Του Χριστόφορου Τριάντη/Ιστορικού, Θεολόγου
Η ξενοκίνητη δικτατορία των ετών 1967 – 1974 έπεσε με πάταγο, αφού κατάφερε και πέτυχε τους στόχους της: να διαλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και να προδώσει τον κυπριακό Ελληνισμό, παραδίνοντας στους Τούρκους το 40% της Κύπρου. Η περιβόητη «Μεταπολίτευση» που ήρθε με την πτώση της χούντας, ακολούθησε σε γενικές γραμμένες την τακτική της υποχώρησης, όσον αφορά τα εθνικά θέματα. Ήταν επιβεβλημένος μονόδρομος η τήρηση της εντολής: ό,τι μας λένε οι δυτικοί και οι Αμερικανοί σύμμαχοι, θα το ακούμε και θα το εφαρμόζουμε πιστά. Κι αυτοί οι σύμμαχοι άλλο δεν ήθελαν , παρά να νομιμοποιήσουν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και να έχουν τις πόρτες του Αιγαίου και της Θράκης ανοιχτές στους Τούρκους.
Φάνηκε ότι κάτι θα άλλαζε στην εξωτερική πολιτική και στους εθνικούς προσανατολισμούς , με τον πατριωτικό λόγο που όρθωνε το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης. Τα συνθήματα : η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία , τα υιοθέτησε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Όταν το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισαν τις εκλογές το 1981 , έγιναν πραγματικά κάποιες εθνικές ενέργειες , για να αποκτήσει ισχυρή φωνή η Ελλάδα. Κατ’ αρχάς, περιορίστηκε ο ρόλος του ΝΑΤΟ με το κλείσιμο κάποιων βάσεων. Μετά ενισχύθηκαν οι στρατιωτικές μονάδες στα νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο. Δόθηκε η εντολή να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου, ώστε να φανούν ποιοι ήταν οι προδότες του νησιού. Στην εξωτερική πολιτική έγιναν ανοίγματα προς την ΕΣΣΔ και τους Άραβες – Παλαιστινίους. Φυσικά , ύστερα από λίγα χρόνια όλα αυτά έμειναν στις ελληνικές καλένδες, μια και το ΠΑΣΟΚ μπήκε στην τροχιά των «ιστορικών» συμβιβασμών και των απολαύσεων που προσφέρει η εξουσία.
Κορύφωση της αλλαγής πλεύσης στα εθνικά θέματα, ήταν η συνάντηση Παπανδρέου – Οζάλ το 1988 στο Νταβός. Η δήθεν προσέγγιση των δυο χωρών δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αναγνώριση από μέρους της ελληνικής πλευράς ότι «κουμάντο» στον τόπο θα κάνουν οι κύριοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της ΕΟΚ (προωθώντας- κυρίως – τα συμφέροντα της τουρκικής πλευράς ). Η υποχωρητικότητα στα εθνικά θέματα συνεχίστηκε – ξεδιάντροπα- με την τετραετία Μητσοτάκη και Νέας Δημοκρατίας. Στη διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, ειπώθηκαν και οι περίφημες δηλώσεις που αφορούσαν το θέμα των Σκοπίων. Ο Μητσοτάκης είχε πει «Ποιος θα θυμάται το μακεδονικό μετά από δέκα χρόνια; », ίδιον της ευαισθησίας του τότε πρωθυπουργού για το θέμα της Μακεδονίας. Την ίδια περίοδο ο ίδιος θα μιλήσει για την αξιοποίηση χιλίων βραχονησίδων. Δηλαδή, συζητούσε σοβαρά την πώληση εθνικού χώρου, προκειμένου να καλυφθούν δημοσιονομικά κενά του προϋπολογισμού.
Αλλά η μεγάλη μεταστροφή, όσον αφορά τα εθνικά θέματα, ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ‘ 90, ως συνέχεια της περιόδου 1986 – 1995. Ήρθε στην εξουσία το σημιτικό – εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Εκεί ήταν που ο «κοσμοπολιτισμός», μπολιασμένος με τα λογότυπα περί εκσυγχρονισμού, χρηματιστηριακής επιτυχίας και ένταξης στην ΟΝΕ, βρήκε κατάλληλο έδαφος να «ανθίσει».
