Της Ιωάννα Χαρμπέα , Κοινωνιολόγος/Συγγραφέας
Γιατί ο άνθρωπος που γράφει, ο άνθρωπος την ώρα της δημιουργίας του, εξέρχεται απ’ το σκληρό κέλυφος του καθημερινού εαυτού του και τον ξεπερνά. Μια πιο ανάλαφρη ψυχή, μια πιο φωτεινή αντίληψη, ένα άνοιγμα, βγαίνει από μέσα του και τείνει να επικοινωνήσει με την αλήθεια.
Τούτος εδώ, ο πιο ανάλαφρος εαυτός που μας υπερβαίνει, δεν ελέγχεται εύκολα απ’ τον καθημερινό μας εαυτό. Είναι ο εαυτός της έμπνευσης, της σύλληψης και της διαίσθησης, ο μόνος ικανός να σκύψει και να γράψει ένα έργο. Είναι μια κατάσταση μυστηριακή αυτή, καθαρτήρια και τυραννική μαζί, που ξεπερνά τον συνηθισμένο νου του ίδιου του συγγραφέα, του ζωγράφου, του μουσικού και δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να την κρίνει και ν’ απολογηθεί.
Σε κάποιο γράμμα του Μότσαρτ, που απαντά σε φίλο του που τον ρώτησε πώς καταφέρνει και συνθέτει τέτοιες αριστουργηματικές μελωδίες, ο Μότσαρτ λέει:
«Δεν ξέρω τίποτα, δεν μπορώ να καταλάβω. Κάθομαι μόνο μπροστά στο πιάνο κι οι μελωδίες πλημμυρίζουν τα δάχτυλά μου…»
Κορυφαίο κίνητρο στη λίστα των επιχειρημάτων του Orwell είναι ο υπερβολικός εγωισμός. Η επιθυμία να φανεί κάποιος έξυπνος, να συζητηθεί, να τον θυμόμαστε μετά τον θάνατό του, ή ακόμη και να απαντήσει, με κάποιον τρόπο, σε όσους τον αμφισβήτησαν στην παιδική του ηλικία: «Είναι απαράδεκτο να υποκρινόμαστε λέγοντας ότι αυτό δεν είναι ένα κίνητρο, και μάλιστα ισχυρό, που οδηγεί στο γράψιμο. Οι συγγραφείς μοιράζονται το ίδιο χαρακτηριστικό με αρκετούς επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικούς, δικηγόρους, στρατιωτικούς, επιτυχημένους επιχειρηματίες, όσους αποκαλούμε, δηλαδή, αφρόκρεμα του ανθρώπινου είδους», τονίζει.
Ένα ακόμη από τα επιχειρήματά του για τα κίνητρα των λογοτεχνών έχει σχέση με την αισθητική απόλαυση, την επιθυμία του συγγραφέα να σχεδιάσει με λέξεις και να μοιραστεί μια εμπειρία πολύτιμη που δεν πρέπει να χαθεί. «Το αισθητικό κίνητρο μοιάζει να είναι αδύναμο σε αρκετούς συγγραφείς», σημειώνει, «αλλά μην ξεχνάτε ότι ακόμη και ένας συγγραφέας εγχειριδίων έχει αγαπημένες λέξεις και εκφράσεις που απολαμβάνει να χρησιμοποιεί στα χρηστικά του κείμενα».
Τέλος, ένα σημαντικό κίνητρο που οδηγεί στη συγγραφή έχει σχέση, κατά τον Orwell, με την πολιτική δύναμη του γραπτού κειμένου. «Δεν είναι λίγοι οι δημιουργοί που επιθυμούν να ωθήσουν τον κόσμο προς μια ορισμένη πολιτική κατεύθυνση, να αλλάξουν τις ιδέες των άλλων για το είδος της κοινωνίας που πρέπει να οικοδομήσουμε. Κανένα βιβλίο δεν είναι, άλλωστε, πραγματικά απαλλαγμένο από πολιτικές ιδέες και προτιμήσεις. Η άποψη που υποστηρίζει ότι η τέχνη δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική είναι από μόνη της μια άποψη πολιτικής σημασίας», καταλήγει. (Πηγή: Open culture)
Όπως και να έχει ο άνθρωπος που γράφει είναι ο άνθρωπος που θέλει να μοιράζεται εκείνα που ξέρει.. εκείνα που νιώθει… είναι ο άνθρωπος που αγαπά την κοινωνία και θέλει να την κάνει καλύτερη και όπως ο καθένας έχει τα δικά του όπλα και εφόδια εκείνος έχει τη δύναμη να κάνει τη σκέψη λόγο.
