Γράφει ο Νικόλαος Ιωαν. Παπαγεωργίου
Επισκέφθηκα καφενείο για να πιώ το τσιπουράκι μου.
Απέναντί του δημοτικό σχολείο το οποίο, καθώς κατάλαβα, δεν λειτουργεί πλέον. Ο αυλόγυρος του, όπου καθημερινά συγκεντρώνονται παιδιά των πρώτων τάξεων του γυμνασίου αλλά και του δημοτικού, αρκετά μεγάλος. Δεν παίζουν την μακριά γαϊδάρα, το ξυλίκι, το κουτσό η το κρυφτό. Στα χεριά τους tablets ή κινητό, ενώ τα κεφαλιά τους σκυμμένα πάνω σε αυτά. Κάπου – κάπου ξεφώνιζαν όχι ρε π….η όχι ρε μ……α, όταν δε ανακάλυπταν κάτι κατά την άποψη τους αξιόλογο, καλούσαν αγόρι η κορίτσι με τις λέξεις: Ρε μ…..α έλα να δεις.
Μια, δυο, τρεις, είκοσι φορές και βάλε, πάντα το ίδιο. Πλησίασα τα κάγκελα, κάλεσα κάποιον ηλικίας 10 έως 12 ετών και του είπα: Το “ρε” τί το βάζεις μπροστά; Όλοι και όλες εδώ το ίδιο όνομα έχετε; “Ρε μ α”. Το κατάλαβε, κοκκίνισε, έσκυψε το κεφάλι -καλό αυτό- και απομακρύνθηκε προβληματισμένος.
Μοιραία προσέτρεξα στο έργο του καταπληκτικού δασκάλου Δημητρίου Νατσιού “Τα άθεα γράμματα και η Παιδεία του Γένους”. Μεταξύ πολλών μας λέει:
- Το μέλλον του έθνους εξαρτάται από την παιδεία των νέων.
- Από το χάλι της παιδείας εξαρτάται και το χάλι της οικονομίας.
- Στη Γαλλία απαγορεύονται στα σχολεία οι λέξεις μητέρα και πατέρας και αντικαθίστανται με τα γονέας Α και γονέας Β, γιατί ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ το κοινωνικό φύλλο.
- Άπιστοι γραμματισμένοι πάνε να νοθέψουν τη ζωή μας.
- Τα άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.
- Αρχή και ρίζα παντός αγαθού η της γαστρός ηδονή.
- Η μεγαλύτερη και κρισιμότερη απειλή σήμερα είναι η λήθη.
Περιλαμβάνονται ακόμα λεχθέντα από παλαιότερους Έλληνες που φαντάζουν σημερινά όπως:
- Δεν ήθελα χρήματα και βιός, ήθελα σύνταμα δια την πατρίδα μου να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτζι θέλω. (Γεώργιος Καραϊσκάκης).
- Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης. (Καποδίστριας).
- Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. (Γ. Σεφερης 1945).
- Γιορτάζουμε το ΟΧΙ γιατί αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ θα είχαμε κάθε μέρα επέτειο. (Φοιτητικό σύνθημα).
Προσέτρεξα, επίσης, σε έργο αγνώστου Έλληνα υπαξιωματικού, ο οποίος αναφερόμενος στην στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι (1870) μεταξύ άλλων γράφει:
- Παρετήρησα ότι οι εκ της καθαυτό Ελλάδος μαθηταί παύουν συνήθως τας σπουδάς των αφού τελειώσουν τα γυμνασιακά μαθήματα και ολίγοι εξ αυτών εισέρχονται εις επιστημονικάς σπουδάς είτε διότι από άλλους ελλείπουν τα μέσα και από άλλους η επιμονή, είτε και διότι της αηδούς πολιτικής ατμοσφαίρας εντός της οποίας ζώσι τους αποσπά πρωίμως από την σπουδήν δια να τους κυλίσει στο στάδιο της θεσιθηρίας και των κομμάτων εις τα γραφεία των υπουργών και των επάρχων.
- Τριαντάρης μοιάζει ικανοποιημένος από την ζωήν του και από το γεγονός ότι βρίσκεται μακριά από τον κομματισμό και την αθλιότητα της θεσιθηρίας μακριά από το κλέπτω – κλέπτεις – κλέπτει.
Παιδεία λοιπόν παιδεία και πολλάκις παιδεία. Διαφορετικά…..
Εργοστασιάρχης πατέρας ενημέρωνε τον γιο του για τον τρόπο παρασκευής των λουκάνικων: Μοσχάρι – κιμάς – έντερα – μηχανές – γέμιση – λουκάνικο.
Κι ο γυιόκας: Δηλαδή πατέρα αν βάλουμε το λουκάνικο από τη μια μεριά και πάμε τα μηχανήματα ανάποδα θα βγει το βόδι από την άλλη.
Ο δυστυχής πατέρας: Όχι παιδί μου. Από την άλλη μεριά θα βγεις εσύ.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω αφού κανένας δεν ακούει; Μα για να δικαιώσω τον Αθηνορόδιο φίλο μου Γιάννη Μητροσ… ο οποίος σε μήνυμα του προ ημέρων επεσήμανε: ΜΟΥΓΚΟΣ ΕΙΠΕ ΣΕ ΚΟΥΦΟ ΠΩΣ ΤΥΦΛΟΣ ΕΙΔΕ ΚΟΥΤΣΟ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ.
