(Βιώματα & αναμνήσεις, μετά την εκπαιδευτική μας εκδρομή τον περασμένο Φλεβάρη)
«..Είμαστε αυτές τις δύο υπέροχες μα και τελευταίες χρονιές στο Δημοτικό μας Σχολείο ευλαβείς προσκυνητές/ριες πολλών Μονών του τόπου μας και τούτο το πράξαμε θεωρώντας, ότι οι κοινοβιακές μοναστικές Αδελφότητες αποτελούν ένα ιερό κομμάτι της Εκκλησίας, το οποίο την τροφοδοτεί με την αφιέρωσή του, την άσκηση και τον εξ αυτής Αγιασμό και κατά τούτο την ζωογονεί εν Πνεύματι και Αληθεία.
Ενδιαφερθήκαμε έτσι για την καθημερινότητα των Μοναχών-Μοναζουσών θέλοντας να ψηλαφίσουμε χάριν όλης της Εκκλησίας τις σύγχρονες καθημερινές επιλογές τους, εκείνες που σημειολογούν και σηματοδοτούν τη στάση της ζωής τους. Μιας ταπεινής ζωής, που κατορθώνει να ευαρεστήσει το Δεσπότη Χριστό «εν τη γενεά αυτών», διατηρώντας ακέραιο το Πνεύμα των Πατέρων και στα θέματα της εγκράτειας, καλοζυμωμένης με τη διάκριση και την υπακοή.
Επιθυμήσαμε να θεωρήσουμε την ευχαριστιακή πρόσληψη της κτίσεως από τους Μοναχούς-ές, όπου όλη η ζωή τους δεν είναι παρά μια Θεία Λειτουργία. Εκεί η ψυχή τους ζει αποκαραδοκούσα τον Ερχόμενο. Ποθεί και κορέννυται και ενώ κορέννυται ποθεί.
Αναζητήσαμε πραγματικά να ψηλαφίσουμε τη μοναχική ζωή, την προσφερόμενη πτωχή και ακτήμονα ζωή, που γέμει όμως πλούσια από την όντως Αγάπη. Την Αγάπη, που αν και προσφέρεται δίχως όρια μπορεί και διακρίνει το υπέρμετρο από το άμετρο τοποθετώντας το βίωμά της άγια στο μέτρον του θελήματος του Θεού.
Επιδιώξαμε να αγγίξουμε τους απλούς, ταπεινούς τρόπους των Μοναχών, που όμως γνωρίζουν να φιλοξενούν εξ αρχοντικής καρδίας, ως Υιοί της Βασιλείας, και ενώ βαστούν ενσυνείδητα για τον εαυτό τους τη λιτότητα, τιμούν την κάθε προσερχομένη προς αυτούς εικόνα του Χριστού, προσφέροντας τη στοργή και την ζεστασιά της αδελφοσύνης, του ελέους, της παρηγορίας εκ της φλεγομένης από της χρισταγάπης καρδίας τους…»
Μ’ αυτά τα πλούσια αισθήματα επισκεφθήκαμε τον περασμένο Φλεβάρη με το δάσκαλό μας στα πλαίσια του Προγράμματός μας «ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ & ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» δυο «ακριτικά» μνημεία του Νομού μας.Τις Ιστορικές Ιερές Μονές «Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Ζάρκου» και «Γεννεσίου Θεοτόκου Ορφανού Οιχαλίας».
Τόσο οι Οσιώτατες αδερφές του «Αγίου Ιωάννη Θεολόγου Ζάρκου» όσο και ο Πανοσιολογιώτατος πατέρας Πρόδρομος της Ιεράς Μονής του Νεοχωρίου, ο οποίος ανέλαβε το Θεάρεστο διακόνημα να ακολουθήσει την πορεία του Μακαριστού Κυρού Δωρόθεου, που ετάφη όπισθεν του Ιερού Μοναστηριακού Ναού, εγκαταλείποντας τα εγκόσμια για να πορευτεί στην αγκαλιά του Χριστού που τόσο αγάπησε από νεαρή ηλικία και κλήθηκε να Τον υπηρετήσει και τώρα συναριθμείται μετά τον δικαίων στην αυλή του Παραδείσου, μας υποδέχθηκαν και μας ξενάγησαν απλόχερα στους ευλογημένους τόπους τους με τη ζεστασιά της αγάπης, της φιλοξενίας, της εγκαρδιότητας, της γνώσης, της προσφοράς και της μοναδικής ανοιχτής αγκάλης τους, δείχνοντάς μας το δρόμο να συνεχίσουμε…
Και σχεδιάζαμε το επόμενο ψυχωφελές μας ταξίδι…
Όμως ένα ξαφνικό σύννεφο «Πολέμου» εμφανίστηκε πάνω από τις καρδιές μας, που ανέκοψε για λίγο την πορεία μας. Μια δοκιμασία που πλήττει όλη την ανθρωπότητα έφθασε στις πύλες της πατρίδας μας, στον ευλογημένο κήπο του Κυρίου μας (που τον δανειστήκαμε για να του Τον προσφέρουμε ακόμα πιο πολύτιμο), για να της δώσει ξανά νόημα στο «λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά».
Oάνθρωπος όταν χαμογελάει ζει πιο πολύ, μα όταν μελαγχολεί πάσχει ατέλειωτα.
Ήρθαν οι στιγμές στη νιότη μας που πρέπει να παλέψουμε μαζί με όλες και όλους τις Ελληνίδες και τους Έλληνες, με όλο τον κόσμο. Σε μια μάχη αόρατη μα συνάμα και τόσο ορατή.
Με την καθάρια και κρυστάλλινη φωνή της παιδικής μας ψυχής απευθυνόμαστε παντού με την ελπίδα να εισακουστούμε:
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ
ΜΕ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Και να είστε σίγουροι/ες πως σύντομα θα νιώσουμε βαθιά την ευωδιά, τη γλύκα και την ομορφιά των αισθήσεων της επίγειας Οικονομίας Του, και θα χαρούμε τους Χαιρετισμούς Της (Της Υπερμάρχου Στρατηγού και Αγίας Σκέπης μας) με αληθινή ευλάβεια και αξιοπρέπεια.
Η ζωοποιός φροντίδα της Άκρας Ταπείνωσης Του Αναστάντος Χριστού θα σβήσει το σύννεφο του «ΠΟΛΕΜΟΥ», η δοκιμασία θα περάσει και το Χαμόγελο της ΕΙΡΗΝΗΣ θα ξανανθίσει, ίσως για πάντα.
Με αγάπη οι μαθήτριες και οι μαθητές της ΣΤ΄ ΤΑΞΗΣ του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων.
