Του Γέροντος Δωροθέου, ἱερομονάχου.
Κανείς δέν δικαιοῦται νά λέει ἐμένα κανείς δέν μ’ ἀγαπᾶ. Ἀκόμη κι ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σέ προδώσουν ὁ Χριστός σ’ ἀγαπᾶ. Ἀκόμη κι ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος σιχαίνεσαι τόν ἑαυτό σου, ὁ Χριστός σ’ ἀγαπᾶ. Δέν μπορεῖ νά κάνει ἀλλοιῶς, ἀφοῦ εἶναι ἀγάπη.
Ζητάει μόνο νά τόν δεχθεῖς. Τόν διώχνεις καί δέν φεύγει. Τόν κλείνεις ἔξω ἀπό τήν πόρτα κι ὅταν μετά ἀπό ὦρες ξανανοίγεις εἶναι ἐκεῖ καί σέ περιμένει.
Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο: “Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, έγώ νυμφίος, ἐγώ οικία, ἐγώ τροφεύς, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἄν θέλης ἐγώ. Μηδενός ἐν χρεία καταστής. Ἐγώ καί δουλεύσω. Ἦλθον γάρ διακονήσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγώ καί φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ. Πάντα ἐγώ. Μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ καἰ ἀλήτης διά σέ, ἐπί σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ, ἄνω ὑπέρ σοῦ ἐντυγχάνω τῶ Πατρί. Κάτω ὑπέρ σοῦ πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;”
Κατά τὀν Ἀπόστολο Παῦλο: «μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ»(Ἐφ. 5,30). Ἄς σπεύσουμε νά ἑνωθοῦμε μαζί του γιά πάντα μέσω τῆς μετάνοιας, τῆς ταπείνωσης, τῆς ὑπομονῆς, διά μέσου τῶν θλίψεων, διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστός εἶναι «τά πάντα ἐν πᾶσι».
