Του Νικ. Ιωαν. Παπαγεωργίου
(Τμήμα ομιλίας στην Πιαλεία Τρικάλων την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019 επειδή για φέτος ανεστάλησαν οι εκδηλώσεις).
Το τι ακριβώς συνέβη στα βουνά της Ηπείρου και στη Βόρειο Ήπειρο, μας το είπε ένας μικρός όταν ρωτήθηκε να πει τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940. Απάντησε: Ελλάδα-Ιταλία 1-0!!!
Παραβλέπων τις λεπτομέρειες για το 1-0, σημειώνω πως η όλη ενέργεια των Ιταλών κατά της Ελλάδος στοίχισε στην Ιταλία 102.000 νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους, και θα αναφερθώ στο δυναμικό του Έλληνα που σ’ αυτόν τον πόλεμο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Ζωντανά παραδείγματα:
- Η Γλυκερία Ευαγγέλου που γράφει: Στη μεταφορά των πυρομαχικών πήγαν μόνο οι γερές γυναίκες. Αλλά αυτές είχαν μικρά παιδιά. Άλλη 3, άλλη 4. Εγώ είχα 5. Το μεγαλύτερο 8 χρονών. Τα παρατήσαμε και πήγαμε στη μεταφορά. Παρατήσαμε τα παιδιά μας στο φόβο και στο κλάμα και πήγαμε να βοηθήσουμε τα άλλα παιδιά. Αυτά που πολεμούσαν. δεν τα ξέραμε αλλά και αυτά ήταν δικά μας.
- Η Τριανταφυλλιά Αδάμου που λέει: Τα κασάκια μας είπαν, δεν έπρεπε να βρέχονται. Δεν θα έπαιρναν φωτιά τα πυρομαχικά στη μάχη και θα πήγαινε ο κόπος χαμένος. Εκείνες όμως τις μέρες έβρεχε συνέχεια και δυνατά. Για να προφυλάξουμε τα κασάκια τα φασκιώναμε όπως τα μωρά. Οι κουβέρτες μούσκευαν και γίνονταν πολύ βαριές. Όταν πριν τον πόλεμο ανεβάζαμε στο Σταυρό ένα τρουβά με ψωμί και τυρί στους άντρες μας που βόσκαγαν τα πρόβατα εκεί, μας φαίνονταν βαρύς. Τώρα το κασάκι με σφαίρες και κουβέρτα μουσκεμένη μας φαίνεται ελαφρό.
- Ο μεγάλος λογοτέχνης Στρατής Μυριβίλης που γράφει: Είχε οργανωθεί κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος από τον Ε.Ε.Σ. Είχα και ένα φίλο γιατρό σ’ αυτήν την υπηρεσία. Λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν την σειρά τους. Μια μέρα λοιπόν ο φίλος μου ο γιατρός, είδε μέσα στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν και ένα γεροντάκι. Εσύ παππούλη, του είπε, τί θέλεις εδώ; Ο Γέρος απάντησε: Ήρθα και ‘γω γιατρέ να δώσω αίμα. Είμαι γερός γέρος, το αίμα μου είναι καθαρό και ακόμη ποτέ μου δεν αρρώστησα.
Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω, Χαλάλι της πατρίδος. Όμως μου είπαν πως οι δύο πέθαναν από αιμορραγία.
- Ο Κων/νος Αντωνόπουλος, μαχητής του 40, γράφει προς τη γυναίκα του. Μα ξάφνου νοιώθω πως το ποδάρι μου πέταξε στον αέρα.
Το αίμα αρχίζει πια να τρέχει. Βιάζεται για να γράψει πάνω στο χιόνι λίγες γραμμές νεοελληνικής δόξας. Η δόξα της Ελλάδος γράφεται μόνο με αίμα. Υπεράνω όλων η πατρίς.
- Ο Ταγματάρχης Νικήτας Θωμάς, Διοικητής του 3ου τάγματος του 51ου συντάγματος, που ενώ τραυματίστηκε βαριά, δεν αποχώρησε, αλλά παρέμεινε στο πεδίο της μάχης.