Ό,τι αναφερόταν στην πατρίδα, άρχισε να θεωρείται συντηρητικό, ακροδεξιό, και παλαιοκομματικό. Την πολιτική αυτή ακολουθούσε και η ΝΔ ασμένως , ενισχύοντάς τον με εξαγγελίες για νεοφιλελεύθερες πολιτικές που θα έσωζαν τη χώρα. Η περίπτωση των Ιμίων (υπουργός άμυνας ο Αρσένης, 1996) το θέμα με τους πυραύλους S – 300 (1998), η παράδοση Οτσαλάν ( υπουργός εξωτερικών Πάγκαλος και αναπληρωτής ο Γ. Παπανδρέου, 1999), αποδεικνύουν τι σημαίνει «κοσμοπολιτισμός*» της πολιτικής τάξης.
Η αμερικανική πρεσβεία διέταζε και η ελληνική πλευρά εφάρμοζε. Σε μια κρίση ειλικρινείας που αφορούσε τα τεκταινόμενα (και προς τιμήν του) ο Απόστολος Κακλαμάνης , ως πρόεδρος της βουλής, απευθυνόμενος προς τον υπουργό εξωτερικών Γ. Παπανδρέου του σύστησε « να μαζέψει τον Ν. Μπερνς ( πρεσβευτή των ΗΠΑ ) γιατί συμπεριφέρεται ως ανθύπατος , και όχι ως φιλοξενούμενος διπλωμάτης στη χώρα».
Το 2004 κέρδισε τις εκλογές η ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Και στην περίπτωση του Καραμανλή υπήρξαν κάποιες δειλές προσπάθειες να ξεκινήσει μια κάπως ανεξάρτητη εθνική πολιτική (έστω στα χαρτιά). Επιτυχία θεωρήθηκε το «όχι» στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Αλλά από εκεί και πέρα τα πράγματα ακολούθησαν «μητσοτακικές λογικές» (ΥΠΕΞ η Ντόρα Μπακογιάννη). Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που ψήφιζε να αρχίσουν οι ενταξιακές συνομιλίες Ε.Ε και Τουρκίας. Μάλιστα στην Αθήνα οι κυβερνώντες και η αντιπολίτευση (πλην ΚΚΕ ) πανηγύριζαν για το γεγονός πως η Τουρκία πλησιάζει την Ευρώπη. Και ήρθε η ώρα του σχεδίου Ανάν.
Αξίζει να δούμε ποιοι Έλληνες πολιτικοί και πολιτικά κόμματα ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, ώστε να υπάρχει ένα μέτρο καταλογισμού ευθυνών για το σημερινό κατάντημα της πατρίδας. Λοιπόν , υπέρ του σχεδίου και των τουρκικών θέσεων ήταν οι εξής : όλο το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου (Λοβέρδοι , Πάγκαλοι, Γεννηματάδες, Βενιζέλοι κι άλλοι πολλοί) , όλος ο ΣΥΡΙΖΑ ( Αλαβάνοι , Δαμανάκηδες , Κωνσταντόπουλοι, Τσίπρας) , ένα μεγάλο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας με την Ντόρα Μητσοτάκη αρχηγό- δεν συζητάμε για τους διάφορους Μάνους κι άλλους Ποταμίτες – οικολόγους της εποχής, αυτοί ήταν οι πιο φανατικοί του «ναι».
Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είχε τον ρόλο του ουδέτερου «Ποντίου Πιλάτου». Όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες ήταν με το ναι» , και η ιστορία κατέγραψε το εξής : οι Τούρκοι ψήφισαν «ναι» και οι Έλληνες του νησιού «όχι». Τα συμπεράσματα βγαίνουν δίχως δυσκολία, και με ιδιαίτερη ασφάλεια.
Σήμερα, δύο κύριες πολίτικες συνιστώσες ( κεντροαριστερά – κεντροδεξιά και άκρα δεξιά. η καθεμιά με τον τρόπο και την ιδεολογία της) έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη χώρα εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση και το προσφυγικό. Από τη μια είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειάζονται εμβριθείς παρατηρήσεις για το τι πρέσβευε και πρεσβεύει η ιθύνουσα τάξη του συγκεκριμένου κόμματος για τα εθνικά θέματα.
Οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν στον κοσμοπολιτισμό της «αστικής αριστεράς» , δηλαδή πατρίδα δεν υπάρχει και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. Μόνο ο κόσμος υφίσταται που καθορίζεται αποκλειστικά από τις ιδεοληψίες «προοδευτικής» προέλευσης και την οικονομία. Τα μεγέθη που κρίνουν ένα έθνος δεν είναι η συνέχεια, η γλώσσα, οι θρησκευτικές παραδόσεις, αλλά οι οικονομικές του δυνατότητες, τα χρηματιστήρια, το χρήμα και τίποτ’ άλλο (κι αυτά για τους λίγους της καπιταλιστικής μαφίας ).
