Γράφει ο Νικόλαος Ι. Παπαγεωργίου
Εξαίρετος κληρικός, ευγενέστατος, πάντα με το χαμόγελο, πάντα με την καλή κουβέντα για όλο τον κόσμο. Κήρυκας του λόγου Του Θεού, της αλήθειας και του καλού. Θρησκευόμενος και όχι θρησκόληπτος.
Τον ρώτησα κάποτε να μου πει πώς έγινε κληρικός και εκείνος με χαμόγελο μου εκμυστηρεύτηκε την ιστορία του: Υπήρξαν μερικοί που δεν επιθυμούσαν την χειροτονία του για λόγους που ο ίδιος αγνοούσε. Αναγκάστηκε να απευθυνθεί στον τότε αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος μακαριστό Σεραφείμ Τίκα στον οποίο εξέφρασε την επιθυμία του και τα παράπονά του. Εκείνος τότε τον παρέπεμψε στον μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων μακαριστό Κλεόπα Θωμόπουλο ο οποίος και τον χειροτόνησε. Περιχαρής ενδύθηκε το τιμημένο άμφιο και εκτελούσε στο ακέραιο τα ιερά του καθήκοντα, υπηρετώντας άψογα το ιερό θυσιαστήριο χωρίς να παραβλέπει τα προβλήματα των ενοριτών του.
Οι σχέσεις του με τον μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων μακαριστό Σεραφείμ Στεφάνου άψογες. Εκείνος τον επισκέπτονταν κάπου-κάπου στο χωριό του τον Βυτουμά. Κάποτε μεταξύ λίγου τσίπουρου και του καφέ, του ανέφερε πως καθυστέρησε να του καταθέσει την τριμηνιαία εισφορά. Ο μητροπολίτης τον ρώτησε που βρήκε τα χρήματα για να πάρει την απάντηση: Από τους πιστούς. Από τους πιστούς τα πήρες στους πιστούς να τα δώσεις. Η μητρόπολη δεν έχει ανάγκη χρημάτων. ΜΕΓΑΛΕΙΟ.
Σχετικά πρόσφατα τον ρώτησα: Εσύ πατέρα Βασίλειε γιατί δεν έχεις μεγαλόσταυρο όπως έχουν τώρα όλοι σχεδόν οι ιερείς; Η απάντηση του: Εγώ τον σταυρό τον κουβαλώ στην πλάτη μου. ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ. Όμως ὤ τοῦ θαύματος! Μετά λίγες μέρες τον πήρε και αυτός. Περιχαρής έσπευσε να μου ανακοινώσει το χαρμόσυνο γεγονός ρωτώντας με: Ήξερες κάτι; Όχι πατέρα Βασίλειε.
Στο καλό. Το καθήκον απέναντι Στον Χριστό και στον συνάνθρωπο το έπραξες στο ακέραιο. Άκου Τον Χριστό μας τι σου παραγγέλλει: «….οἱ τὸν σταυρὸν, ὡς ζυγὸν ἀράμενοι, καὶ ἐμοὶ ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει, δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεῖα καὶ στέφη τὰ οὐράνια».
Καλό παράδεισο ἃγιε λευίτα. Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ με την πρεσβυτέρα σου.
