Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ξέρει ότι είναι συνώνυμο των μεγάλων γιορτών. Και έτσι τέτοιες μέρες είναι δικές του.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στα Χριστούγεννα (του τεμπέλη), την (Εξοχική) Λαμπρή, στα Φώτα (Ολόφωτα), στην Αποκριάτικη (νυχτιά), στον (Ρεμβασμό) του Δεκαπενταύγουστου – αλλά και στις μεγάλες στιγμές του ανθρώπου: τη χαρά, τον πόνο, τη λύπη, το κλάμα, τον κάματο, τη μοναξιά, την ορφάνια, τη χηρεία, την ξενιτιά αλλά και τον γυρισμό, την ατυχία της ζωής.
Ξέρει πολύ καλά ολόκληρη την ανθρώπινη διαδρομή, όσο κανένας ψυχίατρος ή ψυχολόγος. Απ’ αυτόν μπορούν όλοι να διδαχτούν και να καταπραϋνθούν. Και πιο πολύ οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και βέβαια όσοι βρίσκονται πάντα σε μαθητεία, πρεσβύτεροι μετά νεοτέρων, γέροντες και νεανίες.
