Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος
«Μια παγερή χειμωνιάτικη μέρα, μερικοί σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν ο ένας κοντά στον άλλον, για να προστατευθούν από το κρύο. Σύντομα, όμως, άρχισαν να ενοχλούνται από τα αγκάθια του διπλανού τους και απομακρύνθηκαν πάλι. Όταν η ανάγκη για ζεστασιά τους ξανάφερε πάλι κοντά, επαναλαμβανόταν εκείνο το δεύτερο κακό, έτσι που βρίσκονταν συνέχεια ανάμεσα σε δύο κακά, μέχρι να βρουν την κατάλληλη απόσταση που τους επέτρεπε να ανεχθούν ο ένας τον άλλο».
(Αλληγορία του Σοπενχάουερ που αναφέρει ο Φρόυντ στο βιβλίο του «Ομαδική Ψυχολογία και Ανάλυση του Εγώ»).
Σε αναζήτηση εκείνης της εγγύτητας που μπορεί να ζεστάνει καρδιές και σώματα είναι συνεχώς οι άνθρωποι. Χωρίς αγάπη κανένας δε μπορεί να ζήσει αλλά και όταν σου καταπατούν τον προσωπικό χώρο -που δεν είναι μόνο τα τετραγωνικά του σπιτιού που ζεις- είναι οι ιδέες, οι σκέψεις, τα ενδιαφέροντα, τα χόμπι, ο ελεύθερος χρόνος και κάποιες στιγμές που θέλεις και αναζητάς να μένεις μόνος.
Ο άνθρωπος πολλές φορές έχει περισσότερη ανάγκη την αγκαλιά της μοναξιάς του από τις αγκαλιές τρίτων και τότε έρχεται κάποιος που σε κάνει να πνίγεσαι που σε ακολουθεί, σε πιέζει που νιώθεις ότι πρέπει να δίνεις αναφορά για το καθετί που λες και πράττεις. Εκείνη τη στιγμή κινείσαι ανάμεσα στην προστασία του εαυτού σου από αυτό το ξένο κομμάτι που απειλεί να γίνει ένα με σένα και στην ανάγκη σου για συνύπαρξη ή συντροφικότητα.
Δύο ακραίες καταστάσεις που πρέπει να ανακαλύψεις τη χρυσή τομή τους. Πώς θα καταφέρεις να κρατήσεις ισορροπίες είναι εξατομικευμένο θέμα του καθένα και έχει σχέση με τις εμπειρίες, τα βιώματα και πόσο είναι διατεθειμένος ο καθένας να αμβλύνει ή να συμμαζέψει τα προσωπικά του όρια. Αυτή τη λεπτή κόκκινη γραμμή που ξεχωρίζει αλλά και ενώνει ταυτόχρονα το Εγώ με το Εμείς θέλει τόσο προσοχή γιατί πολλές φορές σπάει με αποτέλεσμα το Εγώ να γίνει ένα με το Εμείς. Σε λίγες μέρες ξημερώνει Πρωτοχρονιά.
Το Εγώ θα ψάξει για το Εμείς γιατί το έχει ανάγκη. Βλέπετε, κάθε πρώτη του χρόνου αναζητάμε τη ζεστασιά, κρύβουμε τα αγκάθια και μειώνουμε τις αποστάσεις μεταξύ μας. Είναι το έθιμο να αναζητάμε την Αγάπη και τα παράγωγα αυτής, ημέρες γιορτινές και σημαντικές για εμάς ή για την κοινωνία. Επειδή, όμως, η Αγάπη δεν προκύπτει χτυπώντας ένα μαγικό ραβδί πρέπει όλο το χρόνο να στρώνουμε έδαφος για να ευδοκιμήσει την Πρωτοχρονιά. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που μας φαίνονται ψεύτικες οι ευχές και τα Χρόνια Πολλά που ανταλλάσσουμε αυτές τις άγιες μέρες, γιατί κατασκευάζονται ειδικά για τις γιορτές και για να νιώσουμε καλύτερα.
Χρόνια πολλά χρυσή μου και δύο φιλιά στον αέρα! Εξάλλου τώρα έχουμε και κορονοιό … Δικαιολογούνται οι ανεπιθύμητες αγκαλιές και τα φιλιά! Μην χαλάσει και το μακιγιάζ!Αφήστε που φοράμε και εκείνη τη μάσκα! Σαν να παίζω σε τούρκικο σήριαλ νιώθω που μόνο με τη ματιά μου προσπαθώ να εκφράσω αυτό που νιώθω! Η υποκρισία λοιπόν υπάρχει στα φόρτε της αυτές τις μέρες!
Γι’ αυτό άλλωστε μιλάνε οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι για θλίψη τις μέρες των γιορτών. Γιατί όλοι κατανοούμε πόσο ψεύτικα είναι όλα αυτά. Δεν είμαστε μικρά παιδιά, πλέον, να πιστεύουμε σε παραμύθια. Γνωρίζουμε καλά την υποκριτική κοινωνία που διαβιούμε. Και όμως τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά. Ζούμε στην εποχή της δημιουργίας. Κι αν, λοιπόν, δεν υπάρχει Αγάπη κατασκευάστε τη, γνωρίζετε τα υλικά: καραμελωμένα λόγια, ευχές, φιλιά, δώρα, αλλά κρατήστε και την απόσταση του σκαντζόχοιρου γιατί τα αγκάθια πάντα πληγώνουν.
Καλή Πρωτοχρονιά!
Ευτυχισμένο και με λιγότερα αγκάθια το 2022!
