Ερωτευτήκατε ποτέ; Και αν ναι πόσες φορές; Δύο, τρεις πέντε ή δεκαπέντε;
Έρωτας. Αυτό το μυστήριο! Κοκτέιλ αντιφατικών συναισθημάτων, ενθουσιασμός και πόνος μαζί. Καρδιές που χτυπάνε δυνατά, στομάχια που σφίγγονται, ονειροπόληση με τις ώρες…
Ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από το μια ανθρώπινη ανάγκη να νιώσεις ότι αξίζεις την προσοχή κάποιου. Αυτό δικαιολογεί γιατί ο άνθρωπος ερωτεύεται περισσότερες από μια φορές! Μια ανάγκη για κάλυψη των συναισθηματικών κενών που όσο μεγαλώνεις πληθαίνουν.
– Είμαι ερωτευμένη λέει η άλλη.
-Πως το κατάλαβες της απαντώ.
– Να μωρέ τον σκέφτομαι συνέχεια μοιραζόμαστε και πράγματα μαζί!
-Τι πράγματα ξαναρωτώ. -Βασικά και κύρια το νοίκι και τα έξοδα του σπιτιού!
-Α μάλιστα κεραυνοβόλος έρωτας δηλαδή! Με λύπη μου διαπίστωσα ότι στη σύγχρονη εποχή ο έρωτας μεταφράζεται στο βόλεμα και στο συμφέρον.
-Εσύ μου απαντά είσαι ερωτευμένη;
Δε θα ήθελα να απαντήσω αν είμαι αλλά θα θελα να πω τι σημαίνει έρωτας για μένα. Έρωτας είναι η επικοινωνία με τα μάτια και μόνο! Η διαίσθηση να τον σκέφτεσαι και την ίδια στιγμή να σε παίρνει τηλέφωνο. Έρωτας είναι η συγχορδία των ψυχών σας! Οι καρδιές να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος και να παίζουν την ίδια μουσική! Έρωτας είναι να ακούς τα μάτια του, να βλέπεις τα λόγια του και να ηρεμείς στο άγγιγμα του.
Έρωτας είναι να θάβεις το Εγώ σου για χάρη του Εμείς! Έρωτας είναι να τα βλέπεις όλα όμορφα γύρω σου και ακόμα περνώντας από ένα γεμάτο κάδο σκουπιδιών να οσμίζεσαι εκείνα τα παλιά εκατόφυλλα τριαντάφυλλα που σε ξετρελαίνουν με το άρωμα τους. Και άλλα πολλά!!! Που δε γράφονται απλά τα νιώθεις και δε μπορείς να τα αποτυπώσεις σε δύο κόλλες χαρτιού γιατί δε χωράνε….
Αφορμή για το άρθρο στάθηκε η παραπάνω φωτογραφία με τα παγωμένα αγάλματα! Ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει όπως θέλει. Ένα είναι σίγουρο ότι ζούμε έρωτες σε χρόνια πάγου! Χρόνια πάγου θεωρούνται τα δύσκολα χρόνια που οι άνθρωποι ερωτεύονται μόνο από συμφέρον. Βλέπουν τον έρωτα σα μέσο βολέματος και τα συναισθήματα τους σαν παγοκολώνες λιώνουν μέρα με τη μέρα αφήνοντας μονάχα ένα ρυάκι να κυλάει και να χάνεται…
Αλλά ακόμα και σε αυτές τις εποχές υπάρχουν και αληθινοί έρωτες που ακόμα και μέσα στο κρύο και στο χιόνι αντέχουν γιατί έχουν ζεστές καρδιές! Θα ήθελα ως κατακλείδα αυτού του άρθρου να βάλω τους στίχους του πιο ερωτικού τραγουδιού που έχω ακούσει τελευταία : Ο Καημός της Φυσαρμόνικας (Όνειρο που φεύγει ειν’ η Ζωή) – Μαρία Δημητριάδη Μουσική, στίχοι: Γιώργος Σταυριανός Aπό το δίσκο: έρημη πόλη Όνειρο που φεύγει είναι η ζωή μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.
Έρχεσαι πάντα το βράδυ, μελαγχολικά σαν το στερνό το τρένο του χειμώνα η καρδιά μου χιονισμένη, στέπα ερημική προσμένει τον καημό σου και σε καρτερεί. Όνειρο που φεύγει ειν’ η ζωή μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ. Έρχεσαι και δε σωπαίνεις μέσα από τη στάχτη μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις τριγυρνάς μέσα στη νύχτα φάντασμα ωχρό της προσμονής μου μαύρο πουλί ερημικό.
Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις έτσι απρόσμενα αγαπάς μισείς ξεχνάς, πλάνες μαζεύεις μα η καρδιά μου χιονισμένη, στέπα ερημική προσμένει τον καημό σου πάντα καρτερεί. Όνειρο που φεύγει είναι η ζωή μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και εσύ!
ΧΑΡΜΠΕΑ ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ/ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
