(Κινηματογραφική ταινία)
Του Νικολάου Ιωάννου Παπαγεωργίου
Πρωταγωνιστές παιδιά και συμμορίες εφήβων που διαπράττουν πάσης φύσεως αδικήματα. Είναι βέβαιο ότι απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι στη χώρα μας όλα βαίνουν καλώς. Κάθε άλλο μάλιστα. Ο αριθμός των νέων που παραβαίνουν νόμους και διαπράττουν αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά, βία, κατοχή ή χρήση όπλων, ληστείες, διακεκριμένες φθορές, καταστροφές σχολικών κτιρίων κ.λπ. βαίνει συνεχώς αυξανόμενος.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο αξιότιμος καθηγητής κ. Γιανναράς “ατιμώρητοι οι ένοχοι” μας τα είπε ξεκάθαρα. Επισημαίνω μερικά:
- Απαιτούσαν να ανακληθεί η κυβερνητική απόφαση για την προστασία των πανεπιστημίων από τον αχαλίνωτο ετσιθελισμό του οποιουδήποτε.
- Τα κόμματα δεν θα αφήσουν ποτέ να ξεφύγουν τα πανεπιστήμια από τον έλεγχό τους.
- Είχαμε κατάληψη τη νύχτα, σπάσανε πόρτες, μπήκαν και στο γραφείο σας.
- Για το κατάντημα των ελληνικών πανεπιστημίων δεν φταίνε τα παιδιά.
- Ξέρουμε όλοι τους ενόχους.
Θα μου επιτρέψει ο αξιότιμος κύριος καθηγητής να ερμηνεύσω το “ξέρουμε όλοι τους ενόχους”.
Έτσι πέρα απ’ αυτά που ευθέως αναφέρει στο κείμενο του (τα κόμματα), τόλμησα και ανέτρεξα σε ερμηνείες ειδικών επιστημόνων για τις αιτίες παραβατικότητας των νέων, οι οποίοι επιστήμονες, χωρίς να παραβλέπουν τα ναρκωτικά και το μπετόν, εστιάζουν τις απόψεις τους στην οικογένεια, στον σχολικό παράγοντα, στο φιλικό περιβάλλον, στην απουσία ελέγχου καθώς και στα μέσα επικοινωνίας.
Τα αποτελέσματα;
Την ώρα που οι εντός του ναού της δημοκρατίας αγορητές υπερασπίζονταν τις αποφάσεις τους περί του πρακτέου, οι εκτός αυτού μπαχαλάκηδες διαδήλωναν, λεηλατούσαν, έσπαζαν, πυρπολούσαν, έδερναν, έγραφαν στους τοίχους συνθήματα μίσους, ύβριζαν, ρύπαιναν.
Και να σκεφτεί κανείς πως στην Ιαπωνία οι πάσης ηλικίας σπουδαστές, πριν εισέλθουν στις αίθουσες διδασκαλίας αλλάζουν παπούτσια σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και πριν την αναχώρησή τους το απόγευμα, καθαρίζουν οι ίδιοι τις αίθουσες και τις τουαλέτες.
Εμείς οι ανατροφείς, εμείς οι δάσκαλοι, εμείς οι διοικούντες, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μία ματιά στο περίφημο μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Λέρμοντοβ “Ένας ήρωας του καιρού μας” (1840), όπου θα διαπιστώσουμε την κρισιμότητα της ώρας για τον άνθρωπο που ετοιμάζεται να μπει στο στίβο της ζωής.
Δεν θα αναφερθώ στους ευτυχείς αλλά σε εκείνους που θα ατυχήσουν και θα αναγκασθούν (από την κακεντρέχεια, την απερισκεψία τους, τον φθόνο των συνανθρώπων τους) να συγκρουστούν με την κοινωνία όπου ο κίνδυνος να καταστούν οι ίδιοι θύματα του μίσους και του φόβου τους είναι μεγάλος.
Ο λόγος αυτής της εκούσιας κατάρρευσης;
- Ήμουν σεμνός και με κατηγορούσαν για υποκρισία. Έγινα πανούργος.
- Είχα τη διάθεση να αγαπήσω τον κόσμο ολόκληρο, αλλά κανείς δεν με κατάλαβε και έμαθα να μισώ.
- Αγαπούσα την αλήθεια αλλά δεν με πίστευαν. Έγινα ψεύτης.
- Επειδή φοβόμουν μήπως με περιγελάσουν, παράχωσα τα ευγενέστερα αισθήματά μου στο βάθος της καρδιάς μου και εκεί πέθαναν.
Γνωρίζουμε λοιπόν όλοι τους “ατιμώρητους ένοχους”, πλην δε σκεφτόμαστε δυνατά ούτε πράττουμε σωστά.
