Γενιές ολόκληρες γαλούχησες στα στήθη σου, μία ύβρις ήσουνα στα σύνορα του Παραδείσου..
Είχες φωνή, μα σώπαινες στο πέρασμα του χρόνου, ήσουν απλά ένα πλευρό, λες και δεν χτύπαγε καρδιά και στο δικό σου σώμα..
Μα περισσότερο και από φως, έλαμπε τις νύχτες η ψυχή σου,
φάρος για το καθένα μας που έχασε το δρόμο..
Φτερά αγγέλου στο προσκέφαλο κάθε παιδικής ανάσας,
χρώμα να δίνεις στην ζωή, σε όλους τους τυφλούς του κόσμου..!!!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παραπάνω ποίημα αποτελεί μία έμπνευση της στιγμής του συναδέλφου Θεόδωρου Νότη.
