Συγγραφέας: Ιωάννα Χαρμπέα
Κεφάλαιο 1ο – Ο μάγος της πολιτείας
Σε μια πολιτεία που τον χειμώνα φορούσε πάντα άσπρο μανδύα από χιόνι, ζούσε ο μάγος Αλθέας. Το σπίτι του βρισκόταν στην άκρη της πλατείας, δίπλα στο μεγάλο ρολόι που χτυπούσε αργά, σαν να μετρούσε όχι τον χρόνο, αλλά τις αναμνήσεις.
Κάποτε, ο Αλθέας ήταν ο πιο φημισμένος μάγος της περιοχής. Με ένα άγγιγμα μπορούσε να ζεστάνει παγωμένες καρδιές και με μια λέξη να κάνει τα παιδιά να γελούν. Όμως τα τελευταία χρόνια, η μαγεία του έμοιαζε να ξεθωριάζει. Τα ξόρκια του δεν έλαμπαν όπως παλιά και τα χέρια του έτρεμαν όταν κρατούσε το ραβδί του.
Καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, η πολιτεία γέμιζε φώτα, γιρλάντες και προσμονή. Όλοι μιλούσαν για δώρα. Όλοι… εκτός από τον Αλθέα.
Κεφάλαιο 2ο – Η μεγάλη ανησυχία
«Πώς γίνεται ένας μάγος να μην έχει δώρο;» μουρμούριζε κάθε βράδυ, κοιτάζοντας το άδειο τραπέζι του εργαστηρίου του.
Δοκίμασε να φτιάξει χρυσά παιχνίδια, μα διαλύονταν σε σκόνη. Προσπάθησε να δημιουργήσει αστέρια σε γυάλες, αλλά έσβηναν πριν προλάβουν να λάμψουν. Όσο περισσότερο προσπαθούσε, τόσο πιο βαριά ένιωθε την καρδιά του.
Την παραμονή των Χριστουγέννων αποφάσισε να μην κατέβει στην πλατεία. Έκλεισε τα παντζούρια και έσβησε το φως. «Χωρίς δώρο, δεν έχω θέση στη γιορτή», σκέφτηκε.
Κεφάλαιο 3ο – Η απρόσμενη επίσκεψη
Τότε ακούστηκε ένα δειλό χτύπημα στην πόρτα.
Μπροστά του στεκόταν ένα μικρό κορίτσι, τυλιγμένο σε ένα παλιό κόκκινο κασκόλ.
«Συγγνώμη που ενοχλώ», είπε. «Ονομάζομαι Λήδα. Μπορώ να ζεσταθώ λίγο;»
Ο Αλθέας δίστασε, μα τελικά άνοιξε την πόρτα. Της πρόσφερε τσάι και κάθισαν σιωπηλοί δίπλα στο τζάκι.
«Γιατί είσαι λυπημένος;» τον ρώτησε η Λήδα.
Ο μάγος χαμογέλασε πικρά. «Επειδή δεν έχω δώρο να δώσω. Κι ένας μάγος χωρίς δώρο… δεν είναι μάγος».
Η Λήδα τον κοίταξε με απορία.
Κεφάλαιο 4ο – Το αληθινό νόημα
«Ο παππούς μου έλεγε», είπε σιγά, «πως τα πιο σημαντικά δώρα δεν τυλίγονται με χαρτί».
Ο Αλθέας σήκωσε το βλέμμα του.
Τότε το κορίτσι άρχισε να του μιλά για τη μοναξιά της, για τη μητέρα της που δούλευε ασταμάτητα, για τις νύχτες που φοβόταν το σκοτάδι. Ο μάγος άκουγε προσεκτικά, χωρίς ξόρκια, χωρίς μαγεία.
Και κάτι παράξενο συνέβη.
Το τζάκι άναψε πιο δυνατά. Το ρολόι της πλατείας χτύπησε γλυκά. Το σπίτι γέμισε φως.
Κεφάλαιο 5ο – Το δώρο που γεννήθηκε
Ο Αλθέας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του. Ένας-ένας, οι κάτοικοι της πολιτείας πλησίασαν. Κάποιοι ήθελαν παρέα, άλλοι μια ζεστή κουβέντα, άλλοι απλώς να ακουστούν.
Ο μάγος άκουγε όλους.
Και τότε κατάλαβε: το δώρο του ήταν ο χρόνος, η παρουσία, η φροντίδα.
Το ραβδί του άρχισε ξανά να λάμπει — όχι από ξόρκια, αλλά από αγάπη.
Κεφάλαιο 6ο – Χριστούγεννα
Το πρωί των Χριστουγέννων, η πολιτεία έμοιαζε διαφορετική. Όχι πιο πλούσια, αλλά πιο φωτεινή.
Ο Αλθέας στάθηκε στην πλατεία, χωρίς πακέτα στα χέρια, μα με την καρδιά γεμάτη.
Και όλοι κατάλαβαν πως:
κανείς δεν είναι χωρίς δώρο, όταν προσφέρει τον εαυτό του.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους! Με αγάπη! Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
