Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
Το άρθρο μου αυτό γράφτηκε πριν 11 χρόνια το 2014
Κόσμος να πηγαινοέρχεται στο σταθμό… Κάποιοι περιμένουν μόνοι το τρένο για να φύγουν… άλλοι πάλι συνοδεύονται από αγαπημένα πρόσωπα να τους αποχαιρετήσουν… Όλοι όμως περιμένουν με ανυπομονησία το τρένο να αναχωρήσει.
Όχι ότι το θέλουν αλλά είναι αυτή η αγωνία του αποχαιρετισμού που δεν αντέχεται.. είναι που θέλεις να συντομεύσεις το χρόνο γιατί δεν αντέχεις να περιμένεις το αναπόφευκτο… είναι που θες να ζήσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα και να τελειώνεις με αυτή τη δυσάρεστη στιγμή, τη στιγμή του αποχαιρετισμού….
Μια στιγμή, μια ολόκληρη ζωή όμως! Μια στιγμή σημαδιακή γι αυτόν που φεύγει , γι αυτόν που μένει… Άραγε ποιος είναι σε καλύτερη μοίρα; Ίσως κανείς! …….και το τρένο περιμένει να γεμίσει με τις ψυχές που θα τις πάει μακριά σου…
Η ιστορία του τρένου σχεδόν πάντα σε παραπέμπει σε μελαγχολικές στιγμές της ιστορίας… καθώς σπάνια οι άνθρωποι φεύγουν για καλό λόγο συνήθως έφευγαν ως στρατιώτες σε πόλεμο , για μετανάστες… για όποιο λόγο πάντως και αν έφευγαν η φυγή τους ήταν πάντα οδυνηρή… και εκείνο το σφύριγμα που κάνει φεύγοντας σου ραγίζει την καρδιά!!
Δεν ξέρω γιατί αλλά ακούγοντας το νιώθεις ότι πέφτουν τίτλοι τέλους… κοιτάς μέχρι να ξεμακρύνει… και φεύγεις κουβαλώντας για πάντα αυτό τι σφύριγμα… τα τρένα που φύγαν… κάτι σου πήραν… κομμάτια του εαυτού σου ίσως, τα οποία δεν πρόκειται να ξαναβρείς.
Όταν ο πόνος σε πνίγει, γέλα
Όταν οι αναμνήσεις σε αγκαλιάζουν, ξέχνα
Όταν η ζωή δεν έχει νόημα, ζήσε!
Το χτες έφυγε πια… ο ήλιος θα ξαναβγεί και πάλι
Για να ζεστάνει την παγωμένη σου καρδιά
Το σφύριγμα του τρένου θα ηχεί για πάντα στη μνήμη σου
Η εικόνα της απομάκρυνσης του θα συνοδεύει τη σκέψη σου
Η ελπίδα της επιστροφής θα σε χαροποιεί
Η αργοπορία θα σφίγγει την καρδιά σου…
Το πέρασμα του αδυσώπητου χρόνου
Θα πιστοποιεί ότι το σφύριγμα του τρένου
Ίσως σημαίνει το τέλος….
Το τέλος όμως σημαίνει πάντα
Μια καινούρια αρχή!
