Της Ιωάννας Χαρμπέα, Κοινωνιολόγου/Συγγραφέως
Μέρες γιορτών και οι πόλεις φόρεσαν τις γιορτινές φορεσιές τους για να γιορτάσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου που αντιπροσωπεύει τη γέννηση της ελπίδας! Η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και όλοι οι άνθρωποι μετα βίας μπορούν να χαρούν πραγματικά αυτές τις άγιες μέρες. Φοράνε για μια ακόμα φορά τη μάσκα του γέλιου και ζουν το δικό τους παραμύθι. Οι κυρίες από Σταχτοπούτες μεταμορφώνονται σε πριγκίπισσες και οι άνδρες σε λόρδους άλλων εποχών. Δε σκέφτονται όμως ότι μετά το πέρας της γιορτής η άμαξα θα ξαναγίνει κολοκύθα. Η υποκρισία στα φόρτε της για μια ακόμη φορά.
Πόση υποκρισία κρύβουν οι άνθρωποι; Χαμογελάνε, υποκρίνονται ότι περνάνε καλά…. Το παίζουν άνετοι και κούλ και όταν γυρνάνε σπίτι τους και κοιτάνε στον καθρέφτη τους βλέπουν εκεί το πραγματικό ξινισμένο πρόσωπό τους και σταγόνες δάκρυα κυλούν βροχή για να ξεπλύνουν οτι βρώμικο έκρυβαν κάτω απο αυτή τη μάσκα του ξένοιαστου γέλιου…. Παλιάτσοι στη σκηνή της κοινωνίας δεν αξίζει να ζούμε…
Γιατί άνθρωποι κρύβετε τα πραγματικά σας συναισθήματα; Άνθρωποι είσαστε, ψυχές έχετε εύθραυστες, ευάλωτες που είναι λοιπόν το κακό να τις καθαρίζετε που και πού με λίγο δάκρυ βγαλμένο απο την καρδιά σας; Αίμα αναβλύζει και εκεί, κίνηση υπάρχει. Η καρδιά δεν είναι πέτρα είναι ζωή είναι η ίδια η ζωή! Και η ίδια η ζωή θέλει μόνο αλήθειες.. Γατί να ξέρετε άνθρωποι όσο και να κρύβεστε απο τους άλλους απο τον ίδιο σας τον εαυτό δε μπορείτε να κρυφτείτε. Εκεί λοιπόν μπροστά στον καθρέφτη θα αιμορραγεί η ψυχή σας το βράδυ που θα γυρίζετε σπίτι, κουρασμένη απο την τόση υποκρισία της μέρας θα πλημμυρίζει στο κλάμα για να λυτρωθεί απο τα όσα τύλιξε στα βάθη της.
Ποιος φταίει για όλα αυτά; Σίγουρα όχι ο καστανάς που κάθεται εκεί σε μια γωνία τέτοιες μέρες και προσπαθεί να ζεσταθεί από τη φουφού και εσύ φορώντας τα μεταξωτά αδιαφορώντας αν φυσάει γιατί ξέρεις ότι σύντομα θα μπεις σε ένα ζεστό μέρος για διασκέδαση τον προσπερνάς και κοιτώντας τον με την άκρη του ματιού σου σκέφτεσαι άραγε θα έχει άδεια που πουλάει κάστανα ή ζει εις βάρος όλων μας; Μήπως είναι φοροφυγάς; Θεέ μου από εκεί ξεκινάνε όλα τα δεινά του κοινωνικού ιστού. Αν είναι έτσι πρέπει να τιμωρηθεί και ύστερα όλα θα ρυθμιστούν στην κοινωνία….
Μα λίγο πιο κάτω συναντάς παιδιά που ζητιανεύουν και συνεχίζεις να αναρωτιέσαι μα καλά σε ποια εποχή ζω; Το κοριτσάκι με τα σπίρτα υπάρχει ακόμα και σήμερα στα τέλη του 2018; Η παιδική φτώχεια μια από τις μάστιγες της εποχής έρχεται να σου θυμίσει ότι όλα τα παραμύθια έχουν μια δόση αλήθεια και δυστυχώς στις μέρες κάποια έχουν και ισχύ. Παραταύτα δε σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Σε νοιάζει μόνο ο εαυτούλης σου.
Εσύ να είσαι καλά! Δεν λαμβάνεις όντως υπόψη ότι μια ανάσα αναπνοής σε χωρίζει από τον ταλαίπωρο καστανά και από εκείνο το κορίτσι που πουλάει μικροπράγματα για να επιβιώσει μέσα στο κρύο όχι μόνο της καρδιάς του χειμώνα αλλά για να επιβιώσει ανάμεσα σε κρύες καρδιές σαν τη δική σου. Ανάμεσα σε ψυχρούς αδιάφορους ανθρώπους που φορώντας μια γιορτινή ενδυμασία και ένα ψεύτικο γέλιο νομίζουν ότι ντύνουν και τις καρδιές τους. Όχι όμως δεν είναι έτσι οι καρδιές τους είναι παγωμένες γεμάτες χιόνι και αυτή η φουφού του καστανά έχει τόσο λίγη ζέστη που δε μπορεί να λιώσει τους πάγους των ψυχών τους.
