Αναδεικνύοντας μια άλλη πτυχή της συμπατριώτισσάς μας Ευαγγελής Νικ. Μπράμη, Προέδρου Εφετών Διοικητικών Δικαστηρίων , αυτή της προσφοράς της στην λογοτεχνία-ποίηση παραθέτουμε ένα ακόμη ποίημά της από την συλλογή της «Στ’ Αδράχτι του Κόσμου», ενώ θα ακολουθήσει και μια σειρά άλλων μέσα από αυτή την συλλογή…
ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ
Μητέρα, μανούλα μου, μαμά,
όπως κι αν τ’ όνομά σου πω,
είσαι η μάνα η δικιά μου,
που θέλησε ο Θεός
μεσ’ απ’ τα σπλάχνα σου
πέμπτη να γεννηθώ, στο
πριν την Πόρτα Παναγιά χωριό
και στη ζωή αυτή να πορευτώ.
Βάγια είναι τ’ όνομά σου,
σαν της ζωής το δύσκολο ανέβασμά σου!
Μεγάλωσες με μητριά.
Γεύτηκες του πόλεμου τη μπαρουτιά.
Σε βάρυνε το κλάμα απ’ το χαμό
προσώπων προσφιλών.
Έχεις τις χάρες και ένοιωσες χαρές
για κάθε μάνα ζηλευτές
και πρόσφατα την ευλογία του Θεού
με τον καρπό του εγγονού.
Σε ξέρει όλο το χωριό.
Σε ξέρει η γης όπου πατείς,
σου διν’ ανθούς, σου διν’ καρπούς,
τους κόπους της δούλεψής σου
να γευτείς:
Το στάρι το μεστό, το χαμομήλι τ’ ανθηρό,
το χόρτο τ’ άφθονο, το σταφύλι το γλυκό.
Κι όταν γυρνούσα απ’ το σχολειό,
αχ! Αυτό το ψωμί το ζυμωτό,
έλουζε το σπιτικό με άρωμα ξεχωριστό.
Και η προσφορά της Κυριακής,
με τη σφραγίδα του Θεού,
Δώρο-θυμίαμα στον Ουρανό.
Με τέτοια ζύμη έπλασες
Και τη δική μου την ψυχή.
Πίστη στο μοναδικό Θεό
και την Παράδοση, σαν φυλαχτό
να τα κρατώ.
Μάνα, μαμά μου Σ’ αγαπώ.
Μάιος 2003
