαντικές μάχες και στιγμές κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία. Λαμία, Αλαμάνα, Χάνι της Γραβιάς, Άμφισσα (και Ορυχείο Βωξίτη), Γαλαξίδι ήταν τα πρώτα μέρη που διάβηκαν αναπνέοντας τον άνεμο των αγωνιστών της Ρούμελης και κατέληξαν στην ιστορική πόλη της Ναυπάκτου με την περίφημη ναυμαχία.
Έκαναν το πρώτο τους κολύμπι στη θάλασσα και αναπαύτηκαν. Όμως εκεί, πριν πολλά χρόνια, αναπαύτηκε αναγκαστικά και προσωρινά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και μια Αρχόντισσα, που μέσα στα όνειρά τους σαν κάτι να τους έγνεφε ότι σύντομα θα τη συναντούσαν από κοντά στον κανονικό της θρόνο.
Το επόμενο πρωινό κατευθύνθηκαν στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και συγκεκριμένα στο παλαιό Δημαρχείο- Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης, όπου παρακολούθησαν μια συγκλονιστική ξενάγηση γι’ αυτούς σχετικά με την ιστορίας της πόλης, την ηρωική Έξοδο, την ανατίναξη του Χρήστου Καψάλη και περιηγήθηκαν σε μια πλούσια συλλογή από πίνακες Ελλήνων και ξένων ζωγράφων που είναι εμπνευσμένοι από τον αγώνα του Μεσολογγίου, όπως: “Η υποδοχή του Λ. Βύρωνα στο Μεσολόγγι” του Δ. Κασόλα, “Η Ελλάδα πάνω από τα ερείπια του Μεσολογγίου”, (αντίγραφο του Ντελακρουά), “Το Καραούλι” του Βρυζάκη, “Η ανατίναξη του Χ. Καψάλη” του ιδίου, “Η `Εξοδος” (αντίγραφο), καθώς ο συγκλονιστικός πίνακας του Lansac “Η Μεσολογγίτισσα” που απεικονίζει μια μητέρα που αφού σκότωσε το γιό της, δίπλα στον νεκρό άντρα της στρέφει το μαχαίρι καταπάνω της.
Ο πίνακας αυτός δωρήθηκε από την `Ελενα Ελευθ. Βενιζέλου στον Δ. Μεσολογγίου. Κατόπιν επισκέφθηκαν τον Κήπο των Ηρώων, όπου ανάμεσα σε άλλα τόσο σημαντικά βρέθηκαν εμπρός στο Μνημείο του Μάρκου Μπότσαρη. Με τόσες γνώσεις, εικόνες, εμπειρίες και συναισθήματα στη φαρέτρα τους επέστρεψαν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, αλλά τα πατήματά τους στη Ρούμελη δεν είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους.
Με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς βρέθηκαν τώρα πια επίσημα ενωμένοι μέσα σε μια νέα γι’ αυτούς αίθουσα η οποία διαπνέει πλούσια αρώματα Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, από άκρη σε άκρη της. Αφού έχτισαν με τις επίπονες προσπάθειές τους μια ισχυρή και ενωμένη εκπαιδευτική ομάδα, ήρθε ο καιρός των δράσεων. Υλοποίησαν μια σύγχρονη γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου , με τη χρήση οπτικοοακουστικών μέσων και με τη βοήθεια της Τεχνολογίας.
Κατόπιν ανηφόρισαν σε δύο αξιόλογα Θρησκευτικά Μνημεία της περιοχής μας, τις Ιερές Μονές του Αγίου Προκοπίου και του Αγίου Βησσαρίωνα Δουσίκου. Εκεί ήρθαν σε επαφή με την αγγελική πολιτεία των μοναχών και γνώρισαν την ιστορία και την αρχιτεκτονική των μοναστηριών, λαμβάνοντας την ευχή, την ευλογία και την απαράμιλλη φιλοξενία των Πανοσιολογιωτάτων Ηγουμένων τους Αρχιμανδριτών κ.κ. Διονυσίου και Βησσαρίωνα, καθώς και των σεβαστών αδερφών αυτών.
Επόμενος στόχος τους η προετοιμασία της μεγάλης γιορτής της 25ης Μαρτίου. Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων της Ιστορίας μελέτησαν τις ηρωικές μορφές του Μάρκου Μπότσαρη (το Μνημείο του οποίου επισκέφθηκαν το καλοκαίρι) και του Γεωργίου Καραϊσκάκη (που η σπηλιά του βρίσκεται απέναντί τους και ο Τίμιος Σταυρός που φωτίζει εκεί «αγκαλιάζει» τις ψυχές τους καθημερινά) και αποφάσισαν να δραματοποιήσουν την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, που έλαβε χώρα την Κυριακή των Βαΐων του 1826.
