Εκ βαθέων…
Του Κίτσιου Δ. Παππά
Ένα πρωινό στις αρχές του Νοέμβρη του 1979…
Μόλις έχω ξυπνήσει. Από ένα ύπνο γεμάτο όνειρα και οράματα μουσκεμένος από τον ιδρώτα, απ’ την πολλή ζέστη, που δημιούργησε φουντωμένο όλη τη νύχτα καλοριφέρ, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου «Εθνικόν» (στα ελληνικά, «Μιντσού» στα κινέζικα) στο Πεκίνο, όπου βρισκόμουν με δημοσιογραφική αποστολή. Κοίταζα απ’ το παράθυρο το πυκνό χιόνι που έπεφτε έξω…
Ετοίμασα λίγο τσάι, γνήσιο, εξαίρετο κινέζικο και ντύθηκα, γιατί σε λίγο θα φεύγαμε για το περιβόητο «Σινικό Τείχος», που είναι το μόνο έργο ανθρώπων —επειδή είναι τεράστιο— που φαίνεται απ’ το φεγγάρι, όπως είπανε αυτοί που βρέθηκαν εκεί πάνω.
Μου έμενε κάμποση ώρα για να κατέβω στο ισόγειο, για να φύγουμε. Ντυμένος πίνοντας τσάι, κοίταζα απ’ το παράθυρο τη μεγάλη «Λεωφόρο της Παγκόσμιας Ειρήνης» που διέσχιζαν εκατομμύρια Κινέζοι ανεβασμένοι σε ποδήλατα (το Πεκίνο έχει κατοίκους περισσότερους απ’ όσους έχει ολόκληρη η Ελλάδα), με μικρές σαν επιδέσμους μάσκες στις μύτες —για ν’ αποφύγουν συνάχια κι άλλες συνέπειες του κρύου, απ’ το χιόνι που έπεφτε— πηγαίνοντας στις δουλειές τους…
Κι εγώ βυθίστηκα σε σκέψεις, σε οράματα…
Να ο μικρούλης Κίτσιος Παππάς, γέννημα και θρέμμα των Τρικάλων, διασχίζει τους χωματένιους τότε δρόμους της γενέτειράς του, πάνω σ’ ένα ποδήλατο που μόλις τότε είχε μάθει να χειρίζεται και τραβούσε προς τα «Μνήματα». Εκεί χαίρονταν τα ανεβοκατεβάσματα, το τραμπάλισμα στις μικροανηφόρες που υπήρχαν.
Αργότερα όταν χιόνιζε -και πυκνά κάθε χειμώνα τότε- κουκουλωμένος περιδιάβαζε τους τρικαλινούς δρόμους, σιγοσφυρίζοντας, πλάθοντας όνειρα για το μέλλον, μαγεμένος απ’ ότι ασήμαντο και σημαντικό του πρόσφερε η πολιτεία στην οποία πρωτοείδε το ηλιοφώς…
Τ’ αγαπημένα Τρίκαλα, πλημμύριζαν τη σκέψη, την καρδιά, το είναι μου όλο. Από αυτά ξεκίνησα. Σχολείο, μετά δημοσιογραφία, αγώνες για τον τόπο, για την προκοπή του, για το γενικό καλό.
Πρόσωπα αγαπημένα, καταστάσεις ευχάριστες και δυσάρεστες, όνειρα απραγματοποίητα, ελπίδες φτερωτές, φίλοι που έφυγαν, γυναίκες που συγκίνησαν, ριζωμένα αποστάγματα νοερών ολόλαμπρων αναμνήσεων περνούσαν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά μου.
Ναι ότι ήμουν, το όφειλα στα Τρίκαλα. Από εκεί ξεκίνησα. Ένα επαρχιωτόπουλο, που μετά από σκληρότατες προσπάθειες, αγώνες πολυμέτωπους, νίκες και ήττες, ανεβάσματα κοινωνικά, κατεβάσματα ψυχικά, μα πάντα με λουλουδένιες αρωματισμένες θύμησες απ’ τα πατρικά χώματα, βρέθηκε τώρα στο μυστηριακό κόσμο, τη γεμάτη μαγεία Ασιατική παράδοση, στο Πεκίνο.
Το κουδούνι του τηλεφώνου με ξανάφερε στη ρεαλιστική αντιμετώπιση του τι έπρεπε να κάνω. Κατέβηκα στο ισόγειο, μπήκαμε στα πούλμαν και πήγαμε στο «Σινικό Τείχος».
Κι εκεί τα ίδια… Το δάπεδο του τείχους ήτανε σαν «γκαλντερίμι». Η θερμοκρασία γύρω μας 5 βαθμοί κάτω απ’ το μηδέν. Το ψιλό χιόνι που έπεφτε, πάγωνε αμέσως στο λιθόστρωτο. Και… Ναι και θυμήθηκα το Βαρούσι μας. Τότε τα χρόνια εκείνα, καθώς χιόνιζε και μείς βγαίναμε —η παρέα μας— από κάποιο «κουτούκι» ή ταβέρνα, ζεσταμένοι απ’ το κρασί ή το τσίπουρο και κάναμε καντάδα στα «κορίτσια» μας. Τα κορίτσια των ονείρων μας. Μου ’ρχόταν και εκεί να τραγουδήσω, να κάνω καντάδα.
Ναι, έτσι αισθανόμουνα. Όπου κι αν βρεθώ, όπου κι αν πήγα, όπου κι αν έφθασα στη ζωή μου, νιώθω πως είναι συνδεμένο με τα αγαπημένα μου Τρίκαλα. Τάχω στο πετσί μου, η οντότητά τους κυκλοφορεί στο αίμα μου, κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου είναι τρικαλινό.
Τρίκαλα αγαπημένα!… Δεν σας ξεχνώ… Σας έχω βαθύτατα εντός μου… Για πάντα… Και παντού…
Σημ.: Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο “Τρικαλινό Ημερολόγιο” το 1979.
Παππάς Κίτσιος: Γεννήθηκε στα Τρίκαλα και ήταν αδελφός του ποιητή Νίκου Παππά και του δημοσιογράφου Ηρακλή Παππά. Υπήρξε συντάκτης και διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Αναγέννησις» και κατά την κατοχή συντάκτης της εφημερίδας «Λαοκρατία», ενώ διετέλεσε και Γενικός Γραμματέας και αντιπρόεδρος στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Θεσσαλίας. Επίσης εργάστηκε στην Αθήνα σε πολλές εφημερίδες.
Για την αντιγραφή: Σ.Α. Μπακοβασίλη
