Είναι παντού. Είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας, είναι μέσα στην οικογένεια, είναι στον εργασιακό μας χώρο. Είναι οι άνθρωποι που ρουφούν όλη τη θετική ενέργεια από μέσα μας για να μπορέσουν να τροφοδοτήσουν τη δίψα τους για αρνητικότητα, αφήνοντάς μας να αισθανόμαστε συναισθηματικά εξαντλημένοι και δυστυχείς. Είναι οι αρνητικοί άνθρωποι που όλα τα βλέπουν μαύρα στη ζωή τους, χωρίς αυτό να συμβαίνει πραγματικά.
Τα «συναισθηματικά βαμπίρ» συχνά έχουν την τάση να είναι παρεμβατικοί με μικρή αίσθηση ορίων, να είναι χρόνια παραπονιάρηδες και σπάνια να βρίσκουν κάτι που να τους αρέσει ή να τους ικανοποιεί. Η υπερβολή τους χαρακτηρίζει: είναι υπερβολικά δραματικοί σαν χαρακτήρες κάνοντας την τρίχα τριχιά, είναι υπερβολικά επικριτικοί και βρίσκουν στραβά στους πάντες και στα πάντα στη ζωή τους.
Συνεχώς φέρνουν αντιρρήσεις και δυσκολεύονται να συμφωνήσουν με τους άλλους, ακόμα και για απλά ή μη σημαντικά θέματα. Είναι αδύνατον να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη, κατηγορώντας όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους για τις πράξεις τους και τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν. Τέλος, είναι αδυσώπητα απαιτητικοί και επίμονοι, δεν καταλαβαίνουν το «όχι» και βέβαια είναι διαρκώς αρνητικοί βλέποντας το ποτήρι πάντα μισοάδειο.
Πάντα έχουν παράπονα από όλα και όλους και είναι πρωταγωνιστές τραγωδίας. Τα θύματα όλων των περιστάσεων που διαδραματίζονται στη ζωή τους. Βλέπουν παντού εχθρούς και νομίζουν ότι ο δικός τους πόνος είναι μεγαλύτερος από των άλλων. Νομίζουν ότι η δική τους ζωή είναι χειρότερη από των άλλων. Θέλουν πάντα να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής των άλλων. Πολλές φορές σκαρφίζονται εξωπραγματικές ιστορίες τραγικού χαρακτήρα προκειμένου να ταυτιστούν με το ρόλο του θύματος και πάλι. Οπωσδήποτε δεν πρόκειται για υγιή, ψυχολογικά, άτομα.
Προχτές γυρνώντας από τη δουλειά βρήκα μια παλιά φίλη στο δρόμο. Απουσίαζε για αρκετό καρό από την πόλη μας και είχαμε χαθεί. Είπαμε, λοιπόν, να πάμε για ένα καφέ για να πούμε τα νέα μας.
Από την πρώτη στιγμή που καθίσαμε στην καφετέρια διέκρινα το κλαψιάρικο ύφος για τη ζωή της και την εξέλιξή της. Το οποίο συνεχίστηκε… Η ζωή της ήταν μια μαυρίλα! Παντρεύτηκε , χώρισε, την έδιωξαν από τη δουλειά, της συνέβησαν και άλλα τραγικά γεγονότα στη ζωή! Ως εδώ όλα καλά, λογικό να είναι έτσι σκέφτηκα! Προσπάθησα λοιπόν ως φίλη, ως άνθρωπος, ως κοινωνιολόγος, να την ενθαρρύνω και να τη στηρίξω.
Μέσα σε όλα αυτά που της είπα ήταν και το εξής βασικό: Ότι σημασία δεν έχει τι θα μας συμβεί στη ζωή, αλλά ο τρόπος που θα το διαχειριστούμε αυτό το συμβάν. Γιατί πραγματικά τα πράγματα είναι έτσι όπως μου τα λέει τραγικά. Σημασία έχει να το αποδεχτούμε πρώτα από όλα και να το δούμε πιο χαλαρά φτάνοντας στο τώρα τι μπορούμε να κάνουμε!
Εκείνη, όμως, συνέχισε να κλαίγεται λέγοντας συνέχεια και αν συμβεί αυτό και αν συμβεί το άλλο; Πέρα, λοιπόν, από τα υποτιθέμενα προβλήματα της δημιουργούσε και άλλα υποθετικά.
Αποφάσισα να γίνω πιο σαφής με την εξής ιστορία: Κάποτε ήταν ένας δάσκαλος που είχε ένα μαθητή, ο οποίος συνεχώς παραπονιόταν και γκρίνιαζε. Του είπε, λοιπόν, ο δάσκαλος να πάρει αρκετό αλάτι να το ρίξει σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.
«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.
Δεν πίνεται. είπε ο μαθητής, είναι πολύ αλμυρό, σχεδόν πικρό!
Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.
«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.
«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.
«Όχι» απάντησε ο νέος.
Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:
«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι. Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια. Όμως, η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.
Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…
Πάψε να είσαι το ποτήρι. Γίνε η λίμνη! Όλοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι ο δικός μας πόνος πονάει πιο πολύ. Κι όταν πονάμε γινόμαστε ακόμα περισσότερο το κέντρο του κόσμου. Ο εγωισμός αυξάνεται, πόσο μάλλον όταν είναι και δικαιολογημένος… Αυτό και μόνο του επιτρέπει να βγει έξω να διαδηλώσει με σημαίες και με ταμπούρλα….
Και ποιο το αποτέλεσμα;
Ο πόνος αυξάνεται, διότι ως γνωστόν σε ό,τι εστιαζόμαστε δε συρρικνώνεται, μεγεθύνεται. Όσο μικρότερο το ποτήρι, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος. Όσο πιο κοντινή η απόσταση απ’ όπου τον βιώνουμε, τόσο πιο απέραντος μοιάζει.
Αν, όμως, βυθίσουμε τον πόνο μας στη απύθμενη λίμνη του πανανθρώπινου πόνου και μετά κοιτάξουμε τη λίμνη από το απέναντι βουνό, θα συνεχίσει να έχει την ίδια ένταση, την ίδια σημαντικότητα και το ίδιο βάθος; Όχι βέβαια! Ο πόνος θα είναι τόσο μικρός πλέον! Μια μικρή ασήμαντη κουκίδα σε μια τεράστια λίμνη, που ούτε θα τη βλέπουμε καν.
Αυτή ήταν η συμβουλή μου προς τη φίλη… Ελπίζω να τη βοήθησα! Ελπίζω να βοήθησα και κάποιους από εσάς! Γιατί δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι τον πόνο πρέπει να μην τον βάζουμε σε ένα μικρό ποτήρι αλλά να τον πετάμε σε μια βαθιά λίμνη!
ΧΑΡΜΠΕΑ ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ/ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
