Αννέτ Τσατσαμπά
Η εμπειρία του να είσαι ομαδάρχης σε κατασκήνωση… εκ των έσω! Ομολογώ ότι τη μέρα που έφτασα στην κατασκήνωση, όπου θα δούλευα σαν ομαδάρχισσα για πρώτη φορά (τοποθέτηση προϊόντος δεν κάνουμε), δεν είχα ιδέα τι με περίμενε.
Είχα μερικές πληροφορίες από φίλους με προϋπηρεσία στο αντικείμενο αλλά η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. *σιγοκλαίει* Δε θα σου πω ψέματα. Το να είσαι υπεύθυνος για δεκαπέντε παιδιά που ουδεμία σχέση έχουν μαζί σου για τόσο καιρό, δεν είναι εύκολο. Αν δε, είναι και σε ηλικία που ζητούν ολημερίς τη μαμά τους, θα έλεγα ότι φτάνεις σε σημείο να κλαις μαζί τους, επειδή κι εσύ θες να έρθει η μαμά σου -και η δική τους- να σε σώσει.
Ωστόσο, όσες κι αν είναι οι δύσκολες στιγμές, υπάρχουν πράγματα που θα σε αποζημιώσουν. Κι ακόμα κι αν δεν προλάβεις να τα εκτιμήσεις όσο είσαι εκεί, θα τα εκτιμήσεις γυρνώντας στην ζοφερή πραγματικότητα της καθημερινότητας.
Οι 6, λοιπόν, λόγοι για να γίνει κανείς ομαδάρχης:
1. Τα παιδιά
Τα ευκόλως εννοούμενα θα μου πεις.
Και θα έχεις δίκιο. Αλλά όταν όντως το ζήσεις, θα δεις ότι είναι πιο μεγάλο απ’ όσο νομίζεις το να σε βλέπει ένα παιδί σαν φίλο, αδερφό ή γονιό. Για όσες μέρες είσαι εκεί, θα μοιραστείς με τα παιδιά σου στιγμές με γέλια, κλάματα, παιχνίδι, χαρά, κούραση, ενθουσιασμό αλλά και ολόκληρα 24ωρα που θα ξυπνάτε και θα κοιμάστε μαζί. Θα γελάτε μαζί κάθε φορά που τρως τα μούτρα σου σα να ‘σαι μωρό και θα λυπάστε μαζί την ώρα της ταινίας- γιατί ταινία Disney χωρίς λίγο κλάμα, δε γίνεται.
2. Η φύση
Ποια κατασκήνωση που σέβεται τον εαυτό της δεν είναι φτιαγμένη μέσα στο πράσινο; Και θα μου πεις, άμα θες φύση, να πας στη Σαμοθράκη. Και δε θα έχεις άδικο.
Όμως, εκτός του ότι προφανώς δεν είναι εξίσου εύκολο το να πας τόσο καιρό διακοπές, έχει κάτι ξεχωριστό το να μοιράζεσαι το σκηνικό με νέους φίλους κι εκείνο το παιδάκι που θα σε ρωτήσει “Κυρία, ποιος ζωγραφίζει τον ουρανό και γίνεται ροζ;”
3. Οι ζωγραφιές και τα γράμματα
Όταν γύρισα, πέρασα περίπου μία ώρα κοιτάζοντας το πάκο με τις ζωγραφιές που μου είχαν φτιάξει τα παιδιά μου και τα γράμματα που συνήθως άρχιζαν με τη φράση “Ήστε η καλλίτερι κιρία του κόσμου”. Νομίζω ότι είναι από τις πιο όμορφες και απτές αναμνήσεις που έχω. Και ακόμα και σήμερα, μπορούν να μου φτιάξουν τη διάθεση μετά από μια δύσκολη μέρα.
4. Οι φίλοι
Μια κατασκήνωση είναι σχεδόν μια μικρογραφία της πραγματικότητας. Θα βρεις πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους με τους οποίους πρέπει να συνυπάρξεις και να συνεργαστείς. Από αυτούς, σίγουρα θα αντιπαθήσεις κάποιους, όμως εξίσου σίγουρα θα συμπαθήσεις κάποιους άλλους. Και μ’ αυτούς του άλλους, θα σε δέσει η τριβή και οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίζετε, τα προβλήματα που θα λύνετε μαζί και οι στιγμές που θα αράζετε παρέα στο τέλος της μέρας. Ορισμένοι από αυτούς, θα χαθούν όταν φύγετε, όμως άλλοι ήρθαν για να μείνουν για τα καλά.
5. Η αποσύνδεση από την πραγματικότητα
Έστω ότι φτάνεις στην πόρτα της κατασκήνωσης με 27,5 προβλήματα στο μυαλό σου. Σου εγγυώμαι προσωπικά ότι με το πέρας των πρώτων τεσσάρων ημερών, δε θα θυμάσαι ούτε ένα από αυτά. Όχι επειδή η κατασκήνωση θα σου τα λύσει, προφανώς. Αλλά επειδή το κεφάλι σου θα είναι τόσο γεμάτο με το πρόγραμμα, τις υποχρεώσεις, τα παιδιά, που δε θα έχεις χρόνο να σκεφτείς κάτι άλλο. Θα αποβάλλεις το άγχος σου χωρίς καν να το καταλάβεις και σε συνδυασμό με το όμορφο περιβάλλον, θα βρεις εσωτερική ηρεμία παρά τα εκατοντάδες πράγματα που έχεις να κάνεις κάθε μέρα.
5+1. Το φαγητό της μαμάς σου
Τοποθέτησε τον εαυτό σου στο εξής γνώριμο σκηνικό: Γυρνάς μετά από μια κουραστική μέρα σπίτι. Έχεις φάει τα τελευταία σου λεφτά σε καφέ και καπνό, οπότε έχεις μείνει ταπί και καθόλου ψύχραιμος- aka πεινάς τόσο που είσαι ένα βήμα πριν τον κανιβαλισμό. Μπαίνεις σπίτι. Μυρίζει φακές. Καταριέσαι τη μοίρα σου -the end. Ζώντας, λοιπόν, σε μια κατασκήνωση για ένα μήνα, καταλαβαίνεις πως η πιθανότητα να μαγειρευτούν φασολάκια για 700 άτομα είναι μηδαμινή.
Επομένως, την πρώτη βδομάδα ζεις το παιδικό σου όνειρο, δηλαδή τρέφεσαι αποκλειστικά με πατάτες και μακαρόνια και είσαι ευτυχισμένος. Πίστεψέ με, όμως, από τη δεύτερη βδομάδα και μετά, θα σκέφτεσαι τα γεμιστά της μαμάς σου, σα να είναι δεκαήμερες διακοπές στις Μπαχάμες.
Αν με ρωτάς, ναι, αξίζει τον κόπο και την κούραση και την τρέλα που θα περάσεις. Γιατί είναι μια εμπειρία ζωής που θα σου διδάξει πως είναι να έχεις και να διαχερίζεσαι σοβαρές ευθύνες για πρώτη φορά στα είκοσί σου χρόνια. Και γιατί θα σε γεμίσει με αναμνήσεις ζωής.
frapress.gr
