Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα Κοινωνιολόγος/Εγκληματολόγος/Συγγραφέας
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στο κρεβάτι του πόνου μια καρκινοπαθής παλεύει. Μια κυρία 55 ετών και μητέρα τριών παιδιών. Η ζωή της φέρθηκε πολύ καλά! Παράπονο δεν έχει. Θεωρεί ότι είχε ένα πετυχημένο και ευτυχισμένο γάμο και τρία πετυχημένα , αξιέπαινα παιδιά! Και παρόλη την τόση ευτυχία που νόμιζε ότι είχε η αληθινή ευτυχία ήρθε όταν έμαθε για την αρρώστια της! Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται γιατί αυτή η γυναίκα δε ζούσε ως τώρα , ζούσε μόνο για τους άλλους για τα αγαπημένα της άτομα. Ο κόσμος ήταν ο μικρόκοσμος του σπιτιού της. Το μικρό της βασίλειο, η κουζίνα του. Οι εκδηλώσεις ήταν οι εκδηλώσεις των παιδιών σε σχολεία, φροντιστήρια, οι χοροί και οι κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια ζωή ζώντας για τους άλλους. Μια πορεία ζωής υπηρετώντας τους άλλους.
Μια μικρή ηρωίδα που δεν αρρώσταινε ποτέ, δεν πονούσε ποτέ, δεν έκλαιγε ποτέ –έτσι, τουλάχιστον, άφηνε τους άλλους να πιστεύουν και πράγματι το κατάφερνε αυτό! Και περνούσαν οι μέρες, οι βδομάδες οι μήνες τα χρόνια και αυτή καμάρωνε που έβλεπε την οικογένειά της να ζει ευτυχισμένη. Τα παιδιά μεγάλωσαν , παντρεύτηκαν, έκαναν τις δικές τους οικογένειες έφυγαν μακριά της …μα αυτή πάντα εκεί κοντά τους, έτοιμη πάντα να προσφέρει και σαν γιαγιά πλέον για τα εγγόνια. Ήταν αετός που ποτέ δεν τη λυγούσε τίποτα. Ποτέ δεν αρρώσταινε…. ποτέ δεν υπήρχε λόγος να πάει σε γιατρό και νόμιζε ότι όταν υπήρχε τον κοίμιζε. Τον απωθούσε προκειμένου να μη λείψει στιγμή από τις υποχρεώσεις και τις δουλειές του σπιτιού. Εκεί…πάντα εκεί φρουρός! Πάντα δυνατή και χαμογελαστή έτοιμη να βοηθήσει , έτοιμη να προσφέρει κομμάτια του εαυτού της. Στα παιδιά, στον σύζυγο, στα εγγόνια. Δεν ζούσε, παρά μόνο για τους άλλους. Δε ζούσε παρά μόνο από τις ζωές , τις επιτυχίες των δικών της ανθρώπων. Αυτή ήταν η χαρά και ο έπαινός της. Τρεφόταν μέσα από τη ζωές των άλλων.
Είχε χτίσει μια ωραία φυλακή και είχε μπει μέσα σε αυτή, ήταν ταυτόχρονα η υπηρέτρια και η βασίλισσα, αλλά μια δυστυχισμένη στην ουσία βασίλισσα, που κανείς δεν καταλάβαινε ότι και αυτή δεν ήταν αλώβητη, ήταν άνθρωπος πάνω από όλα. Ήθελε να ‘χει κάποιο προσωπικό της χρόνο και κάποιον να εκτιμήσει την προσφορά της στην οικογένεια και όχι να τη θεωρούν δεδομένη. Και κάπου εκεί στην ηλικία των 54, ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα της φυλακής. Και κατά περίεργο τρόπο την απελευθέρωσε από τις ενοχές ότι αυτή θα είναι εκείνη που πρέπει πάντα να προσφέρει. Οι όροι αντιστράφηκαν. Τώρα εκείνη ήταν το κέντρο της προσοχής.