Με ακατάπαυστες πρόβες πρωί και απόγευμα, με όρεξη τεράστια, με ταλέντο πρωτοφανές και με τη βοήθεια και των συμμαθητών τους από την Γ΄& Δ΄Τάξη, παρουσίασαν ένα μεγαλειώδες δρώμενο, μοναδικό για τα δεδομένα του μικρού τους σχολείου, που εξέπληξε όσους το παρακολούθησαν εκείνο το πρωινό της παραμονής της επετείου της Επαναστάσεων του 1821.
Υπό το γλυκύτατο βλέμμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και εμπρός στην Αγία Εικόνα της Αειπαρθένου Μητέρας Του έψαλλαν με σεβασμό το « Τη Υπερμάχω Στρατηγό», εκεί μπροστά βροντοφώναξαν όπως τότε στην Αγία Λαύρα το «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ», τραγούδησαν, χόρεψαν και απέδωσαν με συγκλονιστικό τρόπο τις τελευταίες δραματικές στιγμές της Ιεράς Πόλης και των αγωνιστών της.
Όμως δεν ξέχασαν κάτι. Είχαν ακούσει ότι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε αρρωστήσει κάποιο διάστημα πολύ σοβαρά εκεί πάνω στη Ρούμελη και κάποια Κυρία τον εγιάτρεψε, προσφέροντάς της ως αντάλλαγμα μια αργυροεπίχρυση ένδυση να τη στολίζει, καθώς και τ’ άρματά του. Είχαν ακούσει όμως με δέος και μια μικρή ιστορία: « Ὁ εμφύλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο. Οἱ κάτοικοι τῆς Εὐρυτανίας καὶ ὀρεινῆς Ναυπακτίας ἐγκαταλείπουν τὰ χωριά τους καὶ προσφεύγουν γιὰ ἀσφάλεια σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Μαζί τους προσφεύγει καὶ ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἀκολουθεῖ κι αὐτὴ τὴν τύχη τῶν παιδιῶν της καὶ μεταφέρεται ἀπὸ τοὺς μοναχούς του Προυσού στὴ ἀκρόπολη τῆς Ναυπάκτου. Τὸ μοναστήρι παραμένει τελείως ἔρημο.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ἀρχίζουν οἱ ἐπιχειρήσεις τοῦ στρατοῦ. Ἡ ἐνάτη μεραρχία ἀναλαμβάνει ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις στὴν Εὐρυτανία. Μερικὰ τμήματα περνοῦν ἀπὸ τὸν Προυσό. Ὁρισμένοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες πλησιάζουν στὴ σκοτεινὴ ἐκκλησούλα τῆς σπηλιᾶς καὶ μπαίνουν γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Ἐκεῖ μέσα ἀντικρίζουν ἕνα παράδοξο θέαμα: Μπροστὰ τὸ τέμπλο, στ’ ἀριστερά της ὡραίας πύλης, ένα ἀναμμένο καντήλι καὶ μία καλόγρια γονατιστή.
Οἱ στρατιῶτες ἀποροῦν. Πῶς ζεῖ αὐτὴ ἡ μοναχὴ ἐδώ,τη στιγμὴ ποῦ ἡ Εὐρυτανία εἶναι τελείως ἔρημη ἀπὸ κατοίκους; Πῶς συντηρεῖται, τί τρώει, ποῦ βρίσκει λάδι γιὰ τὸ καντήλι; Τὴν ἐρωτοῦν λοιπόν, κι ἐκείνη σεμνὰ καὶ πονεμένα τοὺς ἁπαντά: «Παιδιά μου, ζῶ ἐδῶ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Γιὰ τὴ δική μου ζωὴ δὲν χρειάζονται φαγητὸ καὶ ψωμί. Μοῦ ἀρκεῖ ὅτι ἔχω τὸ καντήλι μου ἀναμμένο». Οἱ στρατιῶτες, κουρασμένοι ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις καὶ βιαστικοὶ νὰ φύγουν, δὲν ἔδωσαν προσοχὴ στὰ λόγια της.
Τὴν ἑπομένη ὅμως, ὅταν τὰ ἔφεραν πάλι στὴ μνήμη τους, κατάλαβαν πὼς ἐπρόκειτο νιὰ κάτι θαυμαστό. Κι ὅταν ἀργότερα περνοῦσαν ἀπὸ τὴ Ναύπακτο, ζήτησαν μὲ ἐπιμονὴ ἄδεια ἀπὸ τὸν διοικητὴ τοὺς νιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Μητροπολίτη. Ὁ ἐπίσκοπος Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Χριστόφορος τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ ἀγάπη, κι ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε συγκινημένος, ἔριξε φῶς στὸ μυστήριο. «Ὁ ναός, τοὺς εἶπε, ποὺ ἐπισκεφθήκατε, ἀνήκει στὴν ἔρημη τώρα ἱερὰ μονὴ Προυσιώτισσας, τῆς ὁποίας ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα βρίσκεται πάνω ἀπὸ δύο χρόνια ἐδῶ, στὸ παρεκκλήσι τῆς μητροπόλεώς μας, στὸν ἅγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε νὰ τὴν προσκυνήσετε, καὶ θὰ καταλάβετε».
