Μέγας ευεργέτης, όποιος μας έριξε στο περπάτημα & ΟΧΙ στην τρέλα της κρίσης, που βρέχει (οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, πληθωριστική…ρίξεεεε) ασταμάτητα.
Σίγουρα κάνας φτωχός & άσημος θα είναι, γιατί ο πλούσιος & επιφανής εκτός ότι αλλιώς αποδρά (τσίμπα μια πεντάστερη εικόνα του Δούση), αν ήταν δική του η συνήθεια αυτή θα είχε το όνομά του: Πάμε Μπιλ Γκέιτς; Πήγα το πρωί. Βρε μπας κι είναι ο συμπαθέστατος 90χρονος στη διαφήμιση με τα mollers;
Το περπάτημα αυτό, το οποίο ξεκάμπισε με τα τρελά μέτρα για την οικονομία (2010) και κατέστη μόδα με τα θεότρελα για την υγεία (2020), δεν έχει καμία σχέση με:
– τον ποδαρόδρομο για δουλειά χωρίς μεταφορικά ή
– τη βόλτα σε μαγαζιά, που γίνεται & ηλεκτρονικά ή
– την πεζοπορία σε βουνά με ντερλίκωμα μετά.
Αντίθετα είναι αυτό, αγναντεύοντάς το από καφενέ ή καναπέ κοροϊδεύεις στην αρχή (αιντεεέ), αλλά με προβληματισμένο πάνω σου βλέμμα γιατρού μαραθωνοδρόμος γίνεσαι και εσύ. Δηλαδή, ένα γοργό-σταθερό-πειθαρχημένο βάδην με απρόσωπο στυλ, που δεν μπα να κραδαίνει φίλος για καφέ ή ατύχημα έγινε και καλούν βοήθεια αδελφέ, τίποτα-τίποτα δεν σε σταματά, σαν το μαθητή που απ’ τα πρέπει & μη, μήπως είδατε που πήγε σφαίρα το παιδί;
Αν και δωρεάν μειώνει λίπη & λύπη, άγχος & να ’σαι μονάχος, πίεση, διαβήτη & χοληστερίνη, κατανάλωση αλλά και κατάκριση εφόσον κατά την 7η πρωινή & απογευματινή, που τελείται κατά κόρον και σκούζουν τα παπαγαλάκια, αντί να ρίχνεις καντήλια για την αύξηση τιμών, σκανδαλολογιών, συνταξιοδοτικών ηλικιών, εγκληματιών, ανωμαλιών και όλων των ιών, σιωπάς χρυσά ενώπιον ουρανού & φύσης. Βαδίζοντας δε στιγμές Μαγιού, Χριστουγέννων, Πανσέληνες, τι Σαντορίνι & Παρίσι να ούμε!
Για αυτό και συνιστάται από όλους τους γιατρούς και οι δρόμοι πλημμυρίζουν, δικαιώνοντας κατά κάποιο τρόπο ένα παλιό & επικίνδυνο τρικαλινό χούι (περπάτημα στο δρόμο & όχι στο πεζοδρόμιο), το οποίο μνημονεύεται & σήμερα από οδηγούς βλέποντάς το έντρομοι μπρος τους ΄΄ εεε, απ’ τα Τρίκαλα είσαι;΄΄. Άλλωστε με τόσα έργα, αγέλες σκύλων, εφήβων και καταναλωτών, τραπεζοκαθίσματα, κάδοι και παράνομα παρκαρίσματα, πώς να διαβείς ντουγρού στο πεζοδρόμιο, όπως προτρέπουν οι ανωτέρω ειδικοί;
Αντί λοιπόν να στενεύουμε με λωρίδες (εκτός ποδηλάτου, γιατί αυτό κι αν είναι τρικαλινό χούι) τους δρόμους, που σήμερα εγκαινιάζονται και αύριο καταργούνται από τον οδοστρωτήρα οδηγό, δεν φαρδαίνουμε δυο πλακάκια ακόμα τα πεζοδρόμια, να ανασάνει πιο πολύ ο εμποράκος και ο ποδαράτος;
Αναφέροντας τη μηχανή κίνησης (πόδια), ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο παπούτσι, το οποίο πρέπει να είναι αθλητικό & φτηνό, να μην κλαις-γούρι σα πατήσεις φρέσκο μετ’ συγχωρήσεως σκατό και σε καμιά περίπτωση παντόφλα & σκαρπίνι, γιατί εκτός από κάλο θα βγάλεις και όνομα (Πακιστανός, Βλάχος).