Εκείνη ήταν αυτή που είχε ανάγκη την προσοχή και τη φροντίδα. Τώρα μπορούσε, επιτέλους, να νιώσει άνθρωπος, μπορούσε να κλάψει, να παραπονεθεί να μαγειρέψει κάποιος άλλος για αυτή. Τώρα πλέον ήταν όντως μια βασίλισσα, βασίλισσα στις καρδιές των δικών της ατόμων. Γκρέμισε τους τοίχους της φυλακής που είχε δημιουργήσει, έκανε δικές της φίλες πραγματικές και όχι λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων. Η πραγματική ευτυχία ήρθε μαζί με τη χειρότερη αρρώστια. Κάνει χημειοθεραπείες κάθε εβδομάδα… Δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η αρρώστια, αλλά νιώθει τόσο σίγουρη ότι θα τη νικήσει. Γκρέμισε τα τείχη της φυλακής της και αυτό της δίνει δύναμη και κουράγιο να παλέψει. Έγινε αδύναμη για να μπορέσει να νιώσει δυνατή! Πόσο μυστήρια είναι η ζωή, τελικά… Πώς είναι δυνατόν τα χειρότερα συμβάντα να δίνουν ωραία συναισθήματα;
Τη φυλακή ο καθένας τη χτίζει μόνος του. Φυλακή δεν είναι μόνοι οι περιορισμοί των άλλων ή της κοινωνίας. Χειρότερη μορφή φυλακής δεν αυτή που είναι χτισμένη από τούβλα αλλά εκείνη που είναι χτισμένη από ιδέες. Απαλλαχτείτε από τη φυλακή του μυαλού σας , ή φυλακίστε τις σκέψεις σας, μη δίνεστε γιατί θα ‘ρθεί κάποια μέρα που θα καταλάβετε ότι οι δυνατοί και χαρούμενοι άνθρωποι είναι οι πιο δυστυχισμένοι. Ίσως, τελικά είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει και λίγο ντάντεμα , να χει λίγο την προσοχή των άλλων. Βρείτε χρόνο για το Εγώ σας , για τον εαυτό σας… Μη δίνεστε απλόχερα…Φυλακή είναι όταν δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου. Μη χτίζετε, λοιπόν, λιθαράκι λιθαράκι το δικό σας μπουντρούμι. Βάλτε όρια ακόμα και στις μεγάλες αδυναμίες σας. Δείξτε στους άλλους ότι είστε άνθρωποι και εσείς και όχι το ρομπότ για όλες τις δουλειές.
Την κοιτούσα και έδειχνε τόσο ευτυχισμένη, αλλά αδυνατισμένη και χωρίς μαλλιά της. Είχαν πέσει από τη χημειοθεραπεία και όμως αυτό δεν την απασχολούσε καθόλου. Η αρρώστια ήταν εκείνη που γκρέμιζε τους ψηλούς τοίχους της φυλακής που έχτιζε τόσα χρόνια. Τώρα μέσα από την αγάπη των δικών της είναι αποφασισμένη να εξολοθρεύσει τον καρκίνο. Θλίψη με γέμισε η ιστορία της αλλά και αισιοδοξία! Τη θεώρησα τόσο διδακτική που θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Ο καθένας ας αναλογιστεί. Έχτισα τη φυλακή μου ένα ωραίο μέρος που έβαλα μέσα όλα τα υλικά αγαθά ,όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τις ανάγκες τα θέλω τους, τις ζωές τους, ήμουν και εγώ εκεί και ζούσαμε όλοι ευτυχισμένοι. Ξέχασα, όμως, να βάλω τα δικά μου θέλω… το κατάλαβα όταν η φυλακή γκρεμίστηκε … το σώμα το αποδυνάμωσε ο καρκίνος και η ψυχή ζήτησε προστασία. Αυτά ήταν τα λόγια της.
Οι χειρότερες φυλακές, φίλοι μου, βρίσκονται στις σκέψεις μας! Οι βασανιστικές ιδέες ,τα κατάλοιπα, οι ενοχές, η τελειομανία φυλακίζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων. Γκρεμίστε τις, λοιπόν, χωρίς ενδοιασμούς. Ζήστε ελεύθεροι από τους ψυχαναγκασμούς των καθημερινών υποχρεώσεων και φυλακίστε μόνο τις ωραίες στιγμές! Βρείτε χρόνο και για εσάς!
