Αναδεικνύοντας μια άλλη πτυχή της συμπατριώτισσάς μας Ευαγγελής Νικ. Μπράμη, Προέδρου Εφετών Διοικητικών Δικαστηρίων , αυτή της προσφοράς της στην λογοτεχνία-ποίηση παραθέτουμε αποσπασματικά ποιήματά της από την ποιητική της συλλογή «Στ’ Αδράχτι του Κόσμου» (Εκδόσεις DeGiorgio-Δροσερό Τρικάλων-2019), τα οποία η ποιήτρια αφιερώνει, στη μνήμη προσφιλών της εκλιπόντων προσώπων…:
…στον πατέρα της Νικόλαο Μπράμη του Αθανασίου από τους Γόμφους (Ραψίστα), στη μητέρα της Βάια το γένος Αθανασίου Πάλλα από το Παλαιομονάστηρο (Μπελέτσι), στο γαμπρό της Θωμά Καλέτση του Ιωάννη από τη Δρακότρυπα (Σκλάταινα) , στην αδελφή της Φωτεiνή (Φωφώ) η οποία κατοικούσε στο Βόλο, στην πνευματική της αδελφή Ελένη Αρσενοπούλου του Νικολάου συζ. Κων/νου Ρομοσιού, από τη Βαμβακού Φαρσάλων, στους συμμαθητές της και σε όλους τους συμπατριώτες της.
Παρακάτω ένα από τα ποιήματα της κας Μπράμη με τίτλο: «Είσαι ο πατέρας μου», ενώ θα ακολουθήσει και μια σειρά άλλων, μέσα από την ποιητική της συλλογή «Στ’ Αδράχτι του Κόσμου»…
EIΣΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ
Ψηλός, μελαχροινός,
με το σγουρό μαλλί στη νιότη,
γεροδεμένος με ορμή,
με μια σαν του πλατάνου αντοχή,
άντεξες μπόρες να διαβείς
και τρικυμίες της ζωής
κι ολόρθος να σταθείς.
Μικρό παιδί και ορφανό,
με του θείου Βάγιου την ανατροφή,
τους Γόμφους άφησες,
σαν έγινες παιδί,
και στο Μπελέτσι έφτασες
γαμπρός του Πάλλα να γενείς,
την ύστερή του κόρη Βάγια
από το χέρι μέχρι τώρα να κρατείς.
Τους Ιταλούς αλλιώς εγνώρισες,
βαρειά η αιχμαλωσιά!
Στα Γιάννενα, το πνεύμα πλούτισες
και ως διδάσκαλος, σ΄ελληνικά χωριά
την πρώτη γνώση έσπειρες.
Σ΄ Αχελινάδα, Τύρνα και αλλού
με το ραβδί για οδηγό
το πιο ακόνιστο μυαλό
έκανες στο ελάχιστο σοφό.
Με τον καιρό και στην Αθήνα έφτασες,
την οικογένειά σου στέγασες
σ΄ενα δυαράκι, ρετιρέ, έξι μέλη, με το Νίκο
-έγγονό του πρώτου σου γαμπρού Θωμά,
της θυγατέρας σου Ζωής, το γιο.
Ζωγράφισες τη θάλασσα,
της Αθηνάς την πόλη,
πορτραίτα δύο έκανες,
κι απ΄της Αγιάς Σοφιάς την Πόλη
με ύμνους που λατρεύεις
με νότες βυζαντινές μαγεύεις
σε κάθε εκκλησιά.
Το να ζεις είναι για σε:
Δημιουργώ, πνεύμα καλλιεργώ,
μαθαίνω, συζητώ κι έτσι
ακούραστα δημιουργείς.
Αυτός ο σπόρος φρόντισες
και ρίζωσε στις κόρες-
πνεύμα καθάριο και σοφό.
Μπαμπά μου,
Το Θεό ευχαριστώ και Τον παρακαλώ
Χρόνια να σούχει εκατό.
Πάντα θα Σ ΑΓΑΠΩ.
Δεκέμβριος 2004
