Αν νιώθεις κουρασμένη, εξαντλημένη, αόρατη… δεν είσαι μόνη σου. Και δεν χρειάζεται να το υπομείνεις σιωπηλά. Μίλα. Ζήτα βοήθεια.
Ξυπνάς στις 3 τα ξημερώματα με το μωρό αγκαλιά, φοράς τις ίδιες πιτζάμες από προχθές, και προσπαθείς να θυμηθείς αν έφαγες πρωινό ή απλώς ήπιες 3 κρύους καφέδες. Κάπου ανάμεσα στα γέλια, στα κλάματα, στις πάνες και στα «μαμάααα»… ξέχασες εσένα. Το σώμα σου. Τον εαυτό σου.
Και ξέρεις κάτι; Δεν φταις εσύ. Απλώς κανείς δεν μας λέει ότι η μητρότητα δεν σημαίνει αυτοκατάργηση.
Ως παιδίατρος, και γυναίκα που συνομιλεί κάθε μέρα με μαμάδες που παλεύουν να ξαναβρούν τον εαυτό τους, σου λέω το εξής: το σώμα σου μετά τη γέννα δεν είναι χαλασμένο. Είναι ηρωικό. Και αξίζει την τρυφερότητα και τη φροντίδα σου, χωρίς ενοχές.
1. Το σώμα σου έκανε έναν άθλο
9 μήνες κύησης + τοκετός = μια πλήρης φυσιολογική επανάσταση.
Ορμόνες όπως η ωκυτοκίνη, η προλακτίνη, η ρελαξίνη, η κορτιζόλη, κάνουν πάρτι. Το πυελικό έδαφος, οι κοιλιακοί, το μυοσκελετικό σου σύστημα, το δέρμα, το στήθος, η καρδιά σου – όλα συμμετείχαν.Ορμόνες όπως η ωκυτοκίνη, η προγεστερόνη και η προλακτίνη μεταμορφώνουν κυριολεκτικά τον εγκέφαλό σου, το δέρμα σου, τη διάθεσή σου, ακόμα και τον τρόπο που αναπνέεις.
Και μετά έρχεται η λεγόμενη λοχεία, αυτό το παραγνωρισμένο τέταρτο τρίμηνο, όπου όλα προσπαθούν να επανέλθουν – ή καλύτερα, να βρουν τη νέα τους ισορροπία. Δεν “επιστρέφεις” στο παλιό σώμα σου. Φτιάχνεις ένα καινούργιο, που έχει άλλη σοφία, άλλη εμπειρία, άλλες αντοχές. Μην κυνηγάς το “πριν”. Τίμησε το “τώρα”.
2. Αυτοφροντίδα δεν σημαίνει ματαιοδοξία
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είσαι εγωίστρια αν θέλεις να κάνεις ένα ντους χωρίς παρέα. Ούτε αν βάλεις κρέμα στην κοιλιά σου, ούτε αν κοιμηθείς αντί να πλύνεις τα μπιμπερό. Η φροντίδα του σώματος σου δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μέρος της μαμαδίστικης επιβίωσης. Το δέρμα σου αλλάζει (λόγω ορμονών), οι αρθρώσεις σου μπορεί να πονάνε (λόγω ρελαξίνης), και ο πυελικός σου πυθμένας κάνει τη δική του… αποκατάσταση.
Ξεκίνα απλά: 3 λεπτά ενσυνείδητο βούρτσισμα δοντιών, λίγο stretching όταν κοιμάται το μωρό, ή 5 λεπτά να καθίσεις με το χέρι στην κοιλιά σου και να πεις: “Σ’ ευχαριστώ, σώμα μου”. Αυτά είναι πράξεις αγάπης και αποκατάστασης.
3. Κίνηση = σύνδεση, όχι τιμωρία
Αν το ακούς συχνά: “Πότε θα ξαναμπείς στο τζιν σου;”, στείλε τους μια φανταστική κάρτα με τη φράση: “Το σώμα μου δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν εκτός από φροντίδα και ευγνωμοσύνη”.
Η ήπια άσκηση μετά τον τοκετό (πάντα με ιατρική έγκριση) δεν είναι για να «τιμωρήσεις» το σώμα σου αλλά για να ξανασυνδεθείς μαζί του. Pilates, περπάτημα με το μωρό στο μάρσιπο, ή ακόμη και χορός στην κουζίνα – όλα μετράνε.
4. Μην απολογείσαι για τις ανάγκες σου
Η μητρότητα δεν είναι αγώνας αυτοθυσίας. Είναι μια βαθιά, τρυφερή σχέση με το παιδί σου που ανθίζει καλύτερα όταν εσύ νιώθεις γεμάτη.
Αν νιώθεις κουρασμένη, εξαντλημένη, αόρατη… δεν είσαι μόνη σου. Και δεν χρειάζεται να το υπομείνεις σιωπηλά. Μίλα. Ζήτα βοήθεια. Ζήτα χώρο. Ζήτα χρόνο.
5. Τι θα έλεγες σε μια φίλη σου;
Αν η φίλη σου έλεγε: “Δεν αντέχω το σώμα μου”, εσύ τι θα της απαντούσες;
Με αγάπη, κατανόηση, και ένα ζεστό “είσαι υπέροχη”. Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να πεις τα ίδια λόγια και στον εαυτό σου.
Το σώμα σου δεν είναι “σπασμένο” ούτε “προσωρινό”. Είναι το σώμα που κράτησε μια ζωή μέσα του, που δεν κοιμάται για να ταΐσει, που αγκαλιάζει, που παλεύει. Και αξίζει. Αξίζει φροντίδα χωρίς ενοχές.
Πηγή:iatronet.gr
