Άρθρο του Κώστα Παπασωτηρίου
Ποιος να το πίστευε περίπου 4-5 χρόνια πριν, όταν η αγανάκτηση γινόταν για κάποιους εύπιστους ελπίδα, ότι θα ερχόταν τόσο σύντομα η ώρα που η Μητσοτακική Δεξιά θα ξανάβγαινε από το χρονοντούλαπό της να μας τάξει νέους παραδείσους, να μας καλεί να γυρίσουμε σελίδα.
Ήταν τότε που η «μεσαία τάξη», αγανακτισμένη, ήθελε ανατροπές, και ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι μπορούσε! Και γεννήθηκε η «πρώτη φορά αριστερά».
Βέβαια για μας τους παλαιότερους μάλλον ήταν η δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν εκείνη που έταζε στις 18 Σοσιαλισμό (του Οκτώβρη 1981). Τότε ήταν οι «μη προνομιούχοι», τώρα είναι οι «πολλοί».
Πολλά ονόματα για να κρυφτεί η ουσία, οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Και άλλοι αποπειράθηκαν να καταργήσουν την πάλη των τάξεων, αλλά από αριστερούς δεν το περίμενε κανείς εύκολα.
Βέβαια δεν είναι το μόνο που δεν περίμεναν να δουν πολλοί αριστεροί που στήριξαν την κατά ΣΥΡΙΖΑ «αριστερά». Αλλά φαίνεται οι «τιμές» στον Μπελογιάννη, στους 200 της Καισαριανής και στον Φιντέλ ήταν μόνο για ξεκάρφωμα!
Ήταν για να κρύψουν οι ηγέτες του την πλήρη υποταγή τους στις δυνάμεις της αγοράς, στους εκμεταλλευτές δηλαδή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλίων και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτοί οι «αριστεροί» ηγέτες έφτασαν να χορεύουν με τους λοιπούς ΝΑΤΟικούς και να καταδικάζουν ανήμερα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών το «σιδηρούν παραπέτασμα».
Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την Αριστερά και τις αξίες της, που ζυμώθηκαν με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών του εργαζόμενου λαού μας; Λίγη ντροπή δεν βλάπτει. Φτάνει.
Τώρα όλοι τάζουν την «ανάπτυξη». Αρέσει – κυρίως στην πολύφερνη νύφη, τη «μεσαία τάξη». Η «ανάπτυξη» όμως που τάζουν, είτε δεξιά είτε αριστερή, θα είναι σίγουρα καπιταλιστική. Και επειδή όντως πρέπει οι εργαζόμενοι να αποφασίσουν για τη ζωή τους, πρέπει να ξέρουν ότι η «ανάπτυξη» αυτή όχι μόνο δεν θα λύσει ουσιώδη προβλήματα για τη ζωή τους, αλλά θα τους «προσφέρει» και παραπάνω δυσκολίες.
Όσο και να τον φαντασιώνονται οι αριστεροί μας φίλοι, καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν υπάρχει. Ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, ήδη εκμεταλλεύεται εκατομμύρια ανήλικα παιδιά, εξαντλεί κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο, καταστρέφοντας ανθρώπους και περιβάλλον και αφήνοντας πίσω του μόνο συντρίμμια.
Δεν μπορεί να περιμένει κανείς οίκτο. Η μόνη ελπίδα μπορεί να έρθει μόνο από την οργάνωση και την πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας όπου Γης, και στην πατρίδα μας, για την υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων τους.
Είναι καθήκον της αμετανόητης, της πραγματικής Αριστεράς, συσπειρωμένη να δώσει όλη της την ικμάδα στον παραπάνω σκοπό.
Ποτέ δεν ήταν ο «εγωισμός» χαρακτηριστικό της Αριστεράς.
Όλο και περισσότεροι αγωνιστές της Αριστεράς προσβλέπουν στο ΚΚΕ, ανεξάρτητα από επιμέρους επιφυλάξεις και διαφωνίες. Στο ΚΚΕ έλαχε ο κλήρος να πρωτοστατήσει στη συσπείρωση των σημερινών δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς. Χρειάζεται τολμηρά να τον τραβήξει. Σε αυτό το προσκλητήριο δεν περισσεύει κανείς.
Η ισχυροποίησή του θα επιδράσει σημαντικά στην αποτελεσματικότητα των ταξικών αγώνων των εργαζομένων, θα ενισχύσει την προοπτική για το πέρασμα από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας.
Τα όνειρά μας παραμένουν κόκκινα…
