Πρόκειται για δύο γιγάντιες πετρώδεις δομές σε βάθος δύο χιλιομέτρων από την επιφάνεια του πλανήτη, η μία κάτω από την Αφρική και η άλλη κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό
Η επιστημονική αναζήτηση με τη βοήθεια των νέων τεχνολογικών μέσων που έχουν στη διάθεσή τους οι ερευνητές αποκαλύπτει μυστικά της Γης και δείχνει πόσο μεγάλα κενά εξακολουθούσαμε να έχουμε για τον πλανήτη μας. Οπως λένε, άλλωστε, οι ειδικοί, γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για τον πλανήτη Αρη παρά για τους ωκεανούς. Κάτι ανάλογο ισχύει και με όσα γνωρίζουμε για το εσωτερικό της Γης, ειδικά όσο προχωράμε προς το κέντρο της.
Επιστημονική ομάδα δημοσίευσαν στην επιθεώρηση Nature τα ευρήματα των ερευνών της, αποκαλύπτοντας την ύπαρξη δύο δομών που βρίσκονται στα βάθη του πλανήτη, τις οποίες οι ερευνητές ονομάζουν «βραχονησίδες». Οπως αναφέρουν σε δημοσίευμά τους οι Times του Λονδίνου, αυτά τα «πέτρινα νησιά» βρίσκονται σε βάθος περίπου 2.000 χλμ. από την επιφάνεια, στην ίδια περιοχή με τον μανδύα της Γης, και έχουν το μέγεθος μιας ηπείρου.
Η μία βραχονησίδα βρίσκεται κάτω από την Αφρική και η άλλη κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, το δε ύψος κάθε μίας εκτιμάται σε περίπου 1.000 χλμ. Βρίσκονται σε ένα σημείο που αποκαλείται από τους ειδικούς «νεκροταφείο» από πλάκες βράχου, οι οποίες έχουν βυθιστεί από την επιφάνεια της Γης εξαιτίας της βύθισης των τεκτονικών πλακών σε σημεία όπου η μία σπρώχνεται πάνω στην άλλη. Μια νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature διαπίστωσε ότι αυτές οι γιγάντιες βραχονησίδες έχουν ηλικία τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο έτη και είναι θερμότερες από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται.
Η παρουσία των τεράστιων υπόγειων βραχονησίδων εξηγεί επίσης την ύπαρξη των αποκαλούμενων «λοφίων του μανδύα». Πρόκειται για στήλες καυτού υγρού πετρώματος που αναδύονται από τα έγκατα της Γης και ξεσπούν στην επιφάνεια μέσω ηφαιστειακών εκρήξεων. Είναι πιθανό αυτές οι στήλες να προέρχονται από τις άκρες αυτών των θερμών υπόγειων βουνών. Η ανακάλυψη Αυτές οι ασυνήθιστες περιοχές εντός του μανδύα ανακαλύφθηκαν πριν από αρκετά χρόνια, όταν γεωλόγοι παρατήρησαν ότι σεισμικά κύματα που είχαν προκληθεί από σεισμούς επιβραδύνονταν σε ορισμένα σημεία του μανδύα.
Σε αντίθεση με την πιο δημοφιλή πεποίθηση, ο μανδύας συνίσταται κυρίως από ημιστερεό πέτρωμα και όχι από υγρό μάγμα, μπορεί όμως να έχει ρευστή μορφή για εξαιρετικά μεγάλες χρονικές περιόδους και να ρέει κάτω από τον φλοιό.
«Κανείς δεν ήξερε τι ήταν, αν επρόκειτο για ένα προσωρινό φαινόμενο ή αν υπήρχε για εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια χρόνια. Τα νησιά είναι καυτά και λόγω του μεγάλου ιξώδους τους δεν μετακινούνται πολύ εύκολα, επομένως παραμένουν στη βάση του μανδύα για τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο χρόνια, ίσως και για πολύ περισσότερο. Σχηματίζουν τεράστια βουνά, ύψους σχεδόν 1.000 χλμ.» λέει ο Αργουεν Ντέους, σεισμολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Ερωτηθείς πώς αναπτύχθηκαν αυτές οι γιγάντιες πέτρινες δομές Ντέους, εκτιμά ότι πιθανόν να αποτελούν κατάλοιπο από τον αρχικό σχηματισμό του πλανήτη. Λέει επίσης ότι μπορεί να είναι οι θρυλικές «δεξαμενές των αρχέγονων χημικών στοιχείων», για τις οποίες οι επιστήμονες θεωρούν ότι «κάθονται» στον μανδύα του πλανήτη «ανέγγιχτες από τότε που δημιουργήθηκε η Γη».
Η εσωτερική δομή Αυτά τα βουνά έχουν ονομαστεί επισήμως «μεγάλες επαρχίες χαμηλής διάτμησης» ή LLSVP, λόγω του τρόπου που η θερμότητά τους επιβραδύνει τα σεισμικά κύματα. Μετρώντας την ποσότητα ενέργειας που χάνουν τα κύματα όταν ταξιδεύουν στη Γη, οι επιστήμονες δημιούργησαν μια εικόνα της εσωτερικής δομής της Γης. Η σύνθεση των γιγάντιων υπόγειων βουνών φαίνεται πως είναι πολύ διαφορετική από τις πλάκες βράχου που βυθίστηκαν από την επιφάνεια του πλανήτη.
Αυτές οι πλάκες είναι φτιαγμένες από λεπτούς κόκκους βράχου, επειδή ανακρυσταλλώνονται καθώς βυθίζονται προς τα κάτω. Τα LLSVP «θα πρέπει να αποτελούνται από πολύ μεγαλύτερους κόκκους. Αυτοί οι ορυκτοί κόκκοι δεν αναπτύσσονται από τη μια μέρα στην άλλη, και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: τα LLSVP είναι πολύ πιο παλιά από τα γύρω νεκροταφεία από πλάκες.
Τα LLSVP, με τα πολύ μεγαλύτερα δομικά στοιχεία τους, είναι εντελώς άκαμπτα. Επομένως δεν συμμετέχουν στη ροή του μανδύα της Γης» αναφέρει η Σουτζάνια Ταλαβέρα-Σόζα από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Από τη νέα έρευνα προκύπτουν δύο συμπεράσματα που έρχονται σε αντίθεση με αυτό που διδάσκουν τα βιβλία της γεωγραφίας. Πρώτον, ο μανδύας της Γης δεν μπορεί να αναμειχθεί καλά. Δεύτερον, δεν ρέει τόσο γρήγορα όσο πιστεύαμε μέχρι πρότινος.
Πηγή: Protagon.gr