Από την άλλη μεριά, έρχεται η ακροδεξιά να διεκδικήσει τις δάφνες του πατριωτισμού, να καλύψει τα κενά που αφήνουν οι κοσμοπολίτες. Είναι εύκολο να αντιληφθεί ο καθένας (που γνωρίζει ιστορία) που έχουν οδηγήσει οι φασιστικές κυβερνήσεις τους λαούς. Αν ακούσεις προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών της ακροδεξιάς, διακρίνεις ότι ο πατριωτισμός χρησιμοποιείται ως όχημα για να αρπάξουν την εξουσία και να οδηγήσουν τη χώρα στο βάραθρο. Η έλλειψη στοιχειώδους πνευματικότητας των στελεχών, το απροκάλυπτο μίσος για ιστορικές περιόδους, όπως είναι η «Εθνική Αντίσταση» και ο αγώνας εναντίον της δικτατορίας, αποδεικνύουν το πολεμικό κλίμα που καλλιεργούν εντέχνως.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση πρωτοκλασάτου στελέχους της φασιστικής οργάνωσης την περίοδο που το ΝΑΤΟ ήταν έτοιμο να βομβαρδίσει τη Συρία (καλοκαίρι του 2014). Είπε ο εν λόγω κύριος (νούμερο δύο στο κόμμα ) «Ναι , θα στηρίξουμε το ΝΑΤΟ στις επιχειρήσεις του , αλλά χρειάζεται όταν θα δώσουμε τη Σούδα να ζητήσουμε κι ανταλλάγματα». Αυτοί οι κύριοι με έξυπνα σκηνοθετημένες υπερβολές θα αιματοκυλίσουν και θα ακρωτηριάσουν τον τόπο.
Για τα κομματίδια τύπου : Ποτάμι , ΚΙΝΑΛ, Ένωση Κεντρώων, Ελληνική Λύση κ. α, δεν χρειάζεται καμία παρατήρηση. Μόνο και μόνο που ακούς τι λένε , φαίνεται από χιλιόμετρα ότι «τα χνώτα τους μυρίζουν λεφτά» για να χρησιμοποιήσω μια παραλλαγμένη φράση του Σκοτ Φιτζέραλντ, από τον «Μεγάλο Γκάτσμπυ». Οι δε ΑΝΕΛ αποτελούν μια καρικατούρα μεσαιωνικού θιάσου που «παίζει» μπροστά σε ανύπαρκτο κοινό, (κατά τη δήλωση του Ροβεσπιέρου : ασήμαντες μαριονέτες).
Πρακτικά και εθνικά έχουμε την ανάγκη ενός νέου πατριωτισμού, ενός νέου ΕΑΜ, που θα βάλει τα εθνικά συμφέροντα μπροστά από τα συμφέροντα διεθνών και ντόπιων μαφιών. Οι επίγονοι της περίφημης μεταπολίτευσης «αφασιοποίησαν» τον περήφανο ελληνικό λαό, ώστε να μην έχει τη δύναμη της αντίστασης που τον χαρακτήριζε αιώνες. Χρειαζόμαστε ένα μέτωπο που θα εμφορείται από τις ιδέες του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Γεώργιου Καραϊσκάκη και των μαχητών της Εθνικής Αντίστασης.
Υ. Γ. Υπάρχει κι ένα περιστατικό άξιο αναφοράς για τους μεγαλοεθνικόφρονες αξιωματικούς που «έσωσαν την πατρίδα το 1967». Όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι « Να ‘τανε το 21» το 1969 (Γ. Νταλάρας , ο ερμηνευτής), οι Τούρκοι διαμαρτυρήθηκαν γιατί αναφερόταν η λέξη «τουρκοπούλα» και ζήτησαν να αλλάξει ο στίχος . Φυσικά , οι εθνικόφρονες «της πατρίδας και της θρησκείας» το έκαναν αμέσως, κι από τότε στη θέση της τουρκοπούλας , μπήκε η λέξη «ομορφούλα» . Κι οι λέξεις έχουν ιστορία στον τόπο μας .
*Κοσμοπολιτισμός: η θεωρία που υποστηρίζει ότι όλος ο κόσμος είναι μια πολιτεία και πως δε θα έπρεπε να υπάρχουν κράτη.
