Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα/κοινωνιολόγος/συγγραφέας
Από μια ηλικία και μετά, είσαι επιτέλους αυτή που είσαι δεν μπορείς να προσποιηθείς τίποτα άλλο. Έχεις ζήσει μεγάλο κομμάτι της ζωής σου. Έχεις γευτεί επιτυχίες, χαρές, έρωτες , πάθη αλλά και λύπες. Έχεις αναθεωρήσει απόψεις, έχεις διαγράψει ανθρώπους που θα ήθελαν ίσως να λέγονται και άνθρωποι.
Έχεις παλέψει πολύ να καταλάβεις αυτό που λέγεται κοινωνία και έχεις πάρει διδακτορικό στο ανθρώπινο είδος. Έχεις συμφιλιωθεί στην ιδέα πλέον ότι υπάρχουν και τερατάκια ανάμεσα μας αλλά δε σε ενδιαφέρει και τόσο. Δεν κοιτάς το υπερπέραν, δεν βλέπεις τα αναρριχώμενα σαλιγκάρια που σε περιτριγυρίζουν γλοιώδη! Βλέπεις μόνο εσένα, τα θέλω σου και φαντασιώνεσαι μόνο τον εαυτό σου παρέα με ότι επιθυμεί η ψυχή σου.
Είναι μικρός ο κόσμος για να χωρέσει ότι ποθούμε. Δεν μπορεί να κατανοήσει ο καθένας και πολύ περισσότερο να ζήσει τη μαγεία της τέχνης, τη μαγεία της στιγμής! Δεν χωράς σε μικρόκοσμους απελπισίας καταπιεσμένων ανθρώπων. Εξάλλου δεν έχεις χρόνο. Βγαίνεις στη βροχή και περπατάς χωρίς ομπρέλα, δεν φοβάσαι τις σταγόνες έχεις ήδη βιώσει ανείπωτες μπόρες. Όποιος δε σε ακολουθήσει σε ένα περίπατο μέσα στη βροχή δεν έχει δικαίωμα να έρθει μαζί σου σε βόλτες που θα κάνεις απολαμβάνοντας ένα φανταχτερό ουράνιο τόξο και τον ήλιο να λάμπει μετά.
Είναι πασιφανές δεν έχεις χρόνο να αναλώνεσαι σε ότι σε φθείρει και σε αποδιοργανώνει. Ο εαυτός σου είναι το πιο πολύτιμο διαμάντι πρέπει να το γυαλίζεις όμως για να λάμπει…
Κανένας δε θα νοιαστεί για σένα περισσότερο από εσένα τον ίδιο. Να τον αγαπάς λοιπόν τον εαυτό σου να τον πας βόλτα, να του χαρίζεις όμορφα πράγματα και απολαύσεις. Προσπάθησε να μην ξοδεύεσαι, να μην αναλώνεσαι και όταν δίνεσαι πάντα να κρατάς κάτι για σένα. Το «πολύ» κουράζει, εξαντλεί, φοβίζει. Μάθε να του αφιερώνεις χρόνο, να μένετε και λίγο μόνοι. Κουράζει το πλήθος, ο συνωστισμός στη ζωή σου. Να τον ακούς τι θέλει να σου πει…. Και να τον αγαπάς πολύ μόνο έτσι θα μπορέσουν να σε αγαπήσουν και οι άλλοι. Κάποτε στα φοιτητικά μου ακόμα χρόνια μια φίλη και τώρα συνάδελφος από το Πανεπιστήμιο η Αλέκα είχε γενέθλια και μας κάλεσε.
Έμενε σε ένα φανταστικό ρετιρέ με θέα την Ακρόπολη και φυσικά καμία και κανένας δε θα έλειπε από ένα τέτοιο πάρτυ με φαντασμαγορική θέα. Ήμουν από τις πρώτες που πήγα να τη βοηθήσω με τις ετοιμασίες. Κάπου στην άκρη του σαλονιού και πάνω σε ένα παλιό μπαούλο που το είχε διακοσμητικό η ματιά μου έπεσε σε ένα βάζο τεράστιο με τουλάχιστον είκοσι λευκά τριαντάφυλλα. Το θαύμασα! Τι όμορφα της λέω…. Και την κοίταξα με νόημα περιμένοντας να μου πει ποιος της τα έστειλε. Με κοίταξε και γέλασε… ο Γιώργος; Τη ρωτάω( Υπονοώντας τη σχέση της που έμενε εκτός Αθήνας κάπου μακριά). Με ξανακοίταξε γελώντας δυνατά πλέον … Εγώ λέει .
Ποιος Γιώργος; Δεν περιμένω Ιωάννα μου από κανένα Γιώργο… Εγώ έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου, τον αγαπάω τον εαυτό μου! Δεν αξίζει λοιπόν να του κάνω ένα δώρο; Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πριν μερικά χρόνια είχα μείνει με την εντύπωση ότι μου έλεγε ψέματα. Το θεώρησα αδιανόητο να ξοδευτεί φοιτήτρια κοπέλα με τόσα τριαντάφυλλα που σε μερικές μέρες δε θα υπήρχαν. Έξοδα εφήμερα και ανούσια θεώρησα τα χρήματα που έδωσε… αν όντως έλεγε αλήθεια…
Και όμως στο πέρασμα των χρόνων κατάλαβα από προσωπικές εμπειρίες και όχι μόνο ότι τίποτα δεν είναι περιττό για τον εαυτό μας! Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από είκοσι χρόνια για να καταλάβω πως τα καλύτερα δώρα μπορούμε να τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας και αυτό γιατί μόνο εμείς ξέρουμε να αφουγκραζόμαστε καλύτερα τις ανάγκες του.
Δεν έχει σημασία αν έλαβα πολλά λουλούδια στη ζωή μου από άλλους σημασία έχει πως εγω δεν έστειλα ποτέ λουλούδια στον εαυτό μου! Και αυτό το γεγονός που κάποτε θεωρούσα γελοίο τώρα καταλαβαίνω την αξία του. Ότι και αν κάνεις για τους άλλους πάντα θα ζητάνε περισσότερα… μόνο ο εαυτός σου θα μπορέσει να εκτιμήσει και ένα απλό τριαντάφυλλο( για να μην πω είκοσι).
