Του Νικολάου Ιωάννου Παπαγεωργίου
Ο σύγχρονος του Ιωάννου Καποδίστρια κερκυραίος ιστορικός Δημήτριος Αρλιώτης έγραψε στα ιταλικά μία από τις παλαιότερες βιογραφίες του.
Χαρακτηριστική η περιγραφή της προσωπικότητάς του:
«Η γλυκιά και τίμια φυσιογνωμία του, τα μεγάλα μελαχρινά μάτια του στα οποία αντανακλούσε το πνεύμα του, η καλοσύνη, η ευγένεια και η ταπεινοφροσύνη, το πλατύ και ελαφρά ρυτιδωμένο μέτωπό του όπου διακρινόταν το ύψος και το βάθος της σκέψης του, η επιδερμίδα του η ελαφρά χρωματισμένη από ευγενική χλομάδα που έδειχνε ψυχή ευαίσθητη και βαθειά μελαγχολική, το κανονικό του στόμα που άνοιγε συχνά σ’ ένα συγκρατημένο ουράνιο χαμόγελο, όλος αυτός ο σπάνιος και ευτυχής συνδυασμός φυσικών και πνευματικών προτερημάτων, ενωμένων με όλες τις ηθικές αρετές τον έκαναν εξαιρετικά αγαπητό και ταυτοχρόνως σεβαστό. Μονάχα με την παρουσία του κατακτούσε όλων τις καρδιές».
Σε άλλο σημείο ο βιογράφος, δύο χρόνια μετά την τραγική δολοφονία του Ιωαν. Καποδίστρια, «του δικτάτορα», αναφέρει:
«Κάποτε η φύση, με εξαιρετική μαεστρία, δημιουργεί ανθρώπους που η κυριότερη σκέψη και οι αγώνες του, είναι η ευτυχία των συνανθρώπων τους. Οι σπάνιοι και ανώτεροι αυτοί άνθρωποι …… βάζουν σκοπό της ζωής τους να ανορθώσουν, να εκπολιτίσουν και να δοξάσουν την κοινωνία. Δυστυχώς όμως σπανίζουν. Είναι αυτοί που μάχονται αντιμετωπίζοντας αντιξοότητες και εχθρότητα. Είναι αυτοί που αδιαφορούν για την προσωπική τους ευτυχία …… και γίνονται θύματα των εχθρών τους……
Και αν ακόμη δεν τους αφήσουν να ολοκληρώσουν το έργο τους, της ιερής προσπάθειάς τους και των έργων που επετέλεσαν για να βοηθήσουν την πατρίδα τους και την ανθρωπότητα, υποδείγματα άφθαστης αρετής, συγκεντρώνουν γύρω από τους τάφους τους την ευγνωμοσύνη των γενεών που θα ακολουθήσουν. Η ευγνωμοσύνη αυτή στήνει μνημεία στο έργο τους, στεφανώνει τη δόξα τους και θεμελιώνει την αθανασία τους. Άνθρωπος του ηθικού αυτού μεγαλείου, τραγικό θύμα των θυσιών και της σπάνιας ανωτερότητάς του υπήρξε ο Κόμης ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ».
Εμείς σήμερα, μετά την προσβολή της τιμημένης στολής του τσολιά μας, ξαναδολοφονούμε τον Ιωάννη Καποδίστρια και, όπως διαβάζω, εξαπολύονται μύδροι κατά των κυρίων Χαρδαλιά και Τσιόδρα.
Ήμαρτον Θεέ μου!!!
