Άρθρο του Κων/νου Πάνου για τον Νικόλα Πάνο
Θέλω να πω δύο πράγματα μέσα από την όμορφη ηλεκτρονική ενημέρωση που προσφέρετε για το χωριό, για έναν απλό συγχωριανό άνθρωπο που ταξίδεψε 16-6-16 για μια γαλήνια & αιώνια ζωή, τον ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΑΝΟ.
Αν και συνάντησε στη ζωή του (1932-2016) πολλές κακουχίες (φτώχεια. πείνα, δύσκολα μεροκάματα, χηρεία-μοναξιά, πενιχρή σύνταξη κλπ) ο φιλοσοφημένος τρόπος ζωής του, μέσα από την ταπεινότητα, το φιλότιμο, την υπομονή, την εργατικότητα, το μεράκι για ζωή χωρίς να κρίνει & να χαλάει από τις μικροπρέπειες των ανθρώπων, τον έκανε χαρούμενο, αισιόδοξο και ΄΄ζωντανό΄΄ άνθρωπο μέχρι και τα 84 χρόνια του.
Επέλεξε μια ταπεινή, δύσκολη & απλή ζωή & έναν αγνό δρόμο (δουλειά, σπίτι, καφενείο) τον οποίο διάβαινε καθημερινά. Με αυτό τον τρόπο δεν συμβιβάστηκε ποτέ και δεν ακολούθησε κανένα άλλο δρόμο αν και έμεινε για πολύ καιρό μόνος του μετά το θάνατο της συζύγου του (1991), γιατί αυτή ήταν η ζωή & η ελευθερία του.
Ανήμερα της κηδείας, ένας γείτονας στην Πύλη ενώπιον φίλων μου, είπε ότι του έκανε μεγάλη εντύπωση που κάθε ημέρα ακόμα και σε βαριές-κρύες χειμωνιάτικες νύχτες, ενώ αυτός (δεν έφτασε τα 50) και η οικογένειά του ετοιμαζότανε να κλείσουν τα παντζούρια για να κοιμηθούν ή να δουν τηλεόραση, άκουγαν μια εξώπορτα απέναντι να ανοίγει και έναν παππού (84 χρονών) με την γκλίτσα και με αργά βήματα να πάει για τη βόλτα του και το κρασάκι του.
Δεν παραπονιόταν για τίποτα, σεβόταν τους πάντες και τα πάντα. Μια καλή κουβέντα είχε για όλους, μια ανέκδοτη ιστορία, διάθεση για χαμπέρια (40 χρόνια μυλωνάς βλέπεις), ορθό ενδιαφέρον-φροντίδα για τα παιδιά, τσίπουρο (μεσημέρι) ή κρασί (βράδυ) για τη μοναξιά του παρέα με ότι μεζέ διέθετε το μαγαζί αρκεί να ήταν αλατισμένος (΄΄αν δεν έχει αλάτι το φαΐ πέτα το΄΄) και για το μέλλον όπως έλεγε ΄΄όσα πάνε και όσα έρθουν΄΄ & ΄΄πάντα μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι της νύκτας έρχεται το ξημέρωμα΄΄. Μεγάλος μερακλής & νοικοκύρης -σιδέρωνε το πουκάμισό του και μαγείρευε μόνος του, μέχρι που εμφανίστηκε η αρρώστια (24/2/16)-, φιλόσοφος, ευχάριστος στην παρέα, κέρδισε την αγάπη και την παρέα από όλους, γνωστούς και ξένους, παλιούς και νέους.
Εκτιμούσε κάθε τόπο που πήγαινε, αλλά τα χωριά που γεννήθηκε (Καλόγηροι) & έζησε (Πύλη) τα αγάπησε, με τις ομορφιές του & τους ανθρώπους του. Ήθελε να τους βλέπει όλους, να μαθαίνει και να γυρίζει όλα τα καφενεία (κανείς να μην έχει παράπονο).
Ιστορίες αμέτρητες έζησα και έμαθα από τον μπαρμπανίκο, γεμάτες δάκρυ, χαρά, γέλιο, δάκρυ & διδάγματα. Ιστορίες, σαν αυτές της ανωτέρω αναφοράς του γείτονα, τις οποίες διαδίδει μοναδικά ο λαός μας, με τον δικό του ανέκδοτο λόγο-τρόπο & μέσα από τους δικούς του χώρους (καφενεία, ταβέρνες, πανηγύρια, μνημόσυνα, γιορτές κλπ), που τόσο πολύ αγάπησε και τίμησε ο πατέρας μου, κρατώντας τον έτσι ψηλά & ζωντανά στη μνήμη, ως γνήσιο παιδί του λαού & της πιάτσας. Ίσως σε αυτούς τους χώρους κάποτε τις μοιραστούμε παρέα.
Θέλω να σας ευχαριστήσω εκ των προτέρων για την ανάρτηση του άρθρου στην αξιόλογη ιστοσελίδα σας που για τους μετανάστες της τσιμεντούπολης, είναι ένα ταξίδι απόδρασης χωρίς διόδια και μέσα απ’ αυτήν να ευχαριστήσω όλους για τον σεβασμό & φιλία που έδειξαν στο πρόσωπο του Νικόλα.
