Πενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν, χθες 15 Ιουλίου, από την ημέρα που η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα επεδίωξε να εγκαθιδρύσει δικτατορία και στην Κύπρο και αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Τα γεγονότα που ακολούθησαν οδήγησαν τελικά στην ανείπωτη κυπριακή και εθνική τραγωδία με τη διπλή παράνομη εισβολή της Τουρκίας στο νησί και την παράνομη κατοχή του ενός τρίτου της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα.
Χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους, ενώ ολόκληρες γενιές στον μισό αιώνα που μεσολάβησε δεν μπόρεσαν να ξαναδούν επανενωμένη την πατρίδα τους.
Η επέτειος των 50 χρόνων ας λειτουργήσει ως αφορμή αναστοχασμού για όσα έχουν προηγηθεί. Όμως συνιστά και κρίσιμη στιγμή για το παρόν και το μέλλον. Μισός αιώνας κατοχής και διχοτόμησης, μισός αιώνας με άλυτο το Κυπριακό εγκυμονεί, ειδικά στο σημερινό περιβάλλον, κινδύνους για de facto διχοτομικές λύσεις.
Αλλά στο σήμερα, το κρίσιμο ζήτημα είναι οι πολιτικές ηγεσίες όλων των εμπλεκομένων να αποφασίσουν με θάρρος τα επόμενα βήματα με στόχο την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΓΓ του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για μια οριστική, δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία στη βάση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. 50 χρόνια μετά η Κύπρος δικαιούται να καταστεί ένα κανονικό κράτος στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου, ώστε όλοι οι πολίτες, σε όλη τη χώρα να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες
