Το τελευταίο διάστημα παρατηρούνται πολύ θετικές ενέργειες – παρεμβάσεις στην φυσική λιμνούλα στο εξωκλήσι της Αγ. Παρασκευής στους Γόμφους.
Μία εξ αυτών, να αποκτήσει η λίμνη & «μόνιμους κατοίκους», εκτός από τους φιλοξενούμενος κατά εποχή(νερόκοτες & νεροκοτσέλες), ένα κοπάδι από πάπιες, «δωρεά» από τον «μετρ» εκτροφής του είδους, κου Μπάμπη Πανουργιά. Οι καινούργιοι «ένοικοι» όχι απλά εγκλιματίστηκαν πλήρως στο καινούργιο τους περιβάλλον, αλλά & με την άγρια πανίδα που φιλοξενεί ο τόπος.
Πάπιες, νερόκοτες & νεροκοτσέλες, παίρνουν το καθημερινό «μπανάκι» τους, μοιράζονται την τροφή, που απλόχερα χαρίζει η λιμνούλα & συμβιώνουν αρμονικά σε ένα ιδιαίτερου κάλλους φυσικό περιβάλλον.
Ο εμπλουτισμός της λίμνης με ψάρια, πριν λίγο καιρό, που μπορούν να επιβιώσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά & με τις πάπιες πρόσφατα(εκτός του ό,τι έχει συμβάλει αισθητικά στο τοπίο), θεωρείται ότι μπορεί να συμβάλει & στην ισορροπία του οικοσυστήματος και στον αυτοκαθαρισμό της λίμνης. Στην πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μεγάλος ευτροφισμός στην λίμνη, με τα υδρόβια φυτά να έχουν κυριεύσει τα πάντα, περιορίζοντας στο μισό την επιφάνεια αυτής.
Για την προστασία δε των παπιών, προβλέφθηκαν μέτρα, μιας & ο χώρος σε όλο το μήκος της λίμνης έχει περιφραχθεί. Τους επίδοξους πάλι «κλεφτο-παπιάδες» ή «κλεφτο-αυγουλάδες»(έχουν γίνει γνωστά περιστατικά ανά τη Ελλάδι σε τέτοια μέρη), τους περιμένει μία όχι & τόσο ευχάριστη έκπληξη, σε περίπτωση που σκεφτούν να δράσουν στο χώρο. Ο σκύλος – φύλακας άγγελος των παπιών, μέρα νύχτα δίπλα τους!
Ο χώρος της λιμνούλας, έχει & την λαογραφική της αξία, μιας & στην δυτική πλευρά της αυτής, αποκαλύφθηκε η δριστέλα, όπου λειτουργούσε πριν αρκετά βέβαια χρόνια & «Μαντάνι». Τα μαντάνια ήταν τοποθετημένα σε χώρους με κλίση για να δημιουργείται υδρόπτωση. Δυο ή τέσσερα γερά ξύλα(κοπανάρια) για να αντέχουν στην υγρασία και τα χτυπήματα, χτυπούσαν σαν σφυριά τα υφάσματα και τους έδιναν πυκνότητα. Το νερό έπεφτε με δύναμη στην φτερωτή η οποία κινούσε τα κοπανάρια.
Το ύφασμα που περνούσε από το μαντάνι ήταν δίμητο, το γνωστό σε όλους «σκούτινο». Πολύ χρήσιμο υφάσμα για τις πατατούκες και τις κάπες των τσοπάνηδων. Επίσης για τα βαριά κλινοσκεπάσματα όπως ήταν οι βελέτζες & τα αντρικά γυναικεία ρούχα, όπως το «τουμάνι», το «φλοκάτο» κ.ά. Η τριβή και η χαμηλή θερμότητα που αναπτυσσόταν στο μαντάνι, έκανε τα υφάσματα πυκνά, γερά, σφιχτοδεμένα και συγχρόνως απαλά και αδιάβροχα.
Όσοι από εσάς δεν το πήρατε ακόμα «χαμπάρι» ή βρίσκατε μια απλή δικαιολογία για να το αποφύγετε, είναι καιρός να την αποφασίσετε μια επίσκεψη στο χώρο, απολαμβάνοντας το πρωινό καφεδάκι σας, κάτω από τον «παχύ» ίσκιο που απλόχερα χαρίζουν τα αιωνόβια πλατάνια της Παναγίας. Κι αν ψάχνετε απλά μια αφορμή, στις 26 Ιουλίου που πανηγυρίζει το εξωκλήσι της Αγ. Παρασκευής, μπορείτε να την αδράξετε χωρίς χρονοτριβές.
[huge_it_slider id=»17″]