- Οι Υπολοχαγός Διάκος Αλέξανδρος και έφεδρος ανθυπολοχαγός Ντάσκας Ελευθέριος από τη Βάνια Τρικάλων, που έπεσαν μαχόμενοι λίγες ώρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών.
Ο πρώτος όμως των πρώτων ήταν ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης. Πρώτος νεκρός του έπους του 40, σκοπευτής πολυβόλου από την Πιαλεία Τρικάλων. Έπεσε χτυπημένος από βλήμα όλμου στις 05:30 ώρα το πρωί υπερασπιζόμενος το 21 φυλάκιο (ύψωμα Γκόλιο) στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Συμπολεμιστές του από το Γοργογύρι και το Φανάρι Καρδίτσας μετέφεραν στη χήρα σύζυγό του Ελένη και τα τρία, ορφανά πλέον, παιδιά του Νικόλαο, Γεώργιο και Αλέξανδρο το θλιβερό νέο. Ο Βασίλης χτυπήθηκε από όλμο νυχτούλα, με τα πρώτα πυρά πάνω από το μάτι. Τα ίδια είπε και ο χωριανός του Λοχίας Γιαννός Χρήστος του Αποστόλου.
Βασίλης Τσιαβαλιάρης: Τί μας λέει αυτό το όνομα;
Αν οι φτωχοί δεν έδιναν το αίμα τους, εμείς οι άλλοι δεν θα είχαμε στέμμα.
“Πάνε τα παιδιά μου” ήταν η τελευταία του φράση.
Η ιστορία γι’ αυτόν δεν γράφτηκε με φωτεινά γράμματα.
Ο μεγάλος τους γιος θυμάται, βουρκώνει. “Μεγαλώσαμε δύσκολα. Δεν είχαμε τίποτα. Μαύρη φτώχεια. Έκανε το καθήκον του”.
Μα τί είναι τέλος πάντων αυτό το καθήκον;
Είναι αυτό που οφείλει να πράξει κάποιος ακολουθώντας γραπτούς ή άγραφους κανόνες, τη συνείδηση, τη θρησκεία, την κοινωνία.
Τί είναι χρέος; Τί χρωστούσε ο Βασίλης Τσιαβαλιάρης και το πλήρωσε με τη ζωή του; Άξιζε να δώσει ότι πολυτιμότερο είχε για την πατρίδα του; Το άξιζε. Μας το είπε ο ίδιος με την πράξη του. Ήταν εθελοντής σκοπός. Το ζήτησε ο ίδιος να πάει ας γνώριζε πως θα σκοτωθεί.!!! Για την πατρίδα προτίμησε το δρόμο της θυσίας.
Βασίλη Τσιαβαλιάρη.
Ειδικεύτηκες στη φιλοπατρία και την αυτοθυσία.
Το πτυχίο σου το πήρες με άριστα. Τιμητικές διακρίσεις δεν πήρες. Το κράτος δεν σου προσέφερε καμία διάκριση. Άλλωστε οι ήρωες δεν τις έχουν ανάγκη. Και εσύ είσαι ήρωας με κεφαλαία.
Ευτυχώς για μας, στο δρόμο σου βρέθηκε ο χωριανός σου Κων/νος Μαράβας, δήμαρχος στον καποδιστριακό δήμο Πιαλείων και σήμερα στον δήμο Πύλης, ο οποίος με τρεις καθηγητές γιατρούς, τον κ. Καρπάθιο, τον κ. Κάρλο και τον κ. Φρετζάγια είδαν πριν λίγα χρόνια την παράλειψη του κράτους, χρηματοδότησαν, φιλοτέχνησαν και ανήγειραν προς τιμήν σου το μνημείο που τώρα έχουμε μπροστά μας.
Για τους γονείς σου Γιάννη και Αγορή, τα παιδιά σου Νικόλαο, Γεώργιο και Αλέξανδρο, για τους χωριανούς σου και όλους εμάς ήσουν και θα είσαι ο ήρωας μας.
Με βαθύτατο σεβασμό και ευγνωμοσύνη υποκλινόμαστε.