Ορμώμενος δε από το γεγονός ότι, πολλοί νυχτερινοί περπατητές έχουν βρεθεί με αντιτετανικό ορό σε Κέντρο Υγείας ή έκτακτοι εργάτες σε υπόνομο ή μηχανικοί αυτοκινήτου κάτω από αυτό, μαντεύω ότι το μελλοντικό παπούτσι, γκολ στην ενεργειακή κρίση & στον αιώνιο αντίπαλο (αδέσποτο), θα είναι με φούντα αλά τσαρούχι ηλιακή, για να βλέπουμε που πατάμε και με φλας αμέ για να δείχνουμε που πάμε, αφού πια δε μιλάμε.
Μένοντας στην ενδυμασία, θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην αρχή αυτή, που δεν περπατούσαν αρκετοί, έμοιαζε με πάρτι μασκέ λόγω της συμμετοχής επί το πλείστον συνταξιούχων αντρών, οι οποίοι σαλταρισμένοι από τα μνημόνια & συγχωρεμένα προνόμια (δώρα, εφάπαξ, ομόλογα..) φόραγαν ότι έβρισκαν και μαλλί όπως ξυπνούσαν το πρωί, ενώ με τη συμμετοχή ηλικιωμένων & ασθενών με πιτζάμα πάρτι.
Με τον covid όμως, που επέφερε τη δυναμική εμφάνιση της γυναίκας στο φαινόμενο αυτό, το οποίο αν το βλέπαμε παλιά πάρε τηλέφωνο θα τραγουδούσαμε τον κερατά, η ενδυμασία έγινε μοδάτη, μοσχομυρωδάτη και το μαλλί γιορτή, αφού λαός συμμετέχει πια στη συνήθεια αυτή.
Τέλος, όσον αφορά τη διάρκειά του ποικίλει ανάλογα με την εμπειρία και την ψυχολογική κατάσταση του περπατητή. Έτσι, για τους αρχάριους & προβληματισμένους ολοκληρώνεται περίπου σε μισή ώρα, τακτικούς και νορμάλ σε 1 ώρα, προχωρημένους και ανήσυχους μέχρι 2 ώρες και για τους φευγάτους με την συνδρομή οικείων & αρχών.
Αλήθεια, στα χρόνια τα ασπρόμαυρα (…>1980), όπου οι Έλληνες χωρίς συσκευές & θείο Αμερικάνο αμάν και βουρ στο καφενείο έκαναν να ξαποστάσουν και στα έγχρωμα (1981-2009) παίρνανε το αυτοκίνητο ακόμα και για Marlboro στο περίπτερο, είχαν σκέψη να εντάξουν στην καθημερινότητά τους τέτοιο περπάτημα; Μην τρελαθούμε. Τόσο σπάνιο ήταν, που αν τύχαινε κάποιος (για κάποια βλέπε ανωτέρω) να περνά γοργά & πάνω από μια γυροβολιά όξω από μαγαζί με 10 τραπέζια, 2/10 με γέλια ξεκαρδιστικά στοίχημα βάζανε αν θα προλάβει τελικά και 8/10 ότι δεν στέκει καλά. Γιατί όμως;
Μα ο τρελός δεν παίρνει σβάρνα δρόμους, στενά & μες την τρελή χαρά, φτιάχνοντας το δικό του κόσμο γιατί αυτόν σιχάθηκε, όπως έγραψε μοναδικά ο Άκης Πάνου; Τελικά, μήπως αυτός είναι ο ανωτέρω ευεργέτης & σαν τον Forrest Gump κοσεύουμε από πίσω του καθημερινά, για να βρούμε κι εμείς το δικό μας κόσμο, ο οποίος ξέβαψε με τις γκρι αποχρώσεις της κρίσης;
Μόνο που ο δικός του είναι μόνιμος και μην τον συνεφέρνεις, σύμφωνα με τον ανωτέρω δημιουργό, ενώ ο δικός μας ηρεμιστικό, που διαρκεί όσο το περπάτημα. Για αυτό όσο μπορείς, περπάτα.
