Προσπαθώντας να αποτυπωθούν σκέψεις και εντυπώσεις σε μια κόλα χαρτί, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, αλλά όταν το «ΕΓΩ» γίνεται «ΕΜΕΙΣ» και η αλλαγή του καιρού μέσα στα τοπία της ανάβασης μεταφράζεται σε «Δεν Είναι Τέλειο;;;» τότε τα πειράγματα αντιλαλούν με γέλια και φωνές που ακόμη και ο πιο αρχάριος ενσωματώνεται στο σύνολο και έτσι δημιουργείται ένα πνεύμα ομάδας.
Θα ήταν άλλο ένα κλασικό Σαββατοκύριακο στην Αθήνα. Δεν είχα μόλις τελειώσει τη δουλειά αλλά κάτι με έτρωγε. Είχα δει από καιρό αυτή την προγραμματισμένη ανάβαση στον Όλυμπο – Μύτικα – Στεφάνι στο «κουτί», αλλά δεν είχα πιστέψει ότι θα πήγαινα. Άλλωστε δεν ήξερα κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους του Ορειβατικού Περιηγητικού Ομίλου Πύλης… Το τρένο έφευγε σε λιγότερο από μια ώρα. Η εσωτερική φωνή μίλησε και εγώ απλά την άκουσα. Πρόλαβα το τρένο για ένα λεπτό. Εκείνη η στιγμή ήταν ακριβώς Seize the Day «Άδραξε τη μέρα».
Παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες των προηγούμενων ημερών και τις προβλέψεις επικίνδυνων καιρικών φαινομένων για το Σαββατοκύριακο ξεκινήσαμε οργανωμένοι και με την καλύτερη διάθεση τα χαράματα του Σαββάτου από την Πύλη και φτάσαμε στο Λιτόχωρο. Συγκεντρωθήκαμε όλοι εκεί και μετά ανεβήκαμε με τα αυτοκίνητα προς το σημείο εκκίνησης που ήταν η περιοχή Γκορτσιά. Ήδη από την αρχή κατάλαβα ότι η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη θετική ενέργεια και ζωντάνια. Η διαδρομή είχε τόσο γέλιο που ανέβαινες και έκανες κοιλιακούς. Ναι οκ, είναι και οι ενδορφίνες που παράγει ο οργανισμός στο βουνό δε λέω, αλλά τα μέλη τούτης της ομάδας ήταν οι κύριοι ένοχοι για αυτή την έκρηξη σεροτονίνης… Το ίδιο κέφι και η ίδια ενέργεια υπήρχε και στο καταφύγιο του Κάκαλου, όπου φάγαμε, αναπληρώσαμε δυνάμεις και διανυκτερεύσαμε.
Ένας πρωτάρης στο βουνό, και μάλιστα στον Όλυμπο, θα συναντήσει δυσκολίες, όπως κάποια στιγμή αντιλήφθηκα, πριν φτάσουμε στο καταφύγιο, κοντά στο οροπέδιο των Μουσών αλλά και στην κατάβαση… ‘Η ανάβαση θέλει πνευμόνια και η κατάβαση γόνατα’, όπως ειπώθηκε. Χάρη σ’ αυτά τα παιδιά των βουνών, που πιστεύω πλέον μετά από αυτή την εμπειρία ζωής μπορώ να αποκαλώ φίλους μου, έφτασα εκεί: στα 2.911 μ., στο Σκολιό, τη δεύτερη μεγαλύτερη κορυφή του Ολύμπου. Την επόμενη φορά Μύτικα ελπίζω, που μας έκανε τη χάρη, να τον δούμε για λίγο να ξεπροβάλει μέσα από την ομίχλη. Εκεί πάνω, σ’ αυτό το ύψος, μου ‘ρθε στο μυαλό κοιτώντας κάτω τα σύννεφα και αυτά τα χρώματα, η φράση του Ελύτη, ‘Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε’. Έμαθα και έζησα πολλά σ’ αυτή τη μεγάλη ανάβαση-εμπειρία. Κυρίως κάτι που δεν ήξερα αλλά και κάτι που ήξερα. Πρώτον ότι στο βουνό μοιράζεσαι τα πάντα και δεν πρέπει να το υποτιμάς ούτε στιγμή. Και δεύτερον, ότι ο φίλος και το άλογο φαίνονται στην ανάγκη. Η ανάμνηση αυτής της εμπειρίας, του γέλιου, της χαράς, του πόνου, της κούρασης, της υπέρβασης θα μας δένει όλους μαζί. Η κατάβαση έγινε από το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός και τη διαδρομή προς Πριόνια και διήρκησε περίπου 3.30 ώρες. Η ομάδα του Ο.Π.Ο.Π. ουσιαστικά κύκλωσε το Βουνό των Θεών, επιλέγοντας 2 όμορφες τουριστικές διαδρομές.
Ήταν μια απόδραση που πιστεύω πως ο καθένας μας πάντα θα διηγείται και θα προσκαλεί άτομα να τολμήσουν να χαϊδέψουν τις ράχες του βουνού γιατί μέχρι να κατακτήσουν την κορυφή θα έχουν γνωρίσει ανθρώπους που ίσως να τους έχουν δίπλα τους για πάντα.
Αυτή τη φορά πάντως ένα είναι το σίγουρο, και οι δώδεκα ήταν Υπέροχοι!!!
Σας ευχαριστώ όλους από την καρδιά μου γι’ αυτό που ζήσαμε.
Γιατί όπως είπε και ο μεγάλος των μεγάλων του Βουνού, Έντμουντ Χίλαρυ:
«Στο τέλος δεν είναι το βουνό που κατακτούμε· αλλά ο εαυτός μας.»
Για τον Ο.Π.Ο.Π.
Σεμίνα Σάλιαγκα
Γεώργιος Τζιουβάρας