Πῆγαν πράγματι καὶ προσκύνησαν. Τότε αὐθόρμητα στὸν καθένα δόθηκε ἡ ἐξήγηση στὴν ἀπορία του: Στὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος ἀναγνώρισαν τὴ μοναχὴ ἐκείνη ποὺ συνάντησαν στὸ ἐκκλησάκι τῆς σπηλιᾶς, ψηλὰ στὸν Προυσό!»
Να λοιπόν και ο τελευταίος σταθμός που έπρεπε να επισκεφθούν, αυτήν την αίσθηση που ένιωσαν κατά την ανάπαυσή τους εκεί κάτω στη Ναύπακτο. Η Αρχόντισσα τους περιμένει να τους δώσει την ευλογία Της, τη φιλοξενία Της, την αγάπη Της και την ευχή Της για ένα πανέμορφο Πάσχα που έρχεται. Έτσι την Ε΄Κυριακή των Νηστειών, όπως προαναφέραμε, οργάνωσαν μαζί με τα παιδιά σχεδόν όλου του Σχολείου, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας, τους γονείς τους, εκπαιδευτικούς τους και άλλους συγχωριανούς τους και πραγματοποίησαν γεμάτα χαρά και αγωνία το ταξίδι τους στην Κυρά της Ρούμελης, την Παναγιά την Προυσιώτισσα.
Στο θρόνο Της, όταν έφθασαν, τους υποδέχθηκε με ζεστασιά ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής, ο οποίος μαζί με έναν αξιοσέβαστο μοναχό τους μίλησαν για την ιστορία της Μονής, για τη Θαυματουργή Εικόνα της Μητέρας του Κυρίου και τα θαύματά Της τα οποία συνεχίζονται να επιτελούνται σε όλο και πιο πολλούς συνανθρώπους μας που Την επικαλούνται.
Κατόπιν με κατάνυξη και συγκίνηση προσκύνησαν την Αγία, Σεπτή και Ζωντανή Εικόνα, που τόσα άκουσαν και ένιωσαν γι’ Αυτήν δεχόμενα την παραμυθία και θερμή φιλοξενία Της και κατευθύνθηκαν στα «7 Πατήματα της Παναγίας», εκεί που άφησε το σημάδι Της η Θεομήτωρ για να μας θυμίζει πως βρίσκεται πάντα κοντά μας για να πρεσβεύει για την σωτηρία όλων μας στον Υιό Της και Θεό μας. Έτσι τα πατήματά τους ολοκληρώθηκαν σε αυτό τον αγιασμένο τόπο μπροστά στα ΠΑΤΗΜΑΤΑ της ΠΑΝΑΓΙΤΣΑΣ μας και μετά από μια μικρή εξερεύνηση και στην Πρωτεύουσα της Ευρυτανίας, το πανέμορφο Καρπενήσι, ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ έκλεισε.
Όμως όπως υπέροχα είπαν στο τέλος της γιορτής του 21: ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ.
Οι διακοπές του Πάσχα ξεκίνησαν, Βρισκόμαστε πια στον μέσον της Μεγάλης Εβδομάδος…..
Οι χτύποι της καρδιάς Του Θεανθρώπου, ας ακουστούν από όλους μας φέτος πολύ καθαρά στα εσώψυχα ώτα μας, προσκυνώντας τα Άγια Πάθη Του με άκρα ταπείνωση και να γίνουν στον καθένα ζων παλμός ΠΙΣΤΗΣ, ΕΛΠΙΔΑΣ, ΧΑΡΑΣ, ΑΓΑΠΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!!
Αισθάνομαι μέσω αυτού του ταπεινού άρθρου να εκφράσω ολόψυχα σε αυτά τα καταπληκτικά παιδάκια, τη διακονία των οποίων ανέλαβα φέτος, καθώς και στα μικρότερα και μεγαλύτερα, αλλά και σε όλους τους υπέροχους συνανθρώπους μου εδώ στους Γόμφους, που τόσα χρόνια με ανέχονται, μα και που τόσα χρόνια με περιέβαλαν με μια πρωτοφανή θαλπωρή και αγάπη, αλλά και στους συναδέλφους μου που δίνουμε καθημερινά την κατάθεση των ψυχών μας ΚΑΛΗ ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΚΑΛΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ! Βάλε μας, Κύριε, μ’ αυτούς που θα βλέπουν αιώνια «του σου προσώπου το κάλλος το άρρητον».
ΠΑΝΟΣ ΔΗΜΗ+ΡΙΟΣ
