Οι δικές µου παιδικές αναμνήσεις από το Πάσχα καθόλου δεν μοιάζουν με τα όσα ζήσαμε φέτος. Φτάνοντας τώρα στα εξήντα πέντε μου, σκέφτομαι πως δεν θα υπάρξει ποτέ Πάσχα όμοιο με εκείνα που έζησα μικρός. Την πιο συναισθηματική γιορτή της χρονιάς που την «ζούσαμε» μέρες ολόκληρες με έθιμα και εικόνες που μετέτρεπαν τις γιορτινές αυτές μέρες σε γεγονός ξεχωριστό.
Το Πάσχα της Εκκλησίας είναι μια ολόκληρη διαδρομή στα χνάρια του Σταυρού και των παθών του Χριστού. Είναι η ελπίδα της ζωής και η νίκη κατά του θανάτου που κορυφώνεται με την Ανάσταση του Χριστού γιορτάζοντας τη χαρά και την έμπρακτη Αγάπη προς όλους. Πάντα το περιμέναμε με λαχτάρα και το ακολουθούσαμε με ενθουσιασμό.
Ξεκινούσε πολλές ημέρες πριν με τη Μεγάλη Σαρακοστή, όταν ο καιρός άρχιζε να μοιάζει διαφορετικός μια που η άνοιξη πλησίαζε. Μπαίναμε στην περίοδο των σαράντα ημερών της νηστείας και της προετοιμασίας για τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Στο διάστημα αυτό από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι την Μεγάλη Εβδομάδα το απόγευμα κάθε Παρασκευής «ήμασταν» στην εκκλησία για τους Χαιρετισμούς στην Παναγία με αποκορύφωμα τον Ακάθιστο Ύμνο.
Σάββατο του Λαζάρου, «Λαζαρίνες», Κυριακή των Βαΐων, Βάγια και Ψάρι, Μυστικός Δείπνος, στολισμός και περιφορά του Επιταφίου, αναμονή για την Ανάσταση και το δεύτε λάβετε φως, Θεία Κοινωνία, Χριστός Ανέστη! έξω από την εκκλησία με τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα και την αγωνία να μην σβήσει ο αέρας το κερί. Ποιος θα καταφέρει να πάει το Άγιο Φως αναμμένο ως το σπίτι. Στη διαδρομή, ανάβαμε ξανά και ξανά από συγχωριανούς που επέστρεφαν στα δικά τους σπίτια, και φτάνοντας σημαδεύαμε τον σταυρό πάνω από το κατώφλι.
«Πάει», γενικώς, το Πάσχα όπως το ξέραμε. Άλλαξε και αυτή η γιορτή, όπως αλλάζουν όλα. Τη διαφορά την έκαναν οι γιαγιάδες που τηρούσαν όλα αυτά τα έθιμα αλλά και οι φίλοι και τα ξαδέλφια που επέστρεφαν από τις ξένες χώρες και τα αστικά κέντρα στον τόπο όπου γεννήθηκαν για να τα «ζήσουν». Με αίσθημα νοσταλγίας να γιορτάσουν αυτές τις ημέρες, γιατί όσο και αν εμπεριέχει πένθος, το Πάσχα είναι η ωραιότερη ευκαιρία να βρεθούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Ταυτόχρονα η εκκλησία του χωριού ήταν εκεί, για να θυμίζει σε όλους τα «χρόνια που μεγαλώσαμε».
Φέτος δεν υπήρχε κόσμος στις εκκλησίες, η εικόνα αποκαρδιωτική, το Χριστός Ανέστη το είπαμε από μακριά και δεν ζήσαμε την μεγάλη παρέα γύρω από το αρνί. Έτσι έπρεπε να κάνουμε και ευτυχώς το κάναμε. Ας ευχηθούμε μόνο να είναι για μια φορά και να μην χρειαστεί ξανά να μείνουμε σπίτι. Ας ελπίσουμε του χρόνου να ζήσουμε την Αποκαθήλωση και την Ανάσταση του Ιησού με εκκλησίες γεμάτες πιστούς, και το χωριό γεμάτο με επισκέπτες από παντού.
Ας είμαστε υγιείς και θα βρεθούμε όλοι μαζί να χαρούμε και να αναπληρώσουμε τις μέρες αυτές.
Χρόνια Πολλά!
Χριστός Ανέστη!!
Επιτάφιος – Καλόγηροι 2020:
https://youtu.be/D5yh1I-Xq0o
Ανάσταση – Καλόγηροι 2020:
https://youtu.be/dJXECa7Xh-0
Ο πρόεδρος της τ.κ. Καλογήρων,
Γεωργομάνος Ιωάννης.
