Του Ηλία Γιαννακόπουλου/Φιλολόγου
«Όλβιος όστις της ιστορίας έσχενμάθησιν»
Υπομνήσεις σε ανιστόρητους και αθεράπευτα φιλόδοξους ηγετίσκους. Γιατί την Ιστορία δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, παρά μόνον να την γνωρίσουμε και να την ερμηνεύσουμε σωστά… Είθε…
Υπάρχουν γεγονότα και ημερομηνίες που δεν είναι σταθμός μόνον για την εθνική μας ζωή, αλλά και για την ανθρωπότητα.
Η πτώση του Βυζαντίου 29/05/1453 μάς υποχρεώνει να μάθουμε πολλά και να διδαχτούμε για τις αυτοκρατορίες σήμερα που κάποιοι ετοιμάζουν μια νέα, ή την επανασύσταση μιας παλιάς.
Την πτώση του Βυζαντίου την «προετοίμασαν»: 1. Η μάχη του Μάντζικερτ (1071 μ.Χ.), 2. Η μάχη στο Μυριοκέφαλλο (1176 μ.Χ.), 3. Η κατάληψη της Πόλης από τους σταυροφόρους (1204) και φυσικά το σχίσμα μεταξύ των δύο εκκλησιών που δεν επέτρεψε την βοήθεια της Δύσης στο ορθόδοξο Βυζάντιο.
Οι Αιγός Ποταμοί, το 405 π.Χ. σήμαναν το τέλος της Αθηναϊκής Ηγεμονίας.
Η μάχη στα Λεύκτρα το 371 π.Χ. σήμανε το τέλος της Σπαρτιατικής Ηγεμονίας.
Η μάχη στην Μαντίνεια το 362 π.Χ. ετοίμασε το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας.
Ο θάνατος του Μ. Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) ήταν αρκετός για τον διαμελισμό των κατακτήσεών του.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έσβησε το 476 μ.Χ. αφού Γότθοι, Βησιγότθοι κι άλλοι λαοί πριόνισαν το μεγαλείο της.
Η Οθωμανική αυτοκρατορία παρουσίαζε σημεία αποσύνθεσης μετά το 1821 και ως ο «μεγάλος ασθενής» δεν απέφυγε το μοιραίο.
Η Σοβιετική Ένωση (αν και δεν ήταν μία αυτοκρατορία με την κλασσική έννοια του όρου) κατέρρευσε εκ των έσω το 1989, ξαφνιάζοντας τις μυστικές υπηρεσίες των άλλων μεγάλων δυνάμεων και τους διεθνείς αναλυτές.
Οι αυτοκρατορίες ακολουθούν πάντα έναν φυσικό ιστορικό νόμο. Ακμή και παρακμή. Προς τι λοιπόν η σπουδή κάποιων Ηγετών για νέες αυτοκρατορίες που από την φύση τους είναι ιστορικά θνησιγενείς;
Τελικά η Ιστορία διδάσκει ή τυφλώνει;
