Όποιος πάσχει από χρόνιο πόνο στη μέση γνωρίζει πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να τον διαχειριστεί και πόσο γρήγορα μπορεί να μετατρέψει την πιο συνηθισμένη δραστηριότητα σε μια τρομακτική προοπτική. Μη ειδικές και δύσκολο να εντοπιστούν ανατομικά, οι βασικές αιτίες συχνά διαφεύγουν της θεραπείας και μπορεί να οδηγήσουν σε ένα εντυπωσιακά ευρύ φάσμα βλαβών.
Αυτό είναι εν μέρει που κάνει τον πόνο στην μέση τη νούμερο ένα πάθηση σε δαπάνες που σχετίζονται με την υγειονομική περίθαλψη στις ΗΠΑ, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Orthopedic Translation. Και παρά το γεγονός ότι είναι μία από τις πιο κοινές αιτίες αναπηρίας στον κόσμο, εκπληκτικά μικρή πρόοδος έχει σημειωθεί στην ανάπτυξη αποτελεσματικών θεραπειών.
Ερευνητές στο UC Berkeley και στο UC San Francisco δημοσίευσαν μια μελέτη που στοχεύει να σημειώσει πρόοδο στην εξατομικευμένη θεραπεία για όσους υποφέρουν από αυτήν. Το πρώτο βήμα της ομάδας; Διερεύνηση των συνδέσεων μεταξύ του χρόνιου πόνου και της κίνησης, και συγκεκριμένα, πώς αυτές οι εμπειρίες ποικίλλουν μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Τα ευρήματα της μελέτης, που δημοσιεύθηκαν στο European Spine Journal, αποκαλύπτουν ένα απροσδόκητο συμπέρασμα: οι γυναίκες, παρουσιάζουν μειωμένη ποιότητα κίνησης και μεγαλύτερη αποστροφή στη δραστηριότητα. Χρησιμοποιώντας δοκιμές καταγραφής κίνησης ολόκληρου του σώματος και κατωφλίου πόνου πίεσης, που μετρούν την ελάχιστη πίεση στην οποία υπάρχει πόνος, οι επιστήμονες μπόρεσαν να διευρύνουν την κατανόησή για το πώς βιώνουν την πάθηση τα δύο φύλα.
Ακολουθεί παρακάτω μια συνέντευξη με δύο συγγραφείς της μελέτης, την Grace O’Connell, καθηγήτρια μηχανολογίας στο Berkeley και την Jeannie Bailey, καθηγήτρια ορθοπεδικής χειρουργικής στο UCSF.
Συχνά η χειρουργική επέμβαση δεν αποτελεί επιλογή γιατί, σε αυτή την περίπτωση, τι θα χειρουργούσατε; Υπάρχει λοιπόν φυσικοθεραπεία και άλλα είδη θεραπειών πόνου, όπως επισκληρίδια και στεροειδείς λήψεις. Επειδή είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ο χρόνιος πόνος, χρησιμοποιούνται τα οπιοειδή αλλά μπορεί να είναι επικίνδυνα.
O’Connell: Καθώς μεγαλώνουμε, οι ιστοί μας εκφυλίζονται, η σπονδυλική στήλη εκφυλίζεται και έτσι, όπως ανέφερε η Jeannie, μπορείτε να κάνετε μαγνητική τομογραφία ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σας λέει πραγματικά τι είναι αυτό είναι που προκαλεί τον πόνο, γεγονός που κάνει τη θεραπεία πολύ δύσκολη. Και στη συνέχεια, εάν κάνετε χειρουργική επέμβαση, μπορεί να μην θεραπεύσει τον πόνο μακροπρόθεσμα και ο ασθενής μπορεί να κινδυνεύσει να παρουσιάσει μηχανική βλάβη από αυτή τη χειρουργική επέμβαση. Όλα αυτά επηρεάζουν τις επιπλοκές της θεραπείας.
Υποθέσατε ότι τα χαμηλότερα επίπεδα ευαισθησίας στον πόνο στους άνδρες με χρόνια οσφυαλγία θα συσχετίζονται με την ανώτερη εμβιομηχανική λειτουργία. Αυτό είναι κάτι που αποδείχτηκε;
Bailey: Στην πραγματικότητα δείξαμε ότι η χαμηλότερη ευαισθησία στον πόνο στους άντρες συσχετίστηκε με χειρότερη εμβιομηχανική λειτουργία. Αυτό που βρήκαμε είναι ότι οι άντρες είναι λιγότερο ευαίσθητοι στον πόνο και κινούνται χειρότερα, επειδή αντιδρούν λιγότερο. Το συμπέρασμά μας είναι ότι οι γυναίκες αισθάνονται τον πόνο πιο γρήγορα, και γι’ αυτό κινούνται καλύτερα από τους άντρες που έχουν πόνο στη μέση.
