«Ο δάσκαλος δεν είναι μόνο γράμματα, είναι περισσότερο από όλα
ο ίδιος παράδειγμα αγωνιστικό και αποφασιστικό με τη δράση του,
με το βίο και την πολιτεία του για τους μαθητές του»
Ρόζα Ιμβριώτη
Η 5η του Οκτώβρη καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν οι παιδαγωγοί μέσα στην κοινωνία. Είναι αφιερωμένη στους/στις εκπαιδευτικούς όλου του κόσμου, που με αδιάκοπο μόχθο, καθημερινή αγωνία και ασίγαστο πάθος για το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην παιδεία των σύγχρονων πολιτών.
Εν έτει 2025 οι αντίξοες συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών και το πλαίσιο αυταρχισμού της αξιολόγησης και του νέου πειθαρχικού κάνουν τη φράση της μεγάλης παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη πιο επίκαιρη από ποτέ. Οι λόγοι για τους οποίους καλούμαστε να αγωνιστούμε προς υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου είναι περισσότεροι από ποτέ καθώς οι βάρβαρες πολιτικές λιτότητας και αυταρχισμού απειλούν συνάμα και την ίδια την υπόσταση του δημόσιου σχολείου και οδηγούν:
- στη σταδιακή απόσυρση του κράτους από τη στήριξη του Δημόσιου δωρεάν Σχολείου
- στην υποστελέχωση των σχολείων και τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας
- στη δημιουργία σχολείων που κατηγοριοποιούν μαθητές/τριες (ΠΠΣ και Ωνάσεια )
- στη συνεχή υποβάθμιση της Ειδικής Αγωγής και την ιδιωτικοποίηση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης
- στην καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, τον αυταρχισμό της διοίκησης, την αξιολόγηση και το νέο πειθαρχικό δίκαιο
- στην εντατικοποίηση της εργασίας με την αύξηση της γραφειοκρατίας σε βάρος της ποιότητας της εκπαίδευσης
- σε τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και στην ασφάλεια εκπαιδευτικών-μαθητών/τριών
- σε παντελή απουσία σχεδιασμού αντιμετώπισης των προβλημάτων των σχολικών κτιρίων
Την ίδια στιγμή η ακρίβεια στα βασικά αγαθά, στη στέγη, στα καύσιμα και στην ενέργεια συνεχίζει να προκαλεί την αφαίμαξη των εισοδημάτων, γεγονός που οδηγεί στην περαιτέρω φτωχοποίηση των εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Είναι, δε, προκλητικό να μιλάνε για αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών, όταν αυτές δεν καλύπτουν ούτε την συνεχή καλπάζουσα ακρίβεια. Οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα είναι οι χαμηλότερα αμειβόμενοι/ες σε όλη την Ευρώπη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Οι ευτελείς μισθοί, η απαίτηση της πολιτείας από τον εκπαιδευτικό να ασκεί μια σειρά από ετερόκλητα καθήκοντα που προκύπτουν από την έλλειψη γραμματειακής υποστήριξης στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων, η έλλειψη ελέγχων από την Πολιτεία σχετικά με την ασφάλεια των σχολικών μονάδων, η έλλειψη στήριξης από ειδικό επιστημονικό προσωπικό για τη διαχείριση περιστατικών που αφορούν την καθημερινότητα στα σχολεία, οι εξαντλητικοί ρυθμοί με τις μετακινήσεις σε πολλά σχολεία, η ανασφάλεια των αναπληρωτών/τριών -που αν και απαραίτητοι, έρχονται αντιμέτωποι/ες στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς με την απόλυση και την ανεργία- οι δυσβάστακτες συνθήκες διαβίωσης των εκπαιδευτικών που υπηρετούν αποκλεισμένοι/ες σε απομονωμένες περιοχές στην ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα, εγκλωβισμένοι/ες για πολλά χρόνια και με χαμηλό μισθό μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, δημιουργούν ένα δυστοπικό σκηνικό. Επίσης, ο αιφνιδιασμός με την υιοθέτηση αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, δεν είναι παρά νέες σταγόνες σε ένα ήδη γεμάτο ποτήρι.
Από το 2020 δίνουμε τη μάχη ενάντια στην «αξιολόγηση» που κατηγοριοποιεί εκπαιδευτικούς και σχολικές μονάδες καθώς συγκροτεί βήμα προς βήμα ένα σχολείο διαφορετικών ταχυτήτων, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που οξύνει τις μορφωτικές ανισότητες σε βάρος των πιο αδύναμων μαθητών και μαθητριών.
Παρόλα αυτά, ο/η εκπαιδευτικός που λοιδορείται από όλους τους υποστηρικτές της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, στήριξε και στηρίζει με αυταπάρνηση όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας και καταγωγής, γίνεται ανάχωμα στο ρατσισμό και τον εκφοβισμό και στέκεται στο ύψος του, παιδαγωγός και εμψυχωτής, πραγματικός ακρογωνιαίος λίθος του δημόσιου σχολείου σε μια περίοδο σκληρής οικονομικής κρίσης, με ισχυρές τις ασκούμενες πιέσεις για ποσοτικοποίηση της μάθησης, εντατικοποίηση της εργασίας του και συρρίκνωση των εργασιακών του δικαιωμάτων. Η πολιτεία απαντάει στους /στις παιδαγωγούς μας με πειθαρχικές διώξεις, ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και ένα τιμωρητικό πειθαρχικό δίκαιο που μόνο στόχο έχει να κάμψει την ουσιαστική προσφορά μας στην εκπαίδευση όλων των παιδιών.
Παράλληλα, το εκπαιδευτικό κίνημα μέσα από την αγωνιστικότητα και το δυναμισμό του, μέσα από το θάρρος του κάθε εκπαιδευτικού να αντισταθεί στην υποβάθμιση του έργου του, πατώντας γερά στην πεποίθηση ότι αποτελεί το βασικότερο πυλώνα της εκπαίδευσης, κατάφερε να ανακόψει την πορεία προς τον εκπαιδευτικό κατήφορο και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νέες νίκες.
Είμαστε εδώ και θα σταθούμε ανάχωμα στο σκηνικό της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη διεκδίκηση λύσεων μέσα από την ανάπτυξη μαζικών αγώνων που θα προασπίζουν τα κοινωνικά αγαθά και τη Δημόσια Εκπαίδευση και θα υπερασπίζονται σταθερά τις αξίες του σεβασμού, της συμπερίληψης και της αλληλεγγύης.
Διεκδικούμε ένα ποιοτικό, συμπεριληπτικό, δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά! Η συσπείρωση στα σωματεία δημιουργεί ρωγμές στις νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές. Παλεύοντας συλλογικά για την οριστική ανατροπή αυτών των πολιτικών, δημιουργούνται προϋποθέσεις για την υλοποίηση του οράματος μιας δημοκρατικής και δικαιότερης κοινωνίας.
