Στη χρυσή εποχή του Ελληνικού Πνεύματος, οι νέοι λάμβαναν την εκπαίδευσή τους από τέσσερις βασικούς δασκάλους (τον γραμματιστή, τον μουσικό, τον χοροδιδάσκαλο και τον παιδοτρίβη-γυμναστή), με το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» να κατέχει δεσπόζουσα θέση.
Αντίθετα, οι σημερινοί νέοι ασφυκτιούν ανάμεσα σε δεκάδες δασκάλους και εκατοντάδες εξειδικεύσεις, ενώ οι διαδικασίες σχετικά με το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» είναι εντελώς υποβαθμισμένες. Όντως, όλοι οι περί Παιδείας νόμοι των τελευταίων 40 ετών απέτυχαν να στηρίξουν ισορροπημένα το δισυπόστατο της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή το σώμα και το πνεύμα. Έτσι γεννήθηκε μία τοξική δυσαρμονία με οφθαλμοφανή αποτελέσματα στην κοινωνία, υγεία, οικονομία, περιβάλλον, κλπ.
Λόγω των ετεροβαρών εκπαιδευτικών προγραμμάτων, οι νέοι μας δεν έμαθαν –μεταξύ άλλων– να «ιδρώνουν τη φανέλα», να αξιοποιούν δημιουργικά τα αυξημένα επίπεδα ζωτικής ενέργειας της ηλικίας τους ή να βιώνουν το καρδιοχτύπι της στοχοθέτησης, δεν γνωρίζουν πώς να εφαρμόζουν κανονισμούς και το σεβασμό στον αντίπαλο, δεν καλλιέργησαν την αυτοπεποίθηση, και, το κυριότερο, δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν την απαραίτητη για κάθε άνθρωπο προσωπική ταυτότητα.
Με τέτοιες αστοχίες και ελλείμματα δεκαετιών στο χώρο της παιδείας, είναι ίσως επόμενο οι νέοι να αναζητούν στη βία τις συγκινήσεις που στερήθηκαν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΕΝΤΑΚΗΣ
Ομότιμος Καθηγητής
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
