Μορφή επιδημίας μέσα στην πανδημία παίρνει το φαινόμενο της δολοφονίας συζύγων και συντρόφων, εκτινάσσοντας την τελευταία διετία τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα. Παρότι οι δράστες δίνουν συνήθως πολλαπλά «δείγματα γραφής» προτού αποτελειώσουν τα θύματά τους, εντούτοις η προσπάθεια διαφυγής των κακοποιημένων μελών εντός της οικογένειας δεν καταλήγει πάντα αισίως, ακόμη και αν έχουν αναπτυχθεί σύγχρονοι μηχανισμοί πρόληψης και αντίστοιχες κοινωνικές υποδομές.
Η σιωπηρή ανοχή των τοπικών κοινωνιών, άλλωστε, το κοινωνικό στίγμα, η έλλειψη ελευθερίας κινήσεων (καθώς τα περισσότερα θύματα συνήθως παρακολουθούνται από τους δράστες), αλλά και η απουσία ευαισθητοποίησης και κατάλληλης εκπαίδευσης από πλευράς μερίδας στελεχών που πλαισιώνουν κρίσιμους κρίκους στην αλυσίδα προστασίας από την ενδοοικογενειακή βία πολλαπλασιάζουν τελικά τον αριθμό των θυμάτων, μολονότι η χώρα διαθέτει δομές πρόληψης σε κρατικό και μη κρατικό επίπεδο, επί δεκαετίες.
Συγκεκριμένα 44 Συμβουλευτικά Κέντρα (2 στην Αθήνα και 42 στην Περιφέρεια, όπως για παράδειγμα στη Ζάκυνθο) λειτουργούν συστηματικά από το 2011 (!), στα οποία οποιοδήποτε θύμα ενδοοικογενειακής κακοποίησης μπορεί να απευθυνθεί ανά πάσα στιγμή. Παρά την ικανοποιητική διασπορά τους ανά την επικράτεια, τα 44 Συμβουλευτικά Κέντρα δεν έγιναν γνωστά στον ευρύ πληθυσμό στον βαθμό που επιβάλλεται, ενώ την ίδια εξέλιξη είχε και η τηλεφωνική γραμμή παροχής βοήθειας 15900.
Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό η συνεργασία μεταξύ της τηλεφωνικής γραμμής βοήθειας και της ΕΛ.ΑΣ., καθώς την ώρα του ακραίου κινδύνου είναι δυνατή η μεταβίβαση της καταγγελίας σε πραγματικό χρόνο προς τις αστυνομικές αρχές, ώστε να μην επέλθει το μοιραίο.
Η σιωπή εδώ δεν είναι χρυσός! Έχεις τη δύναμη πες όχι στη βία! Το σημαντικότερο για μένα είναι η πρόληψη γι αυτό φεύγεις από τα πρώτα σημάδια δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχει γυρισμός, ζήσε! Γιατί το τέλος είναι το ίδιο και είναι θάνατος!