Γιατί να σκεφτείτε μηχανισμούς που σχετίζονται με το φύλο;
Bailey: Ξέραμε ότι υπάρχουν διαφορές φύλου στον πόνο. Ήμασταν λοιπόν περίεργοι αν αυτό σχετίζεται με τον αντιληπτό πόνο: Αναφέρουν οι γυναίκες ότι έχουν υψηλότερο μέγιστο πόνο; Δεν το είδαμε αυτό, αλλά βλέπουμε ότι είναι πιο ευαίσθητες όταν κάνουμε μια δοκιμή. Αναφέρουν παρόμοιο επίπεδο πόνου, αλλά αυτή είναι η αντίληψή τους εμπειρία. Νομίζω ότι αυτό που μας οδήγησε εδώ είναι να δούμε την πραγματικά προφανή διαφορά στην κίνηση και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί υπήρχαν οι διαφορές κίνησης.
O’Connell: Πιστεύω επίσης ότι υπήρξε μια ώθηση να δούμε το φύλο ως μια μεταβλητή. Από το 2016, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας άρχισαν να λένε ότι πρέπει να το κοιτάξετε, ακόμα και όταν δεν νομίζετε ότι θα υπήρχε διαφορά με βάση το φύλο… μεγάλη έκπληξη! Υπάρχουν διαφορές σε μέρη όπου ίσως δεν περιμέναμε. Νομίζω ότι απλώς έγινε μια αλλαγή στην κουλτούρα στην επιστημονική κοινότητα.
Αναφέρατε μια πιθανή διαφορά μεταξύ του πόνου και της ευαισθησίας στον πόνο. Μπορείτε να το αναλύσετε αυτό;
Μπέιλι: Πες ότι έχεις πόνο στην πλάτη και πηγαίνεις να δεις τον γιατρό σου και σε ρωτά σε κλίμακα από μηδέν έως 10, “Πόσο σοβαρός είναι ο πόνος σου;” Πώς ξέρετε να απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση; Ο τρόπος με τον οποίο μετρήσαμε τα όρια για τον πόνο βασίστηκε σε δοκιμή ευαισθησίας, κάτι που οι άνθρωποι έχουν λίγο λιγότερο έλεγχο. Μπορεί να είναι λίγο πιο φυσιολογικό από τον πόνο που αντιλαμβάνεστε -η αντίληψή σας για τον πόνο σε σχέση με το πώς σας επηρεάζει πραγματικά.
Λαμβάνοντας υπόψη την ατομική ευαισθησία στον πόνο, είναι πιθανό άλλοι παράγοντες να μπορούσαν να εξηγήσουν τις διαφορές με βάση το φύλο;
Bailey: Νομίζω ναι. Πραγματικά πιστεύω ότι η έλλειψη διαφορών με βάση το φύλο που είδαμε στον αντιληπτό πόνο είναι δυνητικά ένας παράγοντας των κανόνων φύλου, των γυναικών που απλώς υποδηλώνουν πόσο άσχημα είναι τα πράγματα ή πώς βιώνουν τον πόνο. Νομίζω ότι οι γυναίκες είναι προσαρμοσμένες να συνηθίζουν περισσότερο τον πόνο για εξελικτικούς λόγους.
Είμαστε πιο κοντά σε μια σημαντική ανακάλυψη στην ανάπτυξη αποτελεσματικών θεραπειών για τη χρόνια οσφυαλγία;
Bailey: Νομίζω ότι έχουμε φτάσει κάπου με τους φαινοτυπικούς ασθενείς να κατανοήσουμε τους διαφορετικούς τύπους χρόνιας οσφυαλγίας και πώς στην πραγματικότητα προκαλούν βλάβη ή όχι. Η καλύτερη κατανόηση του ετερογενούς πληθυσμού των ασθενών με χρόνια οσφυαλγία πιθανότατα θα μας βοηθήσει να ενημερώσουμε τις επιλογές θεραπείας που θα λειτουργήσουν καλύτερα. Κατανοώντας πώς ο πόνος πληροφορεί τη δυσλειτουργία, αρχίζουμε να κατανοούμε καλύτερα την κατάσταση. Και μετά, μόλις μάθουμε αν δημιουργεί δυσλειτουργία ή όχι, ποια είναι η σωστή οδός θεραπείας; Είναι φυσικοθεραπεία ή είναι περισσότερο βιοψυχοκοινωνικό;
Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι αντιμετώπισης του χρόνιου πόνου. Τα οπιοειδή είναι προφανώς ένα φαρμακευτικό προϊόν για αυτό, αλλά υπάρχει επίσης η ενσυνειδητότητα και η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία. Όταν ένας ασθενής κινείται φρικτά, πιθανότατα θα χρειαστεί να κάνει φυσικοθεραπεία και να μάθει πώς να κινείτε καλύτερα και να αντιμετωπίζει τον πόνο.
Πηγή:healthyliving.gr, University of California – Berkeley
