Είμαι κοινωνιολόγος, απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστήμιου και έχω ειδικευθεί στον τομέα της εγκληματολογίας. Έχω γεννηθεί στα Τρίκαλα όπου ζω και εργάζομαι σήμερα. Εργάζομαι σε μια κοινωνική δομή και παρέχω υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης σε ευπαθείς ομάδες. Τον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι συστηματικά με την αρθρογραφία και γενικότερα τη συγγραφή που αποτελεί τρόπο ζωής για μένα.
Στην επαρχία όπου ζω και εργάζομαι ως κοινωνιολόγος οι δυνατότητες επαφής με το αντικείμενο των σπουδών και την ειδικότητα μου είναι περιορισμένα. Επειδή λοιπόν αγαπώ πολύ αυτό που σπούδασα, ήταν όνειρο ζωής να γίνω κοινωνιολόγος ήθελα να μην περιοριστώ στα πλαίσια της εργασίας μου αλλά να έχω εκείνη την καθημερινή τριβή των όσων έμαθα. Γνώση που δε μοιράζεται αποτελεί στείρα γνώση και εγώ ήθελα να μοιραστώ τα όσα γνώριζα με όλους τους συνανθρώπους μου μέσα από ένα δίαυλο επικοινωνίας που υπήρξε η αρθρογραφία. Η αρθρογραφία αυτή αφορούσε κοινωνικά άρθρα και κάποιες φορές ίσως και αιχμηρά.
Την έμπνευσή μου την αντλώ από οπουδήποτε…
Κυρίως από την καθημερινότητα, από ιστορίες ή παράπονα ανθρώπων που συναναστρέφομαι ακόμα και η ίδια η εργασία μου στο βοήθεια στο σπίτι στάθηκε η αφορμή η έμπνευση μου να τρέχει με ιλλιγγειώδεις ρυθμούς και να μη στερεύει ποτέ! Πολλές φορές ακόμα και μια εικόνα που θα δω ή ένα τραγούδι που θα ακούσω μπορεί να ενεργοποιήσει και να γεμίσει τα αυλάκια της σκέψης με ιδέες!
Δεν ξεκίνησα με στόχο να γίνω γνωστή αρθρογράφος, απλά έκανα κάτι που πήγαζε από τα βάθη της ψυχής μου. Βέβαια όταν έβλεπα την ανταπόκριση του κόσμου τότε ένιωθα ότι είχα χρέος να γράψω και κάτι άλλο ξανά και ξανά. Είχα δημιουργήσει χωρίς να το καταλάβω άμεσα ένα αναγνωστικό κοινό που περίμενε από μένα πνευματική τροφή και για μένα ήταν τεράστια η χαρά να μοιράζομαι τις γνώσεις μου.
Πολλά άρθρα μου είχαν συμβουλευτικό ή ενθαρρυντικό χαρακτήρα. Φυσικά και μπορεί κάποιος μέσω των άρθρων να παραινέσει προς ορισμένη κατεύθυνση όπου ξεκαθαρίζονται τα κοινωνικά προβλήματα και δίνονται πιθανές λύσεις ή διέξοδοι σε πολλά κοινωνικά δεινά που πλήττουν βάναυσα το σύγχρονο τρόπο διαβίωσης. Συνεπώς η αρθρογραφία αποτελεί κοινωνική προσφορά. Μέσω των γραφόμενών μου έχω αναλύσει πολλά κοινωνικά φαινόμενα όπως την ανεργία, την παιδική φτώχεια, την οικονομική κρίση, τις αυτοκτονίες, τη σύγκρουση των σχέσεων ζητήματα που αφορούν την πλειονότητα δίνοντας κάποιες ιδέες για ένα καλύτερο αύριο.
Αρκετά συμβάντα υπάρχουν που μου δείχνουν ότι οφείλω να συνεχίσω. Και τολμώ να πω ότι η αγάπη του κόσμου για όσα έχω γράψει ήταν εκείνη που με κρατούσε δέσμια στο μαγικό κόσμο της συγγραφής. Αλλά εκείνο το περιστατικό που θυμάμαι πολύ καθαρά ήταν πριν τρία χρόνια όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από ένα αναγνώστη που έμενε σε νησί. Βρισκόταν απελπισμένος στο νοσοκομείο έχοντας παράλληλα με προβλήματα υγείας και οικογενειακής φύσεως προβλήματα.
