Αντιμέτωπη με την αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα η ελληνική διπλωματία αναζητά «κόκκινες γραμμές» που να επιτρέπουν την επίδειξη αποφασιστικότητας και ταυτόχρονα ανοίγουν δρόμο διαπραγμάτευσης
Με το Oruc Reis να έχει επιστρέψει στις θαλάσσιες περιοχές που η Ελλάδα παραδοσιακά θεωρεί ότι ανήκουν στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η ελληνική διπλωματία προσπαθεί να δει ποια μπορεί να είναι τα πραγματικά όρια μιας «κόκκινης γραμμής απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις.
Δηλαδή, να προσδιορίσει ποιο είναι το όριο ως προς τις τουρκικές κινήσεις όπου η Ελλάδα θα πρέπει να απαντήσει με τη δική της κλιμάκωση και όξυνση. Είναι ουσιαστικά η αναζήτηση της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στην ενδοτικότητα και τη λογική μια γενικόλογης διαρκούς ετοιμότητας που τελικά δεν αποτρέπει την Τουρκία αλλά και διαμορφώνει μια εικόνα απλώς «διαφιλονικούμενης ζώνης» και όχι αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.
6 ν.μ., 12ν.μ., χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ
Για να δούμε αυτά τα θέματα χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε μερικές βασικές έννοιες.
Όταν μιλάμε για χωρικά ύδατα μιλάμε για τη θαλάσσια έκταση στην οποία μια χώρα ασκεί πλήρη κυριαρχία. Στην πραγματικότητα ως προς το βαθμό κυριαρχίας δεν έχει διαφορά από τη στεριά.
Με βάση το διεθνές δίκαιο μια χώρα έχει το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα έως τα 12 ν.μ., εκτός φυσικά από περιοχές όπου οι αποστάσεις είναι μικρότερες όπου επιλέγεται η μέση γραμμή. Το δικαίωμα αυτό θεωρείται αυτονόητο και αναφαίρετο και υλοποιείται μονομερώς.
Η Ελλάδα μέχρι τώρα είχε χωρικά ύδατα στα 6 νμ. Πρόσφατα ανακοινώθηκε η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ στο Ιόνιο.
Όταν η Ελλάδα επικύρωσε το 1995 τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 1982), η Τουρκία απάντησε με ψήφισμα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης το οποίο ουσιαστικά θεωρούσε casus belli τυχόν απόφαση της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ στο Αιγαίο.
Έκτοτε, η πάγια θέση των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν ότι παραμένει αναφαίρετο ελληνικό δικαίωμα η επέκταση των χωρικών υδάτων, χωρίς ωστόσο να λαμβάνονται πρωτοβουλίες ώστε αυτό να ανακηρυχθεί. 
Η μόνη φορά που το ζήτημα αυτό τέθηκε σε τραπέζι διαπραγματεύσεων ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στο πλαίσιο της συζήτησης για πιθανή υπογραφή συνυποσχετικού για προσφυγή στη Χάγη, όπου συζητήθηκε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να συμφωνήσει σε επέκταση μικρότερη των 12 νμ ως ένα από τα ανταλλάγματα προς την Τουρκία για να συναινέσει στην προσφυγή στη Χάγη για το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ…