Μου τηλεφώνησε λοιπόν γιατί ενώ πιεσμένος όπως ήταν και σε κατάσταση απόγνωσης διαβάζοντας ένα άρθρο μου σε site με τίτλο: Κυνηγώντας τη ζωή , χάνουμε τη στιγμή άλλαξε γνώμη και γλίτωσε από βέβαιη αυτοκτονία. Ακόμα και εγώ η ίδια απόρησα τότε. Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας λόγος για να μιλήσει κατευθείαν στις καρδιές των ατόμων και να τους αλλάξει ακόμα και γνώμη; Είναι δυνατόν; Και όμως είναι! Κάποιες φορές τα λόγια κάποιου, έστω και αγνώστου, έστω και μέσω διαδικτύου είναι τόσο ισχυρά και δυνατά που σπάνε τα συρματοπλέγματα της βασανισμένης τους ψυχής. Συγκεκριμένα αναφέρω ποια ήταν τα λόγια του άρθρου που επιβεβαίωναν την αξία της ζωής!
Λόγια απλά αλλά ήταν εκείνα τα κατάλληλα λόγια που διαβάστηκαν την ανάλογη στιγμή.
Γίνε μέλισσα και πάρε γύρη μόνο από τα καλά λουλούδια για να φτιάξεις μέλι. Ρούφηξε το μεδούλι της ζωής.
Τελικά τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι μια λέξη με τρία γράμματα, που ο καθένας τη γράφει όπως θέλει και με το δικό του γραφικό χαρακτήρα. Άλλος της δίνει αξία, τη γράφει με κεφαλαία, άλλος με μικρά, άλλος σταθερά και ευανάγνωστα, άλλος τρεμάμενα, φοβισμένα. Εσύ αποφασίζεις πώς θα γράψεις τη ζωή σου και αν δε μπορείς να τη γράψεις ζωγράφισε την, δώσε της χρώμα και βάλε την ξεχωριστή πινελιά στον πίνακα της κοινωνίας.
Ζωή είναι το τώρα, το σήμερα, οι στιγμές… μην αναζητάμε λοιπόν τι είναι ζωή, γιατί έτσι χάνουμε την ουσία της. Στις αναζητήσεις μας για μια καλύτερη ζωή, πολλές φορές ξεχνάμε να ζούμε! Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όληΖωή είναι ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί… ο γλάρος που πετάει αμέριμνος… το αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Είναι όλα εκείνα που δίνουν αξία στις στιγμές και χαρά στις αισθήσεις σου. Γι αυτό ζήσε, βρες λόγους για να ζεις και ζήσε όσο πιο απλά μπορείς, γιατί η ευτυχία της ζωής βρίσκεται στα απλά , στα μικρά, στα ασήμαντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες… Γέλα, αγάπα και τραγούδα. Αυτό είναι ζωή! .
(Απόσπασμα από το άρθρο μου Κυνηγώντας τη ζωή χάνουμε τη στιγμή!)
(ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΑΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΑΣ( εκδόσεις Μ.Σιδέρη)|)
Μετά τα άρθρα έκανα μια στροφή προς τα παραμύθια.
Πάντα έγραφα παιδικά τραγούδια , στίχους κ.λπ. Μου αρέσει να αποτυπώνω τις σκέψεις μου γραπτώς. Επίσης νιώθω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα παιδιά που τα θεωρώ ως ένα εύθραυστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Τα παιδιά έρχονται σε μια διαδραστική επαφή ή και σύγκρουση με την κοινωνία από όπου προκύπτει η προσωπικότητα τους. Η παιδική ηλικία λοιπόν αποτελεί από μόνη της ένα πεδίο έρευνας για τους κοινωνικούς επιστήμονες. Αλλά η ιδέα για το πρώτο βιβλίο – παραμύθι την απόχη της Ανδριάνας ξεπήδησε τυχαία.
Ήταν ένα μεσημέρι που προσπαθούσα να ταΐσω τη μικρούλα μου ανεψιά η οποία αρνιόταν πεισματικά να φάει. Σκέφτηκα τότε να της πω ένα παραμύθι και ξεκίνησα με κάποια στοιχεία δικά της. Ήταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι ανήσυχο και ανυπάκουο που δεν έτρωγε το φαγητό της. Η μικρή δελεάστηκε και άρχισε να τρώει, αλλά εγώ έπρεπε να συνεχίζω. Έτσι λοιπόν τόσο απλά έφτιαξα το δικό μου παραμύθι.
Η αδερφή μου ακούγοντας το με ρώτησε που το διάβασα και είπε τι ωραίο που ήταν! Τότε αποφάσισα να το γράψω σε κόλλες χαρτιού και να το κρατήσω. Και η ίδια η μικρή μου ανεψιά εξέφρασε την επιθυμία ότι ήθελε να το δει σε βιβλίο με εικόνες! Έτσι ξεκίνησαν όλα! Τόσο απλά μπήκα στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών και το ένα έφερε το άλλο.
Δεν έχω όμως ξεφύγει από το στυλ γραψίματος που είχα ως τότε γιατί στη συγγραφή του παραμυθιού συμπεριλαμβάνω πολλά κοινωνικά μηνύματα όπως το να υπακούουν και να σέβονται τα παιδιά τους γονείς, να μην εμπιστεύονται τους ξένους ανθρώπους, να μην απομακρύνονται από το σπίτι δίχως την έγκριση των γονιών, να εκτιμάνε τα όποια αγαθά έχουν είτε πρόκειται για φαγητό , είτε για παιχνίδια αλλά και τα άυλα αγαθά όπως η στοργή και η προσοχή και αγάπη των γονιών προς σε αυτά. Γενικότερα η συμπεριφορά των παιδιών οφείλει και πρέπει να είναι αρμονική και να συμβαδίζει με τους κανόνες της οικογένειας. Εξάλλου θα σας πω και κάτι άλλο ότι και στο παρελθόν τα περισσότερα άρθρα μου αφορούσαν παιδιά όπως για παράδειγμα τα παρακάτω: Παιδική μοναξιά, η πρώτη μέρα στο σχολείο, επιθετικότητα παιδιών, καλοκαίρι τάμπλετ και παιδιά και πολλά άλλα.
Γι αυτό εξάλλου έχω συγγράψει και άλλα οκτώ παραμύθια! Εκ των οποίων τα επτά δεν έχουν εκδοθεί ακόμα αλλά έχουν εγκριθεί και βρισκόμαστε σε αναμονή της έκδοσης τους. Γιατί ας μην ξεχνάμε η έκδοση ενός παραμυθιού είναι χρονοβόρα λόγω και της εικονογράφησης που απαιτείται. Το δεύτερο παραμύθι που έχει ήδη εκδοθεί είναι η Ζαφειρένια η κόρη του πυροσβέστη και αφορά το μπούλινγκ στα πλαίσια του σχολείου.
Επίσης τα δύο μυθιστορήματα μου ένοχες γόβες και το μυστικό του κλειστού δωματίου ήδη είναι διαθέσιμα στο αναγνωστικό κοινό.
Αυτό είναι το νήμα της συγγραφικής μου πορείας. Και ειλικρινά θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εκείνους που στηρίζουν και επικροτούν την προσπάθεια μου στον σκληρό χώρο της συγγραφής και ευτυχώς για μένα είναι πολλοί.
Θα ήθελα ως κατακλείδα επίλογο να σας παραθέσω ένα μικρό αγαπημένο απόσπασμα από το κοινωνικο- αστυνομικό μυθιστόρημα μου με τίτλο το μυστικό του κλειστού δωματίου. Το οποίο όταν το έγραφα έκλαιγα εφόσον είχα ήδη ταυτιστεί με την ηρωίδα -συγγραφέα την Αλεξάνδρα. Και αυτό όπως ξέρετε είναι στο παιχνίδι της συγγραφής για να αποδώσεις σωστά τους ρόλους των ηρώων πρέπει ίσως να γίνεις ένας από αυτούς. Πρέπει να ζεις στον κόσμο που περιγράφεις σα να είναι αληθινός! Γι αυτό άλλωστε και όλοι οι συγγραφείς όταν γράφουν παραστατικά φορτίζονται πολύ ψυχολογικά αλλά στο τέλος έρχεται πάντα η κάθαρση με κάποιο τρόπο που επιλέγει ο συγγραφέας. Το αγαπημένο μου λοιπόν απόσπασμα έχει ως εξής:
Με τα βιβλία σου θα υπάρχεις για πάντα. Πάρε την πίκρα σου και κάνε την χαρά, πιάσε τον πόνο σου από τον λαιμό και πνίξε τον στη δημιουργία. Βρες τρόπους να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις. Δώσε όσο μπορείς όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Και όταν κάποτε έρθει εκείνη η ώρα που η ψυχή θα ανεβαίνει ψηλά θα νιώθεις γεμάτη ευτυχία γιατί η ψυχή σου θα κρύβει μέσα της όλα όσα πρόσφερες. Η ύλη μένει εδώ στη γη φθείρεται, χαλάει, χάνει την αξία της. Όμως τα συναισθήματα μένουν για να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας και να τραγουδάνε ένα γλυκό σκοπό όσο εκείνη απομακρύνεται από το σώμα. Δε θα χεις δάκρυα εκεί που πας, δε θα χεις κουρασμένο σώμα, θα έχεις μόνο όλα όσα έδωσες, γι αυτό δώσε. Δώσε όσο πιο πολλά μπορείς, πρόσφερε σε όλους.
